บนโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ในบ้านยังคงเงียบเหงาและเต็มไปด้วยความเศร้าปกคลุม วันนี้ก็มีเพียงภาสกรกับมุกรินร่วมรับประทานอาหารด้วยกันเหมือนอย่างเคยโดยไร้เงาของอาทิตย์ แม้มุกรินจะไม่ได้บ่นน้อยใจ หากแต่ภาสกรก็รู้ดีว่ามุกรินคงจะคิดมากเรื่องที่อาทิตย์ไม่ได้กลับมานอนบ้านหลายวัน หากก่อนหน้านี้ระหว่างทั้งสองคนไม่มีเรื่องหมางใจกันภาสกรก็อาจจะไม่เป็นห่วงมุกรินเท่าไรนัก แต่เพราะสาเหตุมันก็มาจากเขาเองภาสกรจึงรู้สึกผิดและเป็นห่วงความรู้สึกของมุกรินจนวันนี้เขาไม่อาจนิ่งเฉยต่อไปได้อีก
ทันทีที่มุกรินลุกออกจากโต๊ะอาหารภาสกรก็เดินตามไป ซึ่งป้าจันทร์ก็พอเดาเหตุการณ์ออกแต่ด้วยความที่เป็นผู้ใหญ่และคิดว่าภาสกรไม่ได้ทำอะไรเสียหายจึงไม่ได้ทักท้วง
“เดี๋ยวก่อนครับคุณมุก” มุกรินหันไปพูดกับภาสกรด้วยรอยยิ้มที่ตั้งใจกลบเกลื่อนเรื่องในใจ “คุณกรมีอะไรจะพูดกับมุกเหรอคะ”
“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่จะมาบอกว่าวันนี้ผมว่างเลยอาสาพาป้าจันทร
