“ใช่จ้ะ หนูดาด้าจำพี่เดเรคไม่ได้เหรอจ๊ะ คนที่หนูชอบเอาปลาสเตอร์ไปปิดแผลให้เวลาที่เขาไปมีเรื่องชกต่อยกับเด็กผู้ชายคนอื่น แถมยังเป็นคนที่หนูขโมย…” คำพูดของนางดาเลียทำให้เธอฉุกคิดขึ้นได้อย่างปัจจุบันทันด่วน นัยน์ตากลมโตเบิกโพลง ดวงหน้าสวยหวานหลังกรอบแว่นเห่อร้อน ก่อนจะสวนขึ้นแบบด่วนจี๋ เพราะไม่ปรารถนาให้อีกฝ่ายเอ่ยจนจบประโยค
“เอ่อ…หนูเริ่มจำได้ลางๆ แล้วละค่ะ” อดีตที่กำลังหลั่งไหลเข้าสู่สมองราวกับภาพฉายซ้ำๆ ทำเอาใบหน้านวลแดงแจ๋ด้วยความอับอายในวีรกรรมสุดแสบเมื่อตอนเด็กๆ ยิ่งหวนระลึกถึงก็ยิ่งนึกอยากจะแทรกแผ่นดินหนี หากแต่ทำได้เพียงพยายามปั้นหน้านิ่ง ไม่ส่อพิรุธใดๆ ออกมา
“จำได้แค่ลางๆ ป้าก็ดีใจมากแล้วละจ้ะ” คำพูดของคนแก่ทำให้อารดาอดละอายใจไม่ได้ ที่ต้องโกหกอย่างซึ่งๆ หน้า อันที่จริงแล้วเธอจำลูกชายของอีกฝ่ายได้ตั้งแต่นางเอ่ยถึงประโยคเด็ด…บางอย่าง ถึงแม้จะจำหน้าค่าตาและชื่อเสียงเรียงนามของเขา
