“อ้าว…คุณลุง สวัสดีค่ะ” หญิงสาวเอ่ยทักทายผู้อาวุโสอย่างนอบน้อมทว่าแฝงไปด้วยความสนิทสนมในที เพราะท่านนายพลดักลาส คอร์เนอร์ เป็นหนึ่งในเพื่อนรักของบิดาผู้ล่วงลับไปแล้วนั่นเอง
“ยิงปืนแม่นราวกับจับวางแบบนี้ ไม่สนใจจะเปลี่ยนจากอาชีพทนายความมาเป็นตำรวจบ้างเหรอ” หลังจากพยักหน้าเล็กน้อยรับคำทักทาย ดักลาสก็เอ่ยสัพยอกอย่างยิ้มๆ
“แหม…คุณลุงก็พูดเกินไป หนูไม่ได้เก่งกาจอะไรนักหรอกค่ะ” ทนายความสาวกล่าวกับอีกฝ่ายอย่างถ่อมตัว ด้วยนิสัยน่ารักแบบนี้ทำให้เธอเป็นที่รักใคร่ของเพื่อนบิดาทุกคน
“ไม่ได้เก่ง แต่เข้าเป้าทุกนัดเลยนะ” ท่านนายพลเย้าเสียงกลั้วหัวเราะ “เออ…ช่วงนี้หนูได้โทร.ไปคุยกับไอ้เฉินบ้างหรือเปล่า” ครั้นนึกขึ้นได้ดักลาสก็ถามไปถึงเพื่อนรักอีกคน ที่เกษียณอายุก่อนวัย และหนีจากความวุ่นวายในเมืองไปใช้ชีวิตกับปลูกสมุนไพรอยู่บนเทือกเขา
“ช่วงนี้หนูยุ่งๆ เลยไม่ได้โทร.ไปค่ะ”
“ลุงได้ข่าวว่ามันไม่สบาย
