บังคับรัก 07 มาเพื่อกัด?
1260 คำ
“พี่ฮอลล์” นักศึกษารุ่นน้องคนหนึ่งฉีกยิ้มกว้างให้เจ้าของชื่อที่เธอเอ่ยเรียก
“เมียมึงมาละไอ้ฮอลล์” ยูโรขยับตัวลุกขึ้นแล้วให้น้องนักศึกษาคนนั้นเดินมานั่งเคียงคู่ฮอลล์แทน
“คืนนี้ให้หนูไปหาไหมคะ” น้องนักศึกษาเสนอตัวพร้อมกับหันมาเย้ยฉันนิดๆ
“เดี๋ยวค่อยคุยนะ” ฮอลล์บอกน้องนักศึกษาที่นั่งเคียงข้าง
‘เปียว’ ผู้หญิงที่ใครต่อใครในมหาวิทยาลัยต่างเข้าใจว่าเธอคือภรรยาของฮอลล์ อาจจะด้วยข่าวลือที่พูดกันหนาหูว่าฮอลล์มีภรรยาที่จดทะเบียนด้วยและเรียนที่เดียวกัน ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ฮอลล์คั่วกับยัยเด็กนี่อยู่ ทั้งมหาวิทยาลัยจึงเข้าใจไปในทิศทางนั้น
ฮอลล์ไม่คิดอธิบาย ปัญหามันก็เลยไม่คลาย
ซึ่งเมียตามกฎหมายอย่างฉันไม่คิดจะแสดงตัวอยู่แล้ว
ส่วนเปียวก็มโนว่าตัวเองคือภรรยา
ทั้งที่เวลาเธอไปที่บ้านเธอจะเหลือบเห็นชื่อในทะเบียนสมรสว่าใครคือเมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย!
เด็กของฮอลล์ทุกคนจะรู้ว่าฉันคือใคร และไม่มีใครกล้าเอาเรื่องของฉันไปพูด เพราะผัวคนเดียวกันของเราได้สั่งไว้ว่าห้ามพูดถึงหรือแตะต้องฉัน และบรรดาเมียทุกคนของเขาก็ทำตาม
ฮอลล์ไม่ได้มีแค่เปียว เขามีผู้หญิงอีกหลายคน แต่เพียงแค่เปียวอยู่สถาบันเดียวกันกับเขา
ฮอลล์บอกกับฉันเสมอ อย่างเดียวที่จะหยุดการมั่วไม่เลือกของเขาก็คือ...คำว่ารักจากปากผู้หญิงเช่นฉัน
ซึ่งฉันไม่เคยคิดจะพูดหรือจะรู้สึกสักนิด อยากให้รักแต่ทำตัวเลวใครจะพิศวาสลง พวกที่หลงใหลก็มีแต่พวกหิวเงินและหลงรูปลักษณ์ของเขานั่นแหละ
สำหรับฉันที่รู้จักสันดานชั่วๆของเขา
ฉันรู้สึกรักไม่ลงแม้แต่น้อย
“แต่หนูคิดถึงพี่นะคะ” น้องเปียวยังคงออดอ้อนเอนซบใช้หน้าอกขนาด450ccเบียดเสียดไอ้คนหื่นกาม ซึ่งฉันคิดว่าอีกสักพักคงจะลากกันไปกินในห้องน้ำของมหาวิทยาลัยหรือไม่ก็คงพากันกลับไปกินที่บ้าน เพราะที่บ้านของเขาอุปกรณ์เร้าอารมณ์ครบครัน
“ไปเรียนเหอะมึง” ฉันลุกขึ้นยืนอย่างสวยสง่าไม่ได้มองหรือสนใจยัยน้องอกโตหรือสามีบ้าๆของฉันแม้แต่น้อย
เขาอยากจะทำอะไรจะไปไหนฉันไม่เคยใส่ใจ แล้วยิ่งเกิดเหตุการณ์เมื่อคืน
ทุกอย่างยิ่งดีสำหรับฉัน!
จากนั้นฉันก็เข้าเรียนพร้อมเพื่อน โดยที่เจ้าของชีวิตของฉันหายวับไปกับยัยน้องนักศึกษาอกโตคนนั้นแล้ว
19.08 น.
คอนโด www.
“มาทำไม” ฉันเอ่ยถามด้วยความหงุดหงิดเมื่อเขาเอาตัวเองเข้ามาอยู่ในคอนโดของฉัน คอนโดที่เราตกลงกันไว้แล้วว่าถ้าหากเราทะเลาะกัน ฉันจะมีสิทธิ์มาอยู่ที่นี่โดยที่เขาจะไม่เข้ามาก้าวก่าย
“มาหาเมีย คิดถึง” ฮอลล์หยอดคำหวาน ถ้าหากว่าเป็นคนอื่นคงกระโดดเข้าใส่ แต่ไม่ใช่สำหรับอิจิวคนนี้
“เราทะเลาะกันอยู่นะคะเสี่ย”
“อย่ามาเรียกแบบนี้ว่ะจิว”
“เรียกแบบนี้ถูกแล้วค่ะ เสี่ยคือคนที่ช่วยครอบครัวจิวให้อยู่รอด ถึงแม้ว่าเบื้องหลังเสี่ยจะเป็นคนสั่งการให้คนโกงบริษัทของพ่อจิวก็ตาม อย่างน้อยก็พูดได้เต็มปากว่าเสี่ยคือคนช่วย”
“ง่วงนอน หิวข้าว ต้มมาม่าให้กินหน่อยเดี๋ยวอาบน้ำเสร็จจะออกมากิน” เขาเพิกเฉยในสิ่งที่ฉันพูด เขาน่ะเป็นแบบนี้ประจำ ชอบตีมึนไม่ใส่ใจเอาแต่เรื่องของตัวเองเป็นใหญ่
ปกติของความปกติถ้าเขาลงมือตบตีฉัน วันต่อมาฉันจะมาอยู่คอนโดประมาณ3วัน จากนั้นฉันจะกลับบ้านของเขา และทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์ทะเลาะกันเขาจะไม่โผล่หัวให้ฉันเห็นหน้า แต่จะมีลูกน้องของเขาคอยสอดส่องฉันตลอดเวลา
ซึ่งครั้งนี้มันไม่ใช่ รอบนี้เขาตามฉันมาอยู่คอนโดพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าหนึ่งใบ ทั้งที่แอบฉันสบายใจกับการจะไม่ได้เจอหน้าเขา
“ไม่กินด้วยหน่อยเหรอ” เขาถามขึ้นเมื่อเห็นมาม่าต้มมีเพียงถ้วยเดียว
“อ้อ! ลืมไปว่าไปกินข้าวกับไอ้เด็กชู้” แล้วเขาก็เหน็บฉันมาหนึ่งดอก
เมื่อเย็นน้องนาวมาหาฉันที่คณะแล้วชวนฉันไปกินข้าว ซึ่งฉันก็ไปตามคำชวน เพราะน้องนาวอ้างว่าอยู่บ้านคนเดียว เหงาไม่มีเพื่อนกินข้าว ฉันก็ไม่ซีอยู่แล้วก็ฉันคิดว่าน้องมันไม่คิดอะไรกับฉันหรอก สาวคณะอื่นที่สวยๆและหมายปองน้องมันสวยกว่าฉันตั้งเยอะ
“มาเพื่อกัด?”
“เหอะ! กับผัวแดกมาม่า ทีกับชู้ไปกินร้านอาหาร”
“จิวไม่ได้มีชู้เพราะจิวยังไม่เคยนอกกายเสี่ย รอให้จิวเอากับผู้ชายที่เสี่ยกล่าวหาก่อนนะคะ เสี่ยค่อยบอกจิวมีชู้” ฉันว่าเสียงสั่น ทั้งที่ไม่อยากจะร้องไห้เพราะผู้ชายคนนี้ แต่สุดท้ายคำพูดของเขาก็ทำให้ฉันเสียใจทุกที
“คงไม่มีวันนั้นหรอก” เขาย้ำด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แล้วนั่งคีบเส้นมาม่าเข้าปาก
“มาเพื่อหาเรื่องใช่ไหม อยากตบอยากตีอยากทำอะไรก็ทำเลย ยังไงก็หนีไม่พ้นอยู่แล้ว” ฉันปล่อยน้ำตาให้มันไหลออกมาอีกแล้ว ตั้งแต่เราอยู่ด้วยกันมาปีกว่าน้ำตาของฉันหลั่งไหลแทบทุกวัน
“เช็ดน้ำตาแล้วนั่งรอฮอลล์แป๊ปนะ” เขาบอกฉันจากนั้นก็นั่งคีบเส้นเข้าปาก
ทั้งที่มีอะไรให้กินมากกว่ามาม่า
แต่ก็ยังชอบให้ฉันต้มมาม่าให้กิน
แล้วก็ยังชอบเหน็บว่าฉันให้กินแต่มาม่า
ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาฉันไม่เคยเข้าใจเขาแม้แต่น้อย ไม่เข้าใจเลยว่าเขาต้องการอะไร ไอ้ที่ว่ารู้จักเขาดีฉันหมายถึงสันดานและอาชีพการงานที่เขาทำ แต่บางเรื่องที่เขาทำ ทุกวันนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจเขาสักครั้ง
“ไปนอนกัน” เขาเดินมาชวนฉันหลังจากที่เขาเอาถ้วยมาม่าที่กินหมดแล้วไปไว้ในซิงค์ล้างจาน
“จะทำงานส่งอาจารย์” ฉันบอกพร้อมกับลุกออกจากโต๊ะกินข้าว
“เผื่อด้วย” เขาตะโกนตามหลังฉันมา มันเป็นแบบนี้ประจำถ้าอาจารย์สั่งอะไรฉันจะต้องทำเป็นสองเท่า
ฉันเดินเข้ามานั่งทำรายงานในห้องนอน ค้นหาข้อมูลด้วยโน๊ตบุ๊ค
จากนั้นก็นั่งทำเงียบๆ ไม่ได้สนใจว่าเขาที่อยู่ข้างนอกจะทำอะไรอยู่
จนเวลาผ่านไปประมาณ 2ชั่วโมงฉันจึงเดินออกมาจากห้องนอนเพื่อหาน้ำเย็นดื่ม
และมันทำให้ฉันเห็นฮอลล์นั่งอยู่ที่โซฟา ใบหน้ามีเลือดที่มุมปากเล็กน้อย แต่ที่มีแผลเยอะหน่อยคงจะเป็นมือของเขาเพราะดูเหมือนมันจะแตก
“เฮ้อ” ฉันถอนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ๆจากนั้นก็เดินมากินน้ำที่ตู้เย็น แล้วก็เดินถืออุปกรณ์ทำแผลไปหาคนตัวโตที่นั่งหลับตาอยู่ ฉันไม่รู้หรอกว่ามีเรื่องกับใคร
แต่เขาจะไม่ลงมือ ถ้าไม่ใช่เรื่องคาใจ!
- ผู้เขียน
