ของขวัญที่จ้าวเยว่จะมอบให้กับเซียวเฟิงเป็นพู่กันด้ามหนึ่ง ด้ามพู่กันทำจากไม้ไผ่เผาให้เกิดลวดลายที่สวยงาม ส่วนขนพู่กัน ทำจากหางของสุนัขจิ้งจอก สามารถอมน้ำหมึกได้ดี อีกทั้งยังอ่อนนุ่มพลิ้วไหวไปตามทิศทางที่เขียน ถือว่าเป็นพู่กันที่ดีมากด้ามหนึ่ง จ้าวเยว่ซื้อมันมาในราคาที่ค่อนข้างสูงเลยทีเดียว
“พู่กันที่ดีย่อมคู่ควรกับราชบัณฑิตที่ดี” จ้าวเยว่เอ่ยพร้อมยื่นพู่กันให้กับเซียวเฟิง
เขารับมันมาและเพ่งพิศอยู่ครู่หนึ่ง “นี่มันขนสุนัขจิ้งจอกนี่ เจ้าไปหามาได้อย่างไร”
“ไม่มีอะไรเกินกำลังของข้าหรอก ต่อให้เป็นจะขนกิเลนขนมังกร ข้าก็หามาได้” จ้าวเยว่เอ่ยขึ้น นางตบอกอย่างภาคภูมิใจ
“เจ้านี่ชอบเอ่ยเล่นเสียจริง มังกรมีขนเสียที่ไหนเล่า”
เซียงเฟิงมองหน้าภาคภูมิใจของนางแล้วกล่าวออกมา แล้วหันหน้าไปทางซูหนิงบ้าง ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมาว่า “แล้วเจ้าล่ะ ไม่มีของขวัญให้ข้าหรือ”
ซูหนิงยิ้มเจื่อน ๆ ให้เขา มือข้างหน
