เช้าวันต่อมา
เหลียนเฟินงัวเงียตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนของหวังเยี่ยนหลง ทันทีที่รู้ว่าตัวเองไม่ได้ถูกควบคุมแล้ว เขารีบพลิกตัวหนีแล้วถีบร่างหวังเยี่ยนหลงไปอีกทาง
คนที่นอนหลับอยู่พลันกระเด็นตามแรงไปชนขอนไม้ใหญ่ดังพลั่ก สะดุ้งตื่นในทันที
“กล้าดีอย่างไร!” หวังเยี่ยนหลงสบถ
“คนชั่วช้า เจ้าทำอะไรข้า ทำไมข้าถึงขัดขืนไม่ได้” เหลียนเฟินโพล่งออกมา สีหน้าโกรธแค้นระคนเสียใจ
“หมายถึงเรื่องเมื่อคืนนี้หรือ ข้านึกว่าเจ้าเต็มใจเสียอีก” รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าเขา
"หมายถึงทุกเรื่อง” เหลียนเฟินรีบตอบ “เด็กคนนั้น ไม่ได้ทำอะไรผิด เจ้าทำเกินไป”
“เด็กนั่น คนของพรรคมาร จะเติบโตมาเป็นอะไรได้อีกเล่า” หวังเยี่ยนหลงเลิกคิ้ว เขาเห็นมานักต่อนักแล้ว แม้กระทั่งคนในสำนักเซียนเองก็เช่นกัน เวลานี้อาจจะมีจิตใจบริสุทธิ์ผุดผ่อง วันข้างหน้าอาจจะแปรเปลี่ยนไปก็เป็นได้
“เจ้าไม่มีทางรู้หรอกว่ากาลข้างหน้า คนผู้นั้นจะเลือกทางใด” เหลี
