เหลียนเฟินรู้สึกว่าร่างกายของเขากำลังถูกบางสิ่งกักขัง อีกทั้งไอปราณมารจากตัวหวังเยี่ยนหลงเริ่มแผ่เข้ามาในร่างบางโดยไม่รู้ตัว
ครั้นแน่ใจแล้วว่าคนใต้ร่างจะไม่กัดลิ้นเขาอีก หวังเยี่ยนหลงจึงรุกคืบสอดสิ้นเรียวเปียกชื้นเข้าไปในโพรงปากของเหลียนเฟินอีกครั้ง ปลายชิวหาเกี่ยวกระหวัดดุนกันอย่างดูดดื่ม
“...” เหลียนเฟินพยายามจะพูดอะไรบางอย่างแต่ปากของคนผู้นั้นไม่ยอมถอนออกมาโดยง่าย
ความกระหายในตัวเขาไม่อาจดับได้แม้แต่น้อย มันอัดแน่นเพิ่มพูนจนรู้สึกอยากสิงร่างของเหลียนเฟิน
อารมณ์ของเขาดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด รู้สึกสนุกจนอยากทำมากกว่านี้โดยไม่รู้สาเหตุ ความรู้สึกที่หายไปเนิ่นนานเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้งเพราะเหลียนเฟิน ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้มีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับคนผู้นั้น ดวงตารับรู้ว่าเป็นคนละคนกัน แต่หัวใจและความรู้สึกกลับตรงกันข้าม
จังหวะหัวใจเต้นตึกตักลิงโลด รอยยิ้มผุดขึ้นมายามมองเรือนร่างของเหลียนเฟิน ควา
