นิชาสะดุ้งตื่นมากลางดึกเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรมารัดตัวเธอแน่นจนไม่สามารถขยับพลิกตัวไปมาได้ หญิงสาวพยายามปรือตาขึ้นมาด้วยความรู้สึกงัวเงียเพราะเพิ่งจะหลับไปได้ไม่นาน แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่กำลังเป่ารดต้นคอของเธอ ดวงตากลมโตก็ต้องเบิกกว้างอยู่ในความมืดด้วยความตกใจสุดขีด
แต่ก่อนที่เธอจะได้ส่งเสียงกรี๊ดร้องขอความช่วยเหลือ ปากอวบอิ่มก็ถูกมือใหญ่ปิดไว้แน่น พร้อมกระซิบแผ่วเบาอยู่ข้างๆ ใบหูเล็ก
“ชู่ว์…ไม่ต้องตกใจผมเอง”
โลแกนรีบกระซิบบอกพร้อมกับขยับเอื้อมมืออีกข้างไปเปิดสวิทช์โคมไฟบนหัวเตียง และทันทีที่ห้องสว่างนิชาก็ต้องเป่าปากด้วยความรู้สึกโล่งอกทันที
“ท่านกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
หญิงสาวเอ่ยถามอีกฝ่าย ดวงตากลมโตจ้องใบหน้าหล่อเหลาด้วยสายตาแห่งความดีใจปนประหลาดใจ คาดไม่ถึงว่าเขาจะกลับมาบ้านแล้วแอบย่องเข้ามาหาเธอกลางดึกแบบนี้
“ขอโทษที่หายหน้าไปหลายวัน แต่ตอนนี้ผมกลับมาหาคุณกับลูก
