"หยางรุ่ย"
ผมสบมองนัยตาสีทองประกายอันคุ้นเคยพร้อมกับเอ่ยประโยคเลื่อนลอยคล้ายจะถามก็ไม่เชิง อีกฝ่ายเองก็ดูตกใจที่ได้เจอผม ดวงตาของคนตรงหน้าเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยแสดงถึงความแปลกใจอย่างปิดไม่มิด
"หยิน..หยินเฟิงหรือ"
อีกฝ่ายเองก็ดูจะพอกัน ทั้งตกใจปนสับสน เราทั้งสองต่างเติบโตจนแทบไม่เหลือเค้าเดิมเมื่อราวเกือบ10ปีก่อนที่เรายังเป็นเด็ก ผมกับหยางรุ่ยต่างคนต่างมองสำรวจกันและกันอย่างเป็นธรรมชาติเพื่อไม่ให้สายตาดูประเจิดประเจ้อเกินไป
อีกฝ่ายร่างกายสูงใหญ่ขึ้นเกินกว่าที่ผมคิดไว้มาก หน้าตาที่จัดว่าหล่อเหลาอยู่แล้วก็ดูจะปรับรูปหน้าให้ดูดีขึ้นไปอีก ผมจะไม่ขอบรรยายความหล่อของคนตรงหน้ามาก เอาเป็นว่าหล่อขึ้นมากจนจำแทบไม่ได้ ทุกอย่างของคนตรงหน้าผมเปลี่ยนไปจนสิ้น
เว้นแต่ดวงตานั่น
*หมายเหตุ หยางรุ่ยไม่ได้โกนผมนะ*
เมื่อเราทั้งสองต่างสำรวจความเปลี่ยนแปลงของฝั่งตรงข้ามไปพอคร่าวๆแล้ว ดวงตาทั้ง2ก็ช้อนขึ้นส
