เล่ห์รักแม่ทัพตุลาการ

เล่ห์รัก 14

ร่างเล็กลงนั่งทำงานที่พ่อบ้านใหญ่ของจวนท่านแม่ทัพสั่ง ทั้งๆที่ฟ้ามืดแต่ไฟในเรือนใหญ่ก็จุดสว่างพอให้นางได้เห็นฝีเข็มของตนเอง นางเริ่มล้าเพราะชุดของทหารในจวนช่างมีมากเสียจริง นางเพิ่งจะปะ ชุน เสร็จไปเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้น แต่ก็เพิ่งจะเข้า

ยามไฮ่ [1] นางชุนแขนเสื้อตัวหนึ่งอยู่ จังหวะหนึ่งใจก็ลอยนึกถึงเรื่องราวที่นางถูกกล่าวหาว่านำยาพิษใส่ไปในน้ำแกงให้กับท่านเสนาบดี ใครกันเป็นผู้วางแผน อาหาร น้ำชา นางเป็นผู้ปรุงทั้งหมด แล้วยาพิษมาจากที่ใด ระหว่างที่นางทำอาหารหรือ ใครในจวนที่คิดอยากฆ่าท่านเสนาบดี นางยิ่งคิด หัวคิ้วก็เริ่มชนกัน และงานในมือก็หยุดชะงักไปด้วยเช่นกัน นางที่กำลังใช้ความคิดก็ต้องตกใจ ร้องเสียงหลงเมื่อเสียงบุรุษเพศดังใกล้ รบกวนความสงบ

" เหม่อลอย คิดถึงเจ้าเสี่ยวหนานหรือไง "

" อ๊ะ! "

" อะไรกัน แค่นี้ก็ตกใจด้วยหรือ " นางไม่ตอบคำถามของเขา เพียงแต่ก้มหน้าก้มตาทำงานที่อยู่ในมือต่อไป ทว่าเขาที่เดินเข้ามาใกล้ รู้สึกหงุดหงิดที่นางมิได้ต่อปากต่อคำด้วย จึงไปดึงผ้าในมือนางออกแล้วเขวี้ยงทิ้งลงพื้น

" นั่นท่านจะทำอะไรน่ะ ข้าต้องทำให้เสร็จทั้งหมดก่อนสว่างนะ "

" หยุดทำ นี่คือคำสั่งข้า "

" หยุดทำ! แล้วข้าจะเสร็จเมื่อไหร่ แล้วใช่ว่าคนอย่างท่านจะช่วยข้าเสียเมื่อไหร่ "

" อย่าพูดให้มากความ งานนี้เจ้าควรเสร็จไปกว่าครึ่งหากเจ้ามิสนทนากับคุณชายรองตระกูลหวงเป็นนาน "

" ข้ามิได้อยากสนทนาเสียหน่อย เป็นท่านต่างหากที่เรียกข้าออกไป "

" อืม มิผิด เช่นนั้นหลังจากเจ้าทำงานสำคัญให้ข้าเสร็จ ค่อยมาจัดการกับกองผ้าพวกนี้ใหม่แล้วกัน เอาเป็นว่าข้ายืดระยะให้เจ้าแล้วกัน "

" ท่านจะให้ข้าทำงานอะไร "

" เดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง ไปกับข้า " เขาดึงมือนางแล้วตรงไปยังเรือนของตน นางยืนละล้าละลังอยู่ ในใจเต้นระรัวเร็วว่าเขาพานางเข้าเรือนของเขาในยามวิกาลด้วยเรื่องอันใด และในเรือนมีเพียงเขาและนางอยู่กันเพียงลำพัง หากเกิดสิ่งใดขึ้นนางจะร้องเรียกให้ใครช่วย ในเมื่อนางเป็นผู้ตามเสือเข้ามาในถ้ำเอง

" ทะ..ท่าน จะ..จะให้ข้าทำอันใด " เสียงสั่นน้อยๆเปล่งออกมาจากลำคออยากยากเย็นนัก

" อะไรกัน เจ้านึกว่าข้าพิศวาสเจ้ารึ สตรีน่ารังเกียจเช่นเจ้า เอามาอุ่นเตียงข้าขอคิดก่อนเลย แต่ก็ไม่แน่ เผื่อวันใดข้าเบื่อๆ อยากสนุก หรือเจ้าต้องการ เราค่อยตกลงกัน " นางกำหมัดแน่น ใบหน้าแดงก่ำ คำพูดเชือดเฉือนดั่งนางสร้างความแค้นให้กับเขาถูกกล่าวออกมาอีกครั้ง ไม่นานกระดาษปึกหนึ่งก็ถูกเขวี้ยงลงต่อหน้านาง

" เจ้าคัดมันทั้งหมดให้ข้า ข้าต้องการมันภายใน 1 ชั่วยาม [2] " นางก้มหยิบกระดาษทั้งหมดขึ้นมา เห็นว่าไม่ใช่น้อยๆ แต่จะพูดอะไรได้เล่า ทำได้เพียงก้มหน้ายอมรับชะตากรรมของตนเองเท่านั้น นางเริ่มเรียบเรียงกระดาษให้เข้าที่และเดินไปรับกระดาษกับพู่กัน น้ำหมึก มาวางไว้ที่โต๊ะ นางเริ่มต้นด้วยการดูเนื้อหาของเรื่องที่จะคัด ในใจก็บ่นไปว่าลายมือก็อ่านง่ายอยู่แล้ว เพียงแต่ออกจะเขียนหวัดไปสักนิด นางฝนน้ำหมึกแล้วเริ่มบรรจงเขียนด้วยความตั้งใจ ทีละแผ่นๆ จวบจนแผ่นสุดท้าย ใบหน้านางเริ่มยิ้มออกมาด้วยเพราะนางจะเสร็จแล้ว เมื่อตัวอักษรตัวสุดท้ายจบลง นางยืดแขนอย่างเผลอไผล

" เฮ้อ! เสร็จเสียที " สายตาของคนร่วมเรือนชำเลืองมองนาง และลุกจากเก้าอี้ของตนมาดูและหยิบงานขึ้นมาดู เขายอมรับว่างานของนางเรียบร้อยเป็นระเบียบ แต่จะชมนางหรือ หาใช่นิสัยของเขา

" เสร็จแล้วก็ดี ข้ารอเจ้าอยู่พอดี "

" รอ? ท่านรออะไร "

" งานชิ้นต่อไปของเจ้าคือ อ่านสิ่งที่เจ้าเขียนให้ข้าฟัง "

" อะไรนะ? " นางถามเสียงดัง เขาทำเพียงยกคิ้วเป็นเชิง

" ก็ได้ " นางต้องเป็นผู้ตอบรับเองด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ และเริ่มหยิบกระดาษที่เขียนมาอ่าน แต่ถูกเขาสั่งห้าม

" ข้าจะนอนฟัง ตามข้ามา "

" นี่ท่าน มันจะมากไปแล้วนะ หน้าที่ของเชลยมันคงไม่ถึงขนาดตามไปรายงานหรือทำหน้าที่ให้กับตุลาการถึงบนเตียงหรอกนะ " นางสะบัดมือแต่ไม่หลุด มือเขายิ่งบีบแรงขึ้น จนนางต้องร้องออกมา แต่เขาก็มิปล่อยทำเพียงคลายมือเท่านั้นและดึงนางไปที่เตียง แล้วเหวี่ยงนางลงไป พร้อมคร่อมร่างนาง มือสองข้างจับนางเหนือศีรษะ

" ไม่นะ " นางพยายามจะสะบัดมือ

" หุบปาก! "

" ท่านจะทำอะไร "

" กลัวหรือ? สตรีเช่นเจ้ามีความกลัวด้วยอย่างนั้นรึ ที่เจ้าคิดฆ่าท่านลุงหวงเพราะกลัวว่าท่านลุงจะรู้ว่าเจ้ากับหวงเสี่ยวหนานมีอะไรกันใช่หรือไม่ " เขาแสร้งถามนางเพราะเขาได้ยินทั้งสองสนทนา เพียงแต่อยากรู้ว่านางจะตอบอย่างไร

" ใช่ เมื่อรู้อย่างนี้ก็รีบตัดสินคดี แล้วสั่งประหารข้าเสียทีสิ "

" เจ้านี่นะ นอกจากท่านลุงหวง เสี่ยวหนาน ยังมีเสี่ยวไช่ ข้าอยากรู้นักว่าจะมีใครนอกเหนือจากคนในตระกูลหวงอีก "

" หนึ่งในนั้นไม่ใช่ท่านก็แล้วกัน "

" ข้าจะลองดู " เขาก้มลงจูบปากนางอย่างหื่นกระหาย นางสะบัดหน้าหนี เขารวบแขนสองข้างไว้ในมือเดียว แล้วใช้มืออีกข้างเชยคางนางเพื่อรับกับริมฝีปากของเขา และก็ประกบจูบนางอีกครั้ง เขาบดขยี้ริมฝีปากนาง และพยายามจะใช้ลิ้นล้วงไปภายในโพรงปาก แต่นางตั้งใจจะกัด คล้ายเขารู้ความคิดรีบดึงลิ้นของตนออกและมองนาง สีหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ แต่ใช่ว่าตัวเขาจะสลด

" เลว ท่านมันเลว "

" ข้าจะไม่เลวกับสตรีที่ดี แต่มิใช่กับสตรีที่แสร้งถือตัว ปั่นหัวบุรุษเช่นเจ้า " เขาก้มลงไปที่ซอกคอและซุกไซ้นาง และเลื่อนมาที่ใบหน้า พรมจูบอย่างแผ่วเบาแต่ริมฝีปากกับสัมผัสกับความเปียกชื้น จึงได้หยุดการกระทำ

" ร้องไห้ทำไม " เขาถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ นางเมินหน้าหนีแต่ยังคงร้องไห้ แต่ไร้เสียงสะอื้น

" หยุดการกระทำของเจ้าซะ เจ้าเป็นของท่านลุงหวง ไม่ว่าชายใดเจ้าก็ห้ามยุ่ง "

" แล้วท่านมายุ่งกับข้าทำไม "

" ใช่ ข้ายุ่งกับเจ้า แต่ที่ข้ายุ่งหาใช่พิศวาสแต่บุตรชายของท่านลุงหวงไม่ควรยุ่งกับสตรีเช่นเจ้า "

" หึ! บุรุษเช่นบุตรชายท่านลุงหวง ท่านไปเป็นพยาธิในท้องเขาหรือถึงรู้ว่าพวกเขาเป็นคนดีนักหนา ขายชาตินักรบเขาดูคนที่เปลือกนอกเช่นนั้นหรือ "

" เจ้า!"

" ทำไม ข้าพูดความจริงแล้วรับไม่ได้หรือไง " เขาปล่อยมือให้นางเป็นอิสระ แล้วย้ายตัวมานอนข้างๆ นางโดยตัวนางยังอยู่ด้านใน นางลุกขึ้นนั่งแล้วลูบที่ข้อมือของตน น้ำตาซึมออกเพียงเล็กน้อย นางจะลุกจากเตียงแต่เขาเอามือจับแล้วกระชากนางมานั่งที่เดิม

" คืนนี้เจ้าต้องอยู่กับข้าตรงนี้ "

" ไม่!"

" เจ้ากล้าขัดคำสั่งข้า "

" ใช่!"

" ได้ เช่นนั้นคืนนี้ข้าคงต้องสนุกกับเรือนร่างเจ้าสักหน่อย "

" ท่าน! ท่านมันเลว " นางล้มหัวลงนอนแล้วหันหลังให้เขา ส่วนเขามองนางและล้มตัวลงนอน พร้อมในใจคิด

" ข้าจะเล่นสนุกกับเจ้าสักหน่อย ข้าจะทำให้เจ้ารู้รสชาติของสตรีที่ชอบปั่นหัวบุรุษให้ลุ่มหลงเสียหน่อย

[1] ยาม จื่อ เท่ากับเวลา 23.00 น. จนถึง 24.59 น. ยาม โฉ่ว เท่ากับเวลา01.00 น. จนถึง 02.59 น.ยาม อิ๋น เท่ากับเวลา 03.00 น. จนถึง 04.59 น.

ยาม เหม่า เท่ากับเวลา 05.00 น. จนถึง 06.59 น.ยาม เฉิน เท่ากับเวลา 07.00 น. จนถึง 08.59 น. ยาม ซื่อ เท่ากับเวลา 09.00 น. จนถึง 10.59 น. ยาม อู่ เท่ากับเวลา 11.00 น. จนถึง 12.59 น.

ยาม อุ้ย เท่ากับเวลา 13.00 น. จนถึง 14.59 น.

ยาม เซิน เท่ากับเวลา 15.00 น. จนถึง 16.59 น.

ยาม อิ่ว เท่ากับเวลา 17.00 น. จนถึง 18.59 น.ยาม ซวี เท่ากับเวลา 19.00 น. จนถึง 20.59 น. ยาม ไฮ่ เท่ากับเวลา 21.00 น. จนถึง 22.59 น.

[2] ชั่วยาม (สือเชิน) 1 ชั่วยามเท่ากับ 2 ชั่วโมง