เล่ห์รัก 10
817 คำ
ที่ลานกว้างของจวนเสนาบดีหวงฝ่ามือใหญ่กำหมัดแน่นและกำลังเงื้อมมือฟาดไปยังบุรุษวัยกลางคนที่ยืนไม่สะทกสะท้าน แต่หมัดยังคงค้างอยู่บนอากาศ ด้วยมีเสียงแหลม ดัง ตวาดห้ามได้ทันท่วงที ทำให้ชายผู้นั้นหันมองและวางหมัดลงแนบลำตัว แต่โทสะยังฝังแน่นในอกห้ามหาสิ่งใดกลบได้
" เจ้ากำลังจะทำอะไร " ชายผู้ถูกถามไม่ตอบ แต่หันหน้าไปทางอื่น
" ข้าหมายจะไปวัดสวดมนต์ เดินผ่านมาได้ยินเสียงเอะอะ และเห็นเจ้าทำกิริยาเช่นนี้ ไม่เหมาะสม หากเจ้าอยากปลดปล่อยอารมณ์ก็ควรจะไปฝึกยุทธ์ "
" ท่านแม่ ท่านกำลังเข้าข้างมัน "
" ข้ากำลังสั่งสอนเจ้าอยู่ หวง-เสี่ยว-หนาน และเวลานี้ก็มิใช่เวลาที่ใครในจวนจะต้องมาทะเลาะกัน "
" แต่มันกล้าตักเตือนข้า "
" เสี่ยวหนาน เจ้า!"
" พอเถอะขอรับ หวงฮูหยิน อย่าต้องหมางใจกันเพราะข้าเป็นสาเหตุเลย " เสียงชายวัยกลางคนเอ่ยขึ้นขัดเพื่อระงับเหตุที่จะลามเป็นเรื่องราวมากขึ้น
" เพิ่งรู้ตัวหรือว่าเจ้าเป็นสาเหตุให้แม่ลูกหมางใจกัน "
" เสี่ยวหนาน!" เสียงตวาดของหญิงวัยกลางคน แต่ยังคงงดงามดั่งสาวแรกรุ่น ตวาดใส่เสี่ยวหนานผู้เป็นบุตรชายอีกครั้ง เขามองหน้าด้วยอารมณ์ไม่พอใจ
" หากไม่มีอะไรแล้ว ลูกขอตัว " เขาเอ่ยขึ้นแล้วก้าวขาออกจากบริเวณนั้น เพราะไม่อยากจะระบายโทสะที่เกิดขึ้นต่อหน้ามารดาของตน
" เดี๋ยว " เสียงเรียกห้ามสองขาของเขาให้หยุด เจ้าของเสียงเดินไปประชิดตัวแล้วเอ่ย
" เจ้าควรตั้งใจทำงานได้แล้ว เพื่อประโยชน์ของตัวเจ้า ใช่ว่าจะปล่อยให้เสี่ยวไช่ผู้เป็นพี่เจ้าดูแลแต่เพียงผู้เดียว" เขามองผู้เป็นมารดา นางจ้องมองกลับ จนชายผู้เป็นบุตรชายต้องหลุบตาต่ำเสียเอง
" อย่าขัดคำสั่งข้า เสี่ยวหนาน " เมื่อกล่าวจบก็หันไปสั่งสาวใช้ให้ตามตนออกไปหน้าจวน เพื่อขึ้นรถม้าไปวัดดั่งที่ตั้งใจ ส่วนคนอื่นก็แยกย้ายไปตามทิศที่ตนเองต้องการ
เวลานี้หวงเสี่ยวหนาน อารมณ์หงุดหงิด เมื่อสุราวางลงเบื้องหน้าเขายกดื่มทั้งไหกรอกเข้าที่ปาก เมื่อหมดก็เขวี้ยงลงพื้นเพื่อระบายอารมณ์ และยกขึ้นกระดกดื่มจนหมดไปหลายไห อารมณ์ก็ยังไม่ทุเลาลง เขาจึงลุกและออกจากเรือนตรงไปยังเรือนหนึ่ง เมื่อร่างกายกำยำยืนอยู่หน้าเรือน เขาไม่รอเปล่า สองขาก้าวเข้าเรือนอย่างไว และตวาดใส่สาวใช้
" ออกไปให้หมด!" สาวใช้ต่างพากันตระหนก รีบย่อกายออกไปเหลือเพียง เจ้าของเรือนที่จ้องมองเขาด้วยใบหน้าไม่ยินดียินร้าย
" เสี่ยวหนาน ท่านเมาแล้ว " ลี่กวงเอ่ยขึ้น พร้อมเดินไปประคองร่างให้มานั่งที่เก้าอี้ และรินน้ำชาให้เขา
" น้ำชาเจ้าค่ะ ดื่มก่อนจะได้ดีขึ้น " เขารับน้ำชาขึ้นดื่ม โดยไม่พูดอะไรมีเพียงลี่กวงที่เอ่ยขึ้น
" ข้าได้ยินมาว่า ท่านแม่ทัพเทียนสั่งให้นางเฉี่ยวอวี้เป็นนางบำเรอให้กับทหารในจวน " นางพูดพร้อมดูสีหน้าของชายเบื้องหน้า เห็นเขาเขวี้ยงถ้วยน้ำชา สีหน้าแข็งกร้าว
" เจ้ารู้ได้อย่างไร ใครบอกเจ้า "
" ข้าจะรู้มาได้อย่างไร ท่านจะสนทำไม อย่าบอกนะว่าท่านสนใจมันด้วยอีกคน มิน่าเล่า ข้าบอกให้ท่านกำจัดนางท่านก็บ่ายเบี่ยง "
" ตอบข้ามา ว่าเจ้ารู้ได้อย่างไร "
" หึ นางเป็นแค่สาวใช้ เป็นคนของท่านพ่อของท่าน ท่านยังคิดอะไรกับนางอีกหรือ " นางตวาดใส่เสี่ยวหนาน เขาโมโหและลงมือฟาดไปที่ใบหน้านาง จนนางล้มลงกับพื้น มือข้างหนึ่งประคองใบหน้าและแหงนหน้าหันมามองชายที่ลงมือกับนางพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่รู้ตัว
" ฟังไว้นะลี่กวง ถึงนางจะเป็นแค่สาวใช้ แต่นางก็เคยเป็นคุณหนูใหญ่มาก่อน มิได้แตกต่างอะไรจากเจ้าที่ท่านพ่อรับเจ้าเป็นอนุ เพื่อช่วยครอบครัวเจ้าให้มีฐานะร่ำรวยเช่นทุกวันนี้ ข้าจะคิดกับนางอย่างไรเจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ เพราะทั้งเจ้าและนางก็เป็นสตรีภายใต้ร่างของบิดาข้า อาจจะแตกต่างสักนิดตรงที่นางฉลาดและควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่าเจ้า อ๋อ!!แต่ส่วนดีของเจ้าก็มี คือ.. เจ้าติดไฟง่ายกว่านาง "
" เสี่ยวหนาน ท่าน! ท่านมันเลว " นางลุกหมายจะเข้ามาตบตีเสี่ยวหนานแต่ถูกเขาผลักล้มลงไปอีก เขามิสนใจจะช่วยทำเพียงเดินออกจากเรือนไปอย่างเร็วด้วยโทสะที่จุกแน่นที่อก
- ผู้เขียน
