ตอนที่ : 5 แยกย้ายต่างคนต่างอยู่หนึ่งปี 2
1137 คำ
“พอแล้วพี่ปาล์ม จะไปยุ่งกับเรื่องของเขาทำไม พี่ปาล์มไปทำงานต่อเถอะ เดี๋ยวทางนี้ปานจัดการเอง ไปค่ะคุณสุ คุณวัธน์เดี๋ยวปานช่วยถือกระเป๋า” เชิญขวัญเข้าไปช่วยทั้งคู่หิ้วกระเป๋าเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้าน ซึ่งกั้นเป็นส่วนต้อนรับแขกเอาไว้อีกซีกหนึ่ง
“สองห้องนี้พอนอนได้ไหมคะ ปานเพิ่งให้คนทำความสะอาดเมื่อวานค่ะ เผื่อว่าพวกคุณจะค้าง แล้วก็ค้างจริงๆ” เชิญขวัญพูดแบบขำๆ ก่อนจะเดินจากไปก็ไม่วายหันกลับมากระเซ้าทั้งคู่
“ถ้าจะนอนห้องเดียวกันก็ไม่มีใครว่าหรอกค่ะ พี่ปาล์มก็หัวโบราณไปงั้นเอง ตามสบายนะคะ”
“เอ่อ ไม่ใช่นะคุณปาน” สุรมณพยายามแก้ข้อข้องใจผิดแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเชิญขวัญเดินลงบันไดบ้านไปเสียก่อน
“แต่ก็อย่างที่คุณปานเขาว่านะสุ เรานอนห้องเดียวกันก็ได้” กวีวัธน์ทำตาเป็นประกาย สุรมณคือผู้หญิงคนแรกที่เขายังไม่ได้แอ้มนับตั้งแต่ตกลงเป็นแฟนกันมาได้เกือบปี
“สุยังยึดคำพูดเดิมค่ะวัธน์ ถ้ารักสุจริงวัธน์ต้องรอให้ถึงวันแต่งงาน สุหัวโบราณเหมือนคุณปาล์มค่ะ” สุรมณปิดประตูห้องนอนลงพร้อมกับรอยยิ้มแบบคนใจแข็ง
‘จะใจแข็งไปได้สักกี่น้ำสุ ผมรักจริงหวังแอ้ม เอ๊ย หวังแต่งเชียวนะ’
เชิญขวัญเดินกลับลงมาด้านล่างก็ถูกพี่ชายของตัวเองลากไปคุยยังห้องทำงานของเขา สีหน้าและแววตาของเชิญภพเหมือนคนกำลังมีเรื่องคอขาดบาดตายจะคุยด้วย
“แฟนเก่า!” เชิญขวัญทั้งตกใจและแปลกใจในสิ่งที่พี่ชายบอกเมื่อครู่นี้
“เบาๆ ก็ได้ ไม่ต้องเสียงดังหรอกยัยปาน”
“ก็มันงงนี่คะ จู่ๆ แฟนของคุณวัธน์ก็คือแฟนเก่าของพี่ปาล์ม อะไรโลกมันจะกลมดิ๊กขนาดนั้น”
“พี่เองก็ตกใจ แล้วตอนเลิกกันก็เลิกแบบงงๆ อีกด้วย” พูดแล้วก็มีสีหน้าหมองหม่นลงตาม
“ยังไงพี่ปาล์มไอ้ที่ว่าเลิกกันแบบงงๆ ช่วยอธิบายให้ปานฟังหน่อยสิ”
“ก็อยู่ๆ สุก็หายตัวไปจากชีวิตของพี่เลย เปลี่ยนเบอร์โทร เปลี่ยนที่อยู่ไม่สามารถติดต่อได้ พี่แทบเป็นบ้าเป็นหลังเลยตอนนั้น จำได้ไหมปีที่แล้วที่พี่ขึ้นๆ ลงๆ กรุงเทพฯ บ่อยๆ ก็เรื่องนี้แหละ” คนเป็นพี่ชายย้อนความหลังให้ฟัง เชิญขวัญคิดตามแล้วก็พยักหน้าเข้าใจ
“แบบนี้นี่เอง แต่ว่ามันก็ผ่านมาเป็นปีแล้วนะพี่ปาล์ม ตอนนี้คุณสุเขาก็มีแฟนใหม่ไปแล้ว พี่ปาล์มก็ทำใจเถอะนะ”
“ทำใจกะผีอะไร พี่ยังรักสุอยู่”
“จะรักได้ยังไงก็เขารักอยู่กับคุณวัธน์”
“ไม่รู้ละ พี่ต้องเคลียร์เรื่องนี้กับสุให้รู้เรื่อง พี่ไม่ยอมถูกทิ้งโดยที่ไม่รู้ว่าทำผิดอะไรหรอก”
“พี่ปาล์ม อย่าทำแบบนั้นเลย ผู้หญิงเขาไม่รักแล้ว”
“ใครบอก! เห็นสายตาของสุที่มองพี่ไหม นั่นแหละเรียกว่ายังรัก”
“เอ่อ มันใช่เหรอพี่” เชิญขวัญทำหน้าไม่ค่อยแน่ใจ
“เออ”
เชิญขวัญมองพี่ชายที่วันนี้ผิดแผกไปจากทุกวัน ดูหงุดหงิดงุ่นง่านดั่งหนุ่มวัยทอง เพียงเพราะแฟนเก่าดันกลายเป็นแฟนใหม่ของสามีในนามของเธอ แค่คิดก็ดูอีรุงตุงนังเสียแล้ว
“พี่ปาล์ม”
“อะไร”
“ยังรักคุณสุจริงๆ เหรอพี่”
“ก็เออน่ะสิ เคยซื้อแหวนจะขอแต่งงานเอาไว้ด้วย แต่ว่าที่เจ้าสาวดันหายตัวไปเสียอย่างนั้น” เชิญภพยังคาใจในเรื่องนี้ อยากรู้เพียงว่าตัวเขาทำผิดอะไร สุรมณถึงตัดเยื่อขาดใยกันแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยอย่างนั้น
“แต่คุณวัธน์เขาจะมาหย่ากับปานนะคะ พี่ปาล์มอย่าทำให้เรื่องมันวุ่นวายเลยนะปานขอร้อง”
“พี่ไม่ทำให้เรื่องมันยุ่งหรอก พี่แค่ขอเคลียร์ปัญหาหัวใจของพี่แค่นั้นเอง”
“พี่ปาล์ม” เชิญขวัญโอดครวญใส่พี่ชาย
“ไม่รู้ละ ปานทำยังไงก็ได้ไปเอาตัวผัวปานไปที่อื่นก่อน พี่จะคุยกับสุ”
“ผัวปานที่ไหน พูดบ้าๆ”
“ไปจัดการทำตามที่พี่บอก ไปลากตัวคุณวัธน์นั่นไปดูร้านกาแฟของปานก็ได้ คงอยากรู้อยู่มั้งว่าเมียตัวเองทำงานอะไรวันๆ หนึ่ง”
“โหย คิดแผนให้เสร็จสรรพ เจริญละงานนี้” เชิญขวัญได้แต่บ่นไล่หลังคนที่เปิดประตูห้องทำงานออกไปด้านนอก ปล่อยให้เธอต้องขบคิดวิธีการแยกคู่รักเขาให้ห่างกัน
ด้วยความรักพี่ชายจึงทำให้หญิงสาวเดินเข้าไปเคาะประตูหน้าห้องของกวีวัธน์ เขาเปิดออกมาในชุดเดิมมองเธอเหมือนสิ่งแปลกปลอมในชีวิต
“ว่าไง”
“คือว่า ฉันเอ่อ ปานอยากจะคุยกับคุณเรื่องหย่า” หญิงสาวพยายามสร้างความสนิทสนมกับเขา เผื่อการหลอกล่อจะง่ายขึ้น
“คุยทำไม พรุ่งนี้เดี๋ยวไปอำเภอกัน”
“ไม่ๆ คือว่าปานอยากจะคุยกันแบบ...เอ่อ สักนิดก่อนหย่า”
“สักนิดอะไรผมไม่อยากคุย”
“คุณวัธน์ นะไปด้วยกันนะ แป๊บเดียวเอง ปานมีร้านกาแฟตรงถนนหน้าบ้านด้วยนะ มีขนมอร่อยๆ ด้วยคุณไม่อยากเอามาฝากคุณสุเหรอ”
“แล้วทำไมไม่ให้ผมไปกับสุล่ะ”
“แบบนั้นจะไปพิเศษอะไรล่ะ ไปเลือกดูขนมเค้กอร่อยๆ มาฝากคนรัก ฟินจะตายคุณ นะนะ” พูดไปก็ทำตาประกายวาววับไปด้วย
“คุณมีแผนอะไรหรือเปล่านี่ ทำไมถูกลุกลี้ลุกลนจัง” หนุ่มเมืองกรุงมองคนตรงหน้าอย่างสงสัย
“ไม่มี้ จริงๆ นะ ไปกันเถอะคุณ” พูดแล้วก็ถือวิสาสะดึงข้อมือเขาให้ออกจากห้อง เพราะกลัวว่าสุรมณจะออกมาและทำให้เขาไม่ยอมตามไปด้วย
ร้านกาแฟขนาดเล็กกะทัดรัด แต่บรรยากาศร่มรื่นน่านั่ง มีลูกค้าเข้ามาใช้บริการอยู่สามโต๊ะบริเวณร่มไม้ด้านนอก ส่วนโซนในกระจกไม่มีคนนั่ง เชิญขวัญจึงได้เปิดประตูกระจกเข้าไปและพาเขาไปนั่งในมุมที่เงียบที่สุด
“ไหนร้านกาแฟของคุณมีอะไรน่าสนใจ เอาเมนูมาดูซิ” กวีวัธน์แบมือไปตรงหน้าเชิญขวัญ
“นี่ค่ะ ดูให้เต็มที่ดูให้ดีให้นานเลยนะคะ” เจ้าของร้านรีบหยิบเมนูจากช่องเสียบข้างโต๊ะนั่งให้เขาดู ในหัวก็คิดไปต่างๆ นานา ว่าเธอจะรั้งเขาให้อยู่ที่นี่ให้นานที่สุดได้อย่างไร
- ผู้เขียน
