“ฉันอยากจะอาละวาด อยากตบอยากจะตีคุณให้หายแค้น” คนเตรียมตัวจะจูบชะงัก แล้วใช้ปลายนิ้วเขี่ยริมฝีปากอิ่มตรงหน้าเบาๆ
“แล้วทำไมถึงไม่ทำล่ะ”
‘ก็ฉันสู้แรงคุณไม่ไหวยังไงล่ะ’ แทนสิ่งที่คิดเชิญขวัญก็หันหน้าหนีไปอีกทาง มีน้ำตาซึมเบ้าเล็กน้อย เพราะมันกลั้นไม่อยู่อีกต่อไป เธอกำลังสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองอีกครั้งหนึ่ง
“ถึงร้องไห้ผมก็จะทำ” เขาก้มลงจูบปิดปากคนร้อง อ่อนโยนนุ่มนวลมากขึ้น เหมือนเรียกร้องและปลอบโยนไปในคราวเดียวกัน
สัมผัสเร่าร้อนแต่แฝงไปด้วยความหวานละมุน แววตาของกวีวัธน์ดูอ่อนแววลง ทั้งคู่ต่างมองสบสายตากัน เป็นเชิญขวัญที่ต้องกลืนความจริงเอาไว้ข้างใน เขาทำเพราะอยากแก้แค้นพี่ชายเธอ ส่วนเธอกำลังหวั่นไหวแบบไม่สมควร
“กอดผมบ้างก็ได้นะคุณปาน” เป็นครั้งแรกที่กวีวัธน์ต้องเอ่ยปากขอเรื่องนี้กับผู้หญิงที่ตัวเองนอนด้วย
“คุณปาน” เขาเรียกชื่อคนด้านล่างอีกรอบเมื่อหญิงสาวเอาแต่นอนแน่นิ่งไม่ขยับเขยื้อ
