“โอ๋ ๆ ลูกมิอย่าไปถือสาคนไม่ดีเลย เป็นยังไงบ้างมิไม่อยู่ตั้งหลายวันคิดถึงมิบ้างไหม น้องเนคิดถึงมิไหมคับ น้องเล็กน้องน้อยน้องยูคล่ะลูก พี่ใหญ่เป็นไงบ้างมิคิดถึงที่สุดเลย” คนมโนว่าตัวเองคือแม่หรือมามิของตุ๊กตาตัวน้อย ทั้งกอดทั้งลูบศีรษะลูกไปด้วย
“เฮ้อ !” เสียงถอนหายใจของคนเป็นสามีดังขึ้น เหมือนคนเหนื่อยใจในการเห็นภรรยาเล่นกับลูกชายมโนทั้งห้าตัวของเธอ
“พี่ทัพพ์จะลงไปข้างล่างเลยไหมคะ” เล่นกับลูก ๆ ไปได้สักพักหนึ่ง หญิงสาวก็หันมาถามสามี เกรงเขาจะเบื่อที่ต้องอยู่ในห้องนอนเล็ก ๆ ของเธอ
“เดี๋ยวค่อยลงไป ตอนนี้วีไปคุยกับแม่ก่อนเถอะขอพี่นอนเล่นสักพักก่อน”
“ได้ค่ะ” จารวีหันมายิ้มให้เขาเล็กน้อย ความขุ่นหมองในใจก่อนหน้าเจือจางลงไปบ้าง เธอหันไปเขี่ยเจ้าแก้มกลมๆ สีชมพู ที่มีไฝใต้ตาข้างซ้าย ก่อนเก็บใส่กล่องไว้ตามเดิม
ทัพพ์มองตามหลังภรรยาที่เดินออกจากห้องไป เขาลุกขึ้นจากเตียงเดินไปกดล็อกประตูห้อง จากน
