“พูดให้มันดี ๆ หน่อยสิยัยวี กลับแล้วนะคะคุณทัพพ์คุณพร” เอ็ดลูกสาวเสร็จก็เดินนำหน้าพาขึ้นรถกลับบ้าน
“ทัพพ์คิดอะไรอยู่ลูก ทำไมถึงยอมแต่งงานง่าย ๆ แบบนั้นละ” นางนวพรถามหลังสองแม่ลูกขับรถออกจากบ้านไปแล้ว
“ก็บ้านนั้นเขาอยากได้ความรับผิดชอบนักหนา ผมก็แค่สนองให้เท่านั้นเอง” เขาตอบแบบยิ้ม ๆ ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่มีความนัยแฝงอยู่
“จะทำอะไรกันแน่ทัพพ์”
“ก็แค่เอาคืนคนบ้านนั้นยังไงครับ”
“ทัพพ์แต่หนูวีเขาไม่รู้เรื่องด้วยนะลูก”
“คนบ้านเดียวกันมีหรือจะไม่รู้เรื่องครับแม่ แต่งได้ก็หย่าได้ผมไม่เสียดายสินสอดหรอกครับ และอย่าหวังสินสมรสเพราะผมจะไม่จดทะเบียน”
“ทัพพ์ !” นางนวพรตกใจกับความคิดของลูกชาย มิน่าล่ะ ถึงได้อยากจัดการเรื่องงานแต่งด้วยตัวเอง
“คนบ้านนั้นต้องได้รับบทเรียนครับแม่ ผมไม่ยอมให้ใครมาเอาเปรียบ แล้วให้ไอ้ชยินมันมาเหยียบหน้าผมหรอกครับ แม่รู้ไหมว่ามันเยาะเย้ยผมตอนเจอกันที่ร้านอาหารด้วย ยัยน้อง
