สวัสดี...ความรัก!! บทที่1...
1567 คำ
มกรานิ่งอึ้ง ทุกอย่างรอบตัวเหมือนภาพสโลโมชั่น แค่เพียงผู้หญิงตรงหน้ายิ้มสดใสให้ กว่าที่เขาจะควานหาคำพูดตัวเองเจอ เวลาก็เคลื่อนผ่านไปหลายนาที
“ไม่ทราบว่าคุณเป็นเจ้าของร้านเองหรือเปล่าครับ?”
เสียงทุ้มๆ นุ่มสั่นพร่าเอ่ยถาม เขามองหน้าเธอและคงรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
“ค่ะใช่ค่ะ... มีอะไรหรือเปล่าคะ”
หญิงสาวเอียงคอมอง...ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะไม่ได้มีเจตนาเข้ามาซื้อขนมขบเคี้ยว วันวาดมองชายหนุ่มที่แต่งกายสะอาดสะอ้านตรงหน้า เธอหลุบเปลือกตาลง และแอบสำรวจเขาช้าๆ เขาสวมรองเท้าหนังมันวับ แต่งกายสะอาดดูสำอางและเป็นผู้ดี
ชายหนุ่มหมุนตัวไปรอบๆ เมื่อได้คำตอบจากเธอ สายตาของเขามองขนมขบเคี้ยวที่วางโชว์เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
“ขอโทษทีครับ ผมลืมแนะนำตัว ผมชื่อมกรา เรียกเรียวก็ได้ครับ... ผมพึ่งเปิดร้านกาแฟตรงเยื้องๆ ร้านขนมของคุณ...”
“วันวาดค่ะ แล้ว?...” หญิงสาวร้องอ๋อในใจ นี่ไงเจ้าของร้านตัวจริง ดูเขาสุขุมและจริงจังมาก คงกำลังไฟแรงเมื่อเปิดธุรกิจของตัวเอง
“คือว่า...ผมอยากได้ขนมอบสักสองสามอย่าง ให้คุณทำไปส่งที่ร้านทุกวัน...ไม่ทราบว่าจะรับทำไหมครับ”
“ไม่มีปัญหาค่ะ แต่อยากได้แบบไหนคะ หรือต้องคิดใหม่เพื่อเป็นคอนเซ็ปของทางร้านคุณ มันจะได้ไม่เกร่อเกิน” เธอออกความเห็นเมื่อขนมอบมีเกลื่อน ร้านกาแฟน่าจะมีเอกลักษณ์สักหน่อย เพื่อจะได้ไม่ซ้ำกับร้านอื่นๆ
ชายหนุ่มยิ้มกว้าง ไม่เสียแรงที่เดินมาคุยด้วยตัวเอง เขาได้กลิ่นขนมจากร้านของเธอโชยไปที่ร้านทุกวัน นับตั้งแต่เปิด คิดไว้ในใจว่าสักวันจะเข้ามาเจรจา เพราะแค่กลิ่นที่ลอยฟ่องยังชวนกิน นับประสาอะไรกับรสชาติ คงไม่ต้องชิมให้เสียเวลา เขาฟันธงได้เลยว่าอร่อยชัวร์ แถมเจ้าของร้านยังสวยถูกใจ เธอดูเรียบๆ เฉยๆ ไม่ได้หยิบโหย่งเหมือนที่กลัว
“ลองแนะนำหน่อยได้ไหมครับ หลักๆ เลยขอเค้กวันละสองก้อน...ส่วนอย่างอื่นค่อยว่ากัน”
“พายกรอบไหมคะมีหลายไส้ เดี๋ยวฟินออกแบบรูปลักษณ์ให้จะได้ไม่ซ้ำกับที่อื่น...แล้วก็คุ้กกี้ผลไม้รวม...เครปต่างๆ แล้วแต่ทางคุณต้องการเลยค่ะ”
“มีแบบให้ดูไหมครับ ผมขอลองชิมด้วยได้ไหม?”
“มีค่ะ ฟินทำขายอยู่เหมือนกัน ลองเครปกล้วยหอมนะคะ พึ่งทำเสร็จ ส่วนพายกรอบจะลองทานไส้อะไรดีคะ”
มีออเดอร์มาลอยอยู่ตรงหน้า แม้จะเหนื่อยเพิ่มขึ้น วันวาดก็ไม่ได้รีรอที่จะกระโจนใส่ เพราะมันหมายถึงจำนวนเงินที่จะลอยเข้ามาในกระเป๋า เธอจะได้เอาไปจ่ายหนี้ที่ยังคงค้าง จะได้ปลดแอกที่แบกไว้สักที
มกราสูดกลิ่นหอมๆ กลิ่นที่ไม่ใช่กลิ่นขนม มันลอยรวยรินออกมาจากร่างบอบบางตรงหน้า กลิ่นหอมชื่นใจสะอาด ผิดกับสาวๆ ที่เขารู้จัก ส่วนมากจะใช้น้ำหอมกลิ่นนอก และประโคมใส่เสียจนฉุนกึก กลิ่นที่กำลังสูดดมอยู่นี่กลิ่นหอมเย็นๆ ชวนให้สดชื่น มันคงเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของเธอนั่นเอง
“นั่งก่อนค่ะ ขอเวลาฟินหยิบแปปค่ะ”
หญิงสาวยิ้มแป้น เธอหมุนตัวไปจัดการ จัดขนมอบที่อีกฝ่ายต้องการชิมใส่ในจาน ก่อนจะยกมาเสิร์ฟถึงที่
“ลูกค้าเยอะไหมครับ?”
ชายหนุ่มถามแก้เก้อ เมื่อหญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ เขารู้สึกว่าหัวใจตัวเองทำงานผิดปรกติ มันกระตุกและเต้นถี่ๆ
“พอได้ค่ะ ช่วงเย็นจะยุ่งหน่อย หลังจากนั้นก็ซาๆ”
“เปิดมานานยังครับนี่...ดูคุณคล่องแคล้วดีจัง”
“ไม่นานหรอกค่ะ แต่ก็เกือบปีแล้วล่ะ” เสียงตอบสั่นนิดๆ และชายหนุ่มจับสังเกตได้ เพียงแต่เขาไม่ได้ซักถาม
วันวาดผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด ความหลังฝังใจก็มักจะทำให้เธอเศร้าได้เสมอ ก็ทุกคนที่เคยเป็นครอบครัวล้มหายตายจากไปทีละคน...จนเวลานี้เหลือแค่เธอคนเดียว ที่ยังต้องผจญกับความทุกข์อยู่บนโลกเบี้ยวๆ ใบนี้
“เอาแบบนี้เลยครับ...ผมชอบทุกอย่างเลย พายนี่เอาทุกไส้ที่คุณทำได้เลยนะครับ...ขอวันละ...”
หญิงสาวคลี่ยิ้มกว้างๆ เธอรีบจดออเดอร์ของใหม่ลงในสมุดจดข้างตัว ไม่น่าเชื่อว่าคนแปลกหน้าจะมาพร้อมกับข่าวดี นับว่าวันนี้เธอได้รับของขวัญ เป็นแรงใจอีกอย่าง...จะได้มีแรงฮึดสู้ในวันต่อๆ ไป
“นี่ราคานะคะ ฟินลดให้ คุณจะได้พอได้กำไรบ้าง เราจะได้ค้าขายกันนานๆ”
หญิงสาวยื่นใบเสนอราคาให้เขาพิจารณา เพื่อจะมีการต่อลอง ลดหรือเพิ่ม อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับข้อตกลง
“คุณไม่มีคนช่วยเหรอครับ ผมเห็นมีแค่คุณคนเดียว”
“ค่ะ ฟินทำคนเดียว ไม่ได้เยอะนี่คะ รับแค่พอทำได้...” เธอพูดตอบก่อนจะหมุนตัวกลับไปจัดการกับคุ้กกี้ที่ทำเสร็จ ตามออเดอร์ของลูกค้าที่สั่งทำไว้ วันๆ เธอทำงานยุ่ง หัวไม่วางหางไม่เว้น แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่คิดอะไรวุ่นวาย
ชายหนุ่มนั่งชิมขนมเงียบ รสอร่อยกลมกล่อมและเขาคิดว่าน่าจะมีลูกค้าหลายคนชอบ และมันจะเป็นตัวทำเงินให้เขาอีกอย่างหนึ่ง มันน่าจะเพิ่มลูกค้าอีกแบบไม่ใช่มีแต่คนที่เข้ามาเพื่อชิมกาแฟ บรรดาลูกหลานที่ตามติดผู้ปกครองมาจะได้มีอะไรทานแก้เหงา ระหว่างที่รอพ่อหรือแม่ชิมกาแฟ
“มัฟฟิน!! วู้ๆ แก หล่อระเบิดเลยอะแก ไม่เสียงแรงลากสังขารไปส่อง”
เสียงพราวฟ้าดังแจ๋วๆ เสียงกระดี๋กระด๋าจนวันวาดอดไม่ได้ที่จะหัวเราะขัน เพราะตัวเจ้าของร้านนั่งปั่นจิ้มปันเจ่ออยู่ตรงหน้าเธอนี่เอง
“ฟิน...แกเชื่อไหม? นักร้องเกาหลี บอยแบรนด์ของฉันกระเด็นหวือเลยอะแก... เมื่อเจอกับบาเรตต้าสุดหล่อที่ร้าน Coffee Time ตัวฉันละจะลอย คนอัลไล!! หล่อไม่บันยะบันยัง...”
วันวาดหมุนตัวมา เธอชี้นิ้วไปยังชยหนุ่มคนเดียวในร้าน เขากำลังฟินจัดกับขนมอบในจาน และเขากำลังมองเพื่อนของเธอยิ้มๆ
“เป็นอะไร!! ชี้โบ ชี้เบ้ มีอะไรหรือเปล่า?” พราวฟ้าขมวดคิ้ว เธอมองมือเพื่อนสลับกับคนแปลกหน้า ใบหน้าสวยหวานเหลอหรา เมื่อไม่เข้าใจความนัยที่เพื่อนสาวพยายามส่งให้ “เอสเปรสโซ่เย็นแก...อะลองชิม รสดีอยู่เหมือนกันแหละ ไม่ได้แย่อย่างที่หวั่นๆ นึกว่าหล่อแต่ไม่เอาอ่าว”
“พอเลยยัยบ้า ปากจัดนะเรา... เอาขนมนี่ไปนั่งกินเงียบๆ เลย นี่เจ้าของร้านกาแฟที่แกไปส่องหนุ่มมาไง คุณมกรา...นินทาไม่ดูตาม้าตาเรือ”
วันวาดรับแก้วกาแฟทรงสูงมาจากมือของพราวฟ้า เธอกระซิบรอดไรฟัน ก่อนจะแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกัน โดยที่ชายหนุ่มได้แต่นั่งยิ้ม “เพื่อนฟินเองค่ะ ชื่อพราวฟ้า...”
อุต๊ะ!! พราวยกมือทาบอก แหมๆ หนุ่มในฝันของแท้นั่งอยู่ตรงหน้านี่เอง หล่อแบบเนิร์ดๆ ลุคคุณชาย เรียบง่ายแต่ดูดี
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ แล้วก็ขอบคุณที่แวะไปอุดหนุน...หวังว่าคงชอบนะครับ”
พราวฟ้าถอยหลังกรูดๆ เธอเปิดประตูเตี้ยๆ ที่กั้นส่วนลูกค้ากับคนขาย แล้วจึงเดินเข้าไปกระซิบเสียงแผ่วๆ ใกล้ๆ วันวาด
“เขามาทำไรอะแก?...พ่อเทพบุตรคนนี้”
พราวฟ้าสวยไม่มีที่ติ และออกจะล้นๆ ไปสักหน่อยเพราะเธอเป็นคนเปิดเผย ไม่เคยเก็บอาการ ดีใจ เสียใจ โกรธ มันแสดงออกมาทางสีหน้าจนหมด...คนแบบนี้ไม่มีพิษภัย...และเป็นเพื่อนคนเดียวที่เธอไว้ใจมากที่สุด
“มาหาขนมไปขายในร้าน...ขายหน้าไหมล่ะ? จุดไต้ตำตอ”
“ไม่เลย ชิลๆ ฉันไม่ได้นินทายะ ฉันชม เค้าคัดคนชงกาแฟมาแต่ละคน เด็ดดวงทั้งนั้นอะ ไม่แปลกหรอกที่จะขายดี คนงี้แน่นร้าน” พราวฟ้าจีบปากจีบคอพูด เธอแอบแหล่ผู้ชายคนเดียวในร้านตาพราว นับว่าเขารู้จักใช้จุดขายที่มีในการเรียกลูกค้าเข้าร้าน กาแฟรสดี บรรยากาศน่านั่ง เมื่อมีหนุ่มๆ หล่อเหลาเดินไปเดินมาใช้ชม มันทำให้หัวใจสาวๆ ชุ่มชื่น และพวกเธอมีกำลังที่จะจ่ายเพื่อความสุขเล็กๆ น้อยๆ
“คุณมกราค่า...ขนมเพื่อนพราวอร่อยทุกอย่างนะค่า คุณไม่ผิดหวังแน่ถ้ารับของยัยมัฟฟินไปขาย”
ชายหนุ่มอมยิ้ม สาวสวยเจ้าของร้านชื่อน่าเก็บใส่ห่อกลับไปรับประทานที่บ้านเหลือเกิน เขานึกชื่นชมที่เธอขยันทำมาหากิน ไม่สนใจว่าจะเป็นงานที่หนักและเหนื่อยเพียงไหน เขารู้สึกว่าขนมที่ชื่อ ‘มัฟฟิน’ นี่จะถูกใจเป็นพิเศษ
- ผู้เขียน
