หลายชั่วยามมานี้ห้องชั้นในของเรือนก้งเยว่อบอวลด้วยกลิ่นเฉพาะหลังร่วมรักจางๆ แต่พ้นยามเหมาไปเพียงครึ่งเค่อนายท่านสกุลหานก็ใช้ประตูหลังหลบออกจากเรือนไปทางป่าไผ่ ทิ้งให้ฮูหยินเอกของตนนอนสลบไสลอยู่บนเตียง ยามนี้ห้าวอี้จึงได้เห็นแสงสีทองของวันใหม่สาดกระทบแผ่นหลังกว้างในชุดคลุมสีดำเข้มของผู้เป็นนาย ท่าทางเช่นนี้ห้าวอี้ที่อยู่รับใช้มาตั้งแต่อายุไม่ถึงห้าขวบดีไม่รู้จริงๆ ว่าควรทำเช่นไร จึงทำเพียงขยับเข้าไปใกล้คอยรับคำสั่งอยู่เงียบๆ
ส่วนเรื่องราวของนายท่านกับฮูหยินที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้นั้นไม่ใช่เรื่องที่เขาควรยุ่งเกี่ยวอีกแล้ว
“ข้ากับฮูหยิน สมควรพบกับสกุลซุนผู้นั้นเสียที”
จู่ๆ ได้ยินนายท่านเอ่ยวาจาเช่นนี้ ห้าวอี้ได้แต่ประสานมือรับแล้วถอยออกไปเงียบๆ ปล่อยให้นายท่านก้าวเข้าสู่เรือนปรุงยา
ไม่รู้ว่าครั้งนี้ยาที่ถูกปรุงขึ้นนั้นจะเป็นยาพิษหรือยารักษาโรคกันแน่ และก็ไม่รู้ว่าผู้ใดจะตกเป็นเหยื่อในการใ
