หญิงทั้งสองเดินตามกันไปที่ด้านหลังเรือนใหญ่ซึ่งเคยเป็นสวนดอกไม้หลากชนิด โสภีหยุดรอให้ประเทืองเดินมาถึงและเดินคู่กันไป หญิงร่างท้วมคอยใช้มีดปัดกิ่งไม้ที่ยื่นยาวออกมา มีผลงานไม้แกะสลักวางกองเกะกะอย่างไม่เป็นระเบียบตรงโน้นตรงนี้นับชิ้นไม่ถ้วน มาลินีถ่ายภาพที่เธอเห็นไว้เพื่อนำไปเปรียบเทียบกับภาพอันสวยงามในความรู้สึกเมื่อครั้งกระโน้นที่เธอบันทึกเก็บไว้
“พี่ยังสวยเช้งอย่างเดิมเลยนะ อายุเท่าไรแล้ว” ประเทืองชวนคุย
“สี่สิบสี่ย่างสี่สิบห้าค่ะ” โสภีตอบและถามบ้าง “แล้วประเทืองเท่าไร”
“สามสิบสามจ้ะ น้ำหนักหกสิบเจ็ด” คนตอบยิ้มเขินพลางก้มมองพุงห่วงยางของตนเอง
โสภีพยักหน้าแล้วยิ้ม “ประเทืองดูแข็งแรงดีค่ะ” แล้วเธอก็เปลี่ยนเรื่องคุย “ลูกสองคนน่ารักดีนะคะ ชื่ออะไรกันบ้าง”
“คนโตผู้หญิงชื่อเนย คนเล็กชื่อโอมจ้ะ”
ครู่หนึ่งทั้งสองเดินมาถึงโรงแกะสลักที่เก่าโทรมลงเช่นเดียวกับสิ่งปลูกสร้างอื่น เมื่อย่างเหยียบเ
