บทที่ 10 พบมาลินี
วันเสาร์ที่ 5 มีนาคม 2565 เวลาบ่าย
ท่าอากาศยานเชียงใหม่
หลังจากผ่านด่านคัดกรองผู้โดยสารขาเข้าที่ใช้เวลาไม่นานนัก โสภีก็ลากกระเป๋าไปยังเคาน์เตอร์บริการแท็กซี่ ผู้โดยสารในห้องรับรองบางตาจนแทบเรียกได้ว่าโหรงเหรง เธอบอกจุดหมายกับชายหนุ่มสวมแว่นผู้นั่งหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ว่าต้องการไปหมู่บ้านหนองแหย่ง อำเภอดอยสะเก็ด ชายผู้นั้นเคาะคีย์บอร์ดคำนวณค่าโดยสารและออกบัตรส่งให้โสภี เธอถือบัตรไว้และเดินออกประตูที่สอง
รถแท็กซี่สีเหลืองฟ้าจอดเรียงเป็นแถวในที่กำหนด ทุกอย่างสะดวกและรวดเร็วผิดจากเมื่อก่อนช่วงโควิดระบาด พนักงานขับแท็กซี่สวมเครื่องแบบสีขาวและสวมหน้ากากอนามัยกระชับปิดใบหน้าช่วยยกกระเป๋าหนักอึ้งของโสภีใส่ท้ายรถ เขาไม่พูดไม่จาและไม่ชวนผู้โดยสารคุยตามที่ได้รับการอบรมมา
ปลายทางของโสภีคือ “เกสต์เฮาส์บ้านสวนรักแท้” ซึ่งครอบครัวหนึ่งเป็นเจ้าของ สมาชิกครอบครัวนี้ประกอบด้วยสาม
