"แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ขา แด๊ดดี้ ตื่น ๆ แด๊ดดี้"
"อืมมม ตื่นแล้ว ๆ หนูเป็นใครลูกแล้วหนูเรียกลุงว่าอะไรนะครับ"
"แด๊ดดี้ หนูเป็นลูกของแด๊ดดี้เจฟกับหม่ามี้แก้วใส"
"จะ จริงเหรอลูก"
"ค่า หนูชื่อเลิฟ แต่เราคงไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว"
"อ้าว ทำไมครับลูก"
"ก็แด๊ดดี้ ไม่รัก หม่ามี้ ลาก่อน"
"เลิฟ เลิฟ อย่าไป เลิฟ อย่าทิ้งแด๊ดดี้"
"เลิฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ"
เสียงตะโกนพร้อมกับการดีดตัวลุกจากเตียงเนื่องด้วยฝันร้ายทำให้เจฟฟรีย์เหงื่อซกไปทั้งตัวแล้วหันไปมองรอบ ๆ ห้องพักฟื้นของทางโรงพยาบาลก่อนจะถอนหายใจออกมา เขาฝันว่ามีเด็กผู้หญิงตัวเล็ก หน้าตาน่ารัก เหมือนตุ๊กตามาเรียกตนเองว่าแด๊ดดี้แต่สุดท้ายเด็กคนนั้นก็เดินหายจากไปพร้อมรอยยิ้มอันเศร้าสร้อยที่คนเป็นพ่อไม่อาจทนมองได้ ในความฝันเขายังเห็นแม่ของลูกกำลังมองมาด้วยสายตาตัดพ้อแล้วเดินหายไปพร้อมกับลูกสาวตัวน้อย
"ฝัน เฮ้อ ฝันหรือเนี่ยแต่ทำไมเหมือนจริงขนาดนี้"
เขาพึมพำก่อนจ
