‘ครืน... ครืน...’
ฉันผงกหัวขึ้น และยกแขนที่กอดอยู่ออกจากตัวพี่ดัชซ์ ก่อนที่จะควานหาโทรศัพท์ตัวเองด้วยสภาพหัวยุ่งเหยิง
“อยู่ไหนวะเนี่ย...”
“หาอะไร?”
“มือถือนานะ มันสั่น อ่าเจอแล้ว!” ขณะที่ตอบคนข้างหลังเสียงเอื่อยเฉื่อย มือฉันก็ล้วงเจอโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงที่ถอดทิ้งไว้พอดี แต่หยิบขึ้นปลดล็อคหน้าจอเท่านั้น ตาสะลึมสะลือก็เบิกกว้างเท่าไข่ห่าน
LINE
(พี่แนน ได้เพิ่มเพื่อนคุณจากหมายเลขโทรศัพท์)
[พี่แนน: Send Picture]
[พี่แนน: Send Picture]
[พี่แนน: นานะอยู่ไหนพี่มาหายายแล้วนะ]
ฉันส่งมือถือให้พี่ดัชซ์ที่กำลังลุกขึ้นนั่งทันที เพราะรูปสองรูปเป็นรูปพี่แนนถ่ายกับยายบนเตียงที่บ้าน ซึ่งยายกำลังหลับอยู่ ตาย ๆ เมื่อกี้ฉันเผลอเปิดอ่าน
แล้วด้วย
และทันทีที่พี่ดัชซ์เห็นข้อความนั้นเขาก็หันไปคว้าโทรศัพท์ตัวเองโทรหาใครบางคน
“ครับป้านิด ช่วงนี่มีคนมาหายายมั้ย?” ป้านิด? เฮ้ย เขายังติดต่อป้าฉ
