ปึ้งๆๆๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นต่อเนื่องมาเกือบสิบนาทีแล้ว ไม่ว่าจะเคาะแรงแค่ไหน คนด้านในก็ไม่มีทีท่าว่าจะออกมาเปิดประตูให้เขาเลย
“อัญชัน!!” ตะโกนเรียกเสียงเข้ม ภายในใจร้อนรุ่มราวกับมีไฟกองใหญ่สุมอยู่ในอก
ปึ้งๆๆๆๆๆ
“เปิดดิวะ อัญชัน!! เปิด!!”
แกร็ก!! แอ๊ด!!
“เฮ้ย!! มึงเคาะเหี้ยไรนักหนา เสียงดังน่ารำคาญ” ชายห้องตรงข้ามเปิดประตูออกมาก่นด่าด้วยความหงุดหงิด จากที่อารมณ์เต็มไปด้วยโทสะอยู่แล้ว พอได้ยินแบบนี้มันก็คันมือคันตีนขึ้นมาทันที
“มึงอย่าเสือก!! เข้าห้องมึงไปเดี๋ยวนี้เลย ถ้าไม่อยากเจ็บตัว!!” เขาเอ่ยเตือนเสียงแข็ง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มฉายแววดุดัน จ้องมองจนชายห้องตรงข้ามแทบจะแหลกละเอียดไปในพริบตา
“เก่งมาจากไหนวะ” ถามกลับด้วยความกวน แถมยังลอยหน้าลอยตาจนปลาบปลื้มนั้นเริ่มที่จะหมดความอดทน กับความกร่างและดูเหมือนจะอยากท้าทายกับอารมณ์ของเขาตอนนี้
“กูถือว่ากูเตือนมึงแล้วนะ!!”
ผลั๊วะ อั่ก พลั
