“อาซันมีอะไรจะคุยกับปลื้มหรอครับ” เอ่ยถามขึ้นทันทีที่เดินตามประมุขของบ้านหลังนี้เข้ามาที่ห้องทำงาน
“อารู้นะ ว่าปลื้มรู้สึกยังไงกับอัญชัน และก็ชัดเจนกับอัญมาตลอดเลย อาดีใจที่อัญมีผู้ชายที่รักอัญขนาดนี้ แล้วอาก็เห็นถึงความพยายามของปลื้มที่มีต่ออัญเสมอ...” เอาแล้วไง เกริ่นมาแบบนี้ ใจคอไม่ค่อยดีเลย
ร่างสูงมองหน้าชายวัยกลางคนตรงหน้านิ่ง แอบประหม่าอยู่กลายๆ เพราะสถานการณ์ตอนนี้เดาไม่ออกเลยว่าคืออะไร กลัวเหลือเกิน กลัวว่าซันจะรู้ว่าเขาทำไม่ดีกับอัญชัน
“ขอบใจนะปลื้มที่คอยดูแลอัญชันเป็นอย่างดี แล้วอาก็ไว้ใจปลื้มมากๆ ด้วย อาเลย...อยากจะให้ปลื้มมาช่วยดูแลอัญชันในระหว่างที่อากับอาเอวาไปดูงานที่ต่างประเทศ” ลมหายใจถูกพ่นออกมายาวๆ ด้วยความโล่งใจ หลังจากที่กลั้นใจเอาไว้เพราะรู้สึกกลัวความผิดที่มันติดตัวอยู่
“เอ่อ...ครับอาซัน...ขอบคุณที่ไว้ใจปลื้มนะครับ” ประโยคหลังแอบพูดไม่ค่อยเต็มปากสักเท่าไหร่ ถ้าเขา
