เช้าวันต่อมา...
เพราะเหตุการณ์เมื่อคืน มันทำให้อัญชันแทบนอนไม่หลับ ทั้งหิว ทั้งเขินที่เห็นอะไรแบบนั้น ดีหน่อยที่ปลาบปลื้มหลับ ไม่งั้นเธออาจจะมองหน้าเขาไม่ติดอีกแน่ๆ
แกร็ก แอ๊ด!!
ประตูห้องนอนของอัญชันเปิดออก แต่เปิดออกมาก็ไม่เจอปลาบปลื้มแล้ว ร่างเล็กลอบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความรู้สึกโล่งอกโล่งใจ
“เฮ้อ...”
“กลับไปแล้วมั้ง...” เอ่ยบอกกับตัวเองเบาๆ
ครืด!! ครืด!!
เสียงโทรศัพท์สั่นขึ้นซึ่งเสียงมันอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเธอ จึงเดินไปหยิบขึ้นมาดูว่าใครกันที่เป็นคนโทรเข้ามา
‘ไอ้บ้าปลื้ม’
อัญชันมองชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอพร้อมกับรูปของเขา อยู่ๆ หัวใจก็เต้นรัวๆ ขึ้นมาเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน
“อัญชัน ตั้งสติ!!” ใบหน้าสวยสะบัดภาพในหัวให้หลุดออกไปก่อนที่จะตัดสินใจเลื่อนรับสาย
[อัญชันจ๋า...] ทันทีที่รับสายปลายสายก็เอ่ยเสียงอ่อนเสียงหวานมาเลย เล่นทำให้อัญชันหัวคิ้วชนกันจนแทบจะเป็นปม
“อะไรของแก
