พอมาถึงรถเขาก็จัดแจงท่าทางของคนไม่มีสติให้นั่งดีๆ แล้วขับกลับคอนโด โดยระหว่างทางก็คอยหันมามองใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักของเธอเป็นพักๆ บ้างก็ถอนหายใจเมื่อนึกถึงคำพูดที่เธอเอื้อนเอ่ยไว้เมื่อสักครู่
“ปลื้ม...”
“หืม?” เสียงอัญชันเรียกเขาราวกับคนละเมอ ทำเอาคนที่กำลังขับรถอยู่หันมามองแล้วขานตอบเธอที่ขยับตัวหันตะแคงข้าง พร้อมกับพยายามลืมตาปรือๆ ขึ้นมองเขา
“แกไม่มีคนที่ชอบจริงๆ หรอ...”
“จริงๆ ก็มี” ตอบกลับโดยที่ไม่ได้หันไปมอง แสร้งทำเป็นจับจ้องมองไปที่ถนนสายยาวเบื้องหน้า เพราะไม่กล้าที่จะสบตาเธอ
“แกอย่าชอบใครได้ไหม...ฉันไม่อยากให้แกชอบใครเลย...” แวบหนึ่งอีกแล้วกับคำพูดที่ชอบทำให้เขาเผลอคิดไปไกล
“...”
“ได้ไหมปลื้ม...ฉัน...” รอฟังประโยคถัดไปด้วยหัวใจที่เต้นระรัว ตื่นเต้นกับคำพูดที่เธอกำลังจะพูดออกมา “ฉันอยากมีแกอยู่ข้างๆฉัน เป็นเพื่อนฉันแบบนี้ตลอดไป แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดอีกคนหนึ่งของฉันเลยนะ” จบ!
