นๅคนๅคๅ ๑๑
"นาคา.. นาคา..." เสียงใครบางคนดังขึ้น เปลือกตาของชายหนุ่มที่ตกอยู่ในภวังค์ก็ค่อยๆขยับทีละนิดแบบช้าๆ ใช้เวลาไม่นานเขาก็ได้ลืมตาขึ้นมา
"นาคา นายเป็นอะไร" หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ น้ำตาเล็ดออกมาจากมุมตาของเธอทั้งสองข้างเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ "นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม" ผู้หญิงคนนี้คือน้ำฝนที่สามารถปลุกเขาจากภวังค์ที่เขากำลังสร้างมันขึ้น
"น้ำฝน?" ชายหนุ่มเรียกชื่อหญิงสาวที่สามารถปลุกเขาได้ เพราะขนาดเขาเองยังไม่สามารถหยุดตัวเองได้เลย แต่ทำไมเธอถึงเรียกเขาออกมาจากภวังค์ได้
"ขอโทษนะคะหลวงพ่อ ฝนตกใจก็เลยเผลอไปแตะตัวของพราหมณ์เข้า" หญิงสาวนั่งลงพนมมือขอขมากับพระสงฆ์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก
"มันคือเรื่องสุดวิสัยโยมไม่ผิดหรอก"
"นาคาเป็นอะไร ลูกรู้ไหมว่าหัวใจแม่เกือบหยุดเต้น" น้ำตาของผู้เป็นแม่ไหลรินลงมาจนเกือบจะแห้งเพราะนางยืนร้องไห้อยู่แบบนั้นนานแล้ว เรื่องแตะเนื้อต้องตัวลูกชาย นางเ
