สูตรรักฉบับคนเถื่อน | 27
1372 คำ
๒๗
"...หนูน้ำ" เสียงเรียกจากคนที่อยู่ข้างๆ ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนที่สติของเธอจะดับวูบไปประเดประดังเข้ามาอีกครั้งพาลพาหัวใจดวงน้อยวูบไหวหนัก น้ำตาเม็ดโตไหลออกมาเองอัตโนมัติ อยู่ดีๆ ก็รู้สึกถึงความหนาวเหน็บ อ้างว้าง รู้สึกเหมือนตัวคนเดียวลำพังไม่มีคนอยู่ข้างๆ เมื่อคำพูดของหมอฉายซ้ำตอกย้ำความเป็นจริง
"ฮึก..." เสียงสะอื้นดังแรง ความรู้สึกใจหายไม่ต่างจากตอนที่จากบ้านมาใหม่ๆ เหตุการณ์ก่อนหน้านั้นแรงผลักดันที่ทำให้เธอพยายามอยู่กับความจริงให้ได้คือคำว่าตอบแทนบุญคุณ และคนพวกนั้นเขาไม่ต้องการตัวเธอมากไปกว่าเงินทอง ต่างจากเหตุการณ์ในครั้งนี้ ผู้ชายที่อยู่ดีๆ ก็เดินเข้ามาในชีวิตของเธอ กำลังมีเรื่องราวดีๆ ต่อกัน แต่จู่ๆ ก็เดินจากไปโดยไม่มีคำบอกลาใดๆ เลยสักคำ จะให้เธอเอาเวลาไหนมาตั้งรับ อนาคตร่วมกันกับเขาเธอกำลังคิดกำลังสร้าง อยู่ดีๆ ทุกอย่างกลับมาพัง พังเช่นเดียวกับใจของเธอ
"ฮึก ทำไมถึงทิ้งน้ำ ทำไมถึงปล่อยน้ำเอาไว้ตรงนี้..."
"หนูน้ำ ฮึกฮื่อ ใจเย็นๆ นะคะ คุณเขาไปสบายแล้ว"
"ทำไมต้องพรากเขาไป ทำไมต้องเป็นเขาทำไมต้องเอาเขาไป" สองมือบีบกำเข้าหากันแน่น ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศของโรงพยาบาลกระทบโดนผิวกายจนรู้สึกหนาวไปหมด มวลน้ำตาไหลพรากไม่ยอมหยุดไหล ยิ่งนึกถึงคนที่จากไป มันยิ่งรู้สึกหนาวไปถึงขั้วหัวใจ
"ทำไมต้องเป็นเขา เอาเขาไปทำไม..."
"หนูน้ำฟังนะลูก ฮึกฮื่อ หนูต้องอดทนนะลูก..."
"น้ำจะอยู่กับใคร พี่ภาสทิ้งน้ำแบบนี้ ฮึก จะให้น้ำอยู่กับใคร..."
"อยู่กับตัวแทนของคุณเขาไงคะ อยู่กับลูกค่ะ หนูน้ำต้องอยู่กับลูกที่กำลังเกิดมา คุณภาสเธอจากไป แต่เลือดเนื้อเชื้อไขของเธอกำลังเกิดมา" ชาวาบไปทั้งใจเมื่อได้ยินแบบนั้น ยิ่งได้รับรู้ความเป็นจริงเธอก็ยิ่งร้องหนัก คนที่เขาดีกับเธอตั้งแต่วินาทีแรกที่พบกัน คนที่ลูกในท้องของเธอต้องเรียกว่าพ่อ คนที่เป็นหัวหน้าครอบครัว คนที่เป็นเกราะป้องกันเป็นความปลอดภัย คนที่เป็นทุกอย่าง เขาควรอยู่ตรงนี้ไม่ใช่จากไป
"ตอนที่หนูเป็นลมหมดสติไป คุณหมอบอกว่าหนูกำลังตั้งครรภ์ สิ่งที่เราคุยกันเมื่อเช้ามันคือเรื่องจริง หนูกำลังอุ้มท้องลูกคุณภาส ตัวเล็กเกิดมาจากความรักความตั้งใจของคนเป็นพ่อ คุณภาสเธอรักหนูอย่างจริงใจ แต่ถ้าวันนี้มันถึงเวลาเธอก็ต้องไป ป้ารู้ว่าไม่สามารถห้ามความเสียใจของหนูเอาไว้ได้ แต่หนูต้องสู้นะลูก หนูน้ำต้องสู้ เพราะถ้าหนูไม่สู้ ในวันนี้ที่คุณเขาจากไป คุณเขาก็จะเสียใจไม่ต่างกัน"
"ฮื่อ..." ใบหน้างดงามที่ถูกกลบด้วยน้ำตาและความหมดหวัง หัวใจดวงน้อยมันเจ็บหนัก เธอรู้สึกชาไปทั้งร่าง เจ็บปวดไปกับทุกความเป็นจริงที่ได้รับ ที่สุดแห่งการสูญเสีย คือการสูญเสียคนที่เปิดใจรับเธอ เต็มใจรับเธอ คนที่เป็นทุกอย่างให้เธอไปตลอดกาล
"อีนังตัวซวย!"
เพี๊ยะ!
ฝ่ามือบางตวัดตบลงบนใบหน้างดงามอย่างแรงจนใบหน้าสวยหันไปตามแรงมือ
"เพราะแกตาภาสถึงต้องตาย เขาอยู่กับแกได้แค่สามเดือนแต่ดวงต้องมาตายโหงมันเป็นเพราะเมียตัวซวยแบบแก!" นิ้วเรียวชี้กราด การตอกย้ำถึงคนที่ตายแม้งานฌาปนกิจศพจะผ่านมาร่วมสัปดาห์แล้วก็ตามกระตุ้นน้ำตาเม็ดโตให้ร่วงเผาะลงมาทันที
"พอเถอะค่ะคุณวรรณ ทุกอย่างมันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครอยากให้มันเกิดเรื่องแบบนี้หรอกนะคะ" แม่บ้านอาวุโสเข้ามาห้ามปราม มืออบอุ่นประคองแขนเรียวของนายสาว เป็นการประกาศกร้าวว่าแม่บ้านเก่าแก่อย่างหมอนอยู่ข้างใครอย่างชัดเจน
"แกก็เห็นว่าตาภาสต้องมาตายก็เพราะมีเมีย แกยังคิดที่จะเข้าข้างมันอยู่อย่างนั้นเหรอ"
"การทำแบบนี้มันเป็นเพราะคุณห่วงลูกเลี้ยงของคุณอย่างนั้นเหรอคะ ถ้าคุณรู้สึกแบบนั้นจริงๆ งานศพทำไมคุณไม่มา และทำไมที่ผ่านมาคุณถึงไม่เคยเหลียวแลคุณภาสเธอเลยล่ะคะ"
"อีนังหมอน อีขี้ข้า แกคิดว่าแกเป็นใครถึงกล้ามาพูดแบบนี้กับฉัน ฉันจะไล่แก ผัวแกและนังปุ้ยหลานของแกออกจากบ้านหลังนี้!"
"คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นหรอกค่ะ คุณผู้หญิงแม่ของคุณภาสมีคำสั่งเด็ดขาดที่จะให้ดิฉันอยู่ที่บ้านหลังนี้ ดูแลคุณๆ ในบ้านหลังนี้ จนกว่าจะถึงวันที่ฉันหมดบุญและตายจากไป พินัยกรรมที่แม่ของคุณภาสเคยทำเอาไว้ มันเขียนเอาไว้ชัดเจนตั้งแต่ต้นอยู่แล้วค่ะ"
"เหอะ นังหัวหมอ แกคิดที่จะเอาเรื่องนั้นมาต่อรองกับฉันอย่างนั้นเหรอ ในเมื่อตาภาสตายแล้ว สิทธิ์ทุกอย่างในบ้านหลังนี้ก็ต้องเป็นของฉัน"
"แต่คุณภาสมีเมีย และเมียคุณเขาก็ยังอยู่ มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะที่สิทธิ์ทุกอย่างมันจะเป็นของคุณ" รตวรรณเหยียดยิ้มมุมปาก มองเจ้าของคำพูดพลางหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ
"เมียที่ไม่ได้จดทะเบียนสมรส เมียที่ไม่มีสิทธิ์ทางกฎหมายใดๆ ทั้งสิ้น แกคิดว่ามันจะไปมีสิทธิ์อะไร จำเอาไว้ว่าฉันจะเฉดหัวมันออกจากบ้านเมื่อไหร่ก็ได้"
"แต่ดิฉันเชื่อว่าคุณวรรณทำแบบนั้นไม่ได้ คุณน้ำมีสิทธิ์ที่เป็นแม่ของลูกคุณภาส คุณน้ำกำลังอุ้มท้องลูกคุณภาส ต่อให้ตอนนี้คุณภาสจะไม่อยู่แล้ว แต่ลูกของคุณเขายังอยู่ ต่อให้ดิฉันจะไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรมากมาย แต่ดิฉันมั่นใจว่าเรื่องนี้ดิฉันไม่ได้เข้าใจผิด และไม่ได้คิดไปเอง" รตวรรณเบิกตากว้าง กัดฟันเข้าหากันพลางลดสายตาลงต่ำ
"แกท้อง..."
"น้ำท้องค่ะ สิ่งที่ป้าหมอนพูดคือเรื่องจริง"
"แกคิดที่จะจับตาภาสตั้งแต่ต้น"
"น้ำไม่เคยคิดที่จะทำแบบนั้นเลยนะคะ"
"แล้วที่ฉันได้ยินมาว่าแกยอมเป็นเมียลูกเลี้ยงของฉันเพราะเงินยี่สิบล้านมันเป็นเรื่องโกหกงั้นเหรอ แกคิดว่าคนอื่นจะมองไม่ออก คิดว่าคนอื่นจะโง่เหมือนไอ้ภาสหรือไง!"
"อย่ามาว่าพี่ภาสแบบนั้นนะคะ เขาไปสบายแล้ว คุณไม่ควรพูดถึงเขาแบบนั้นด้วยซ้ำ!"
"ฉันจะพูดแบบนี้แล้วแกจะทำไม ไอ้ภาสมันโง่ โง่ที่มีเงินมหาศาลแต่มาก้มหน้าทำงานตากแดดงกๆ หวังจะช่วยอีพวกชาวบ้านตาดำๆ โง่ที่ทิ้งความสุขสบาย และเป็นเพราะว่ามันโง่นั่นแหละมันก็เลยตาย!"
"ออกไปจากบ้านหลังนี้เดี๋ยวนี้ หากคุณจะพูดถึงเจ้าของบ้านแบบนี้ คุณก็ไม่ควรที่จะมายืนอยู่ที่นี่ตรงนี้เพราะที่นี่เป็นที่ของเขา!" ความโกรธถาโถมเข้าใส่อย่างจังเมื่อได้ยินคำพูดร้ายๆ ที่พูดถึงคนตายแต่ทำให้คนที่ยังอยู่เสียใจ น้ำใจจ้องมองแม่เลี้ยงของสามีเขม็ง เรื่องอื่นเธอคงไม่เถียง ยอมได้ทุกเรื่อง แต่การพูดถึงประภาสเธอยอมไม่ได้จริงๆ
"อีเด็กเมื่อวานซืน แกคิดจะลองดีกับฉันอย่างนั้นเหรอ!"
"ที่ผ่านมาพี่ภาสปกป้องน้ำมาโดยตลอด วันนี้น้ำก็แค่ปกป้องสามีของน้ำ"
"ถ้าคิดจะลองดีกับฉันแกก็คอยดู ฉันจะเฉดหัวแกออกจากบ้านหลังนี้ให้ได้เลยคอยดู!"
----
เฮียไฟ พระเอกของเรื่องมีฝาแฝด ชื่อว่าสายลม
จากเรื่อง #I'm sorry ว่าที่สามีของฉันขี้หึง (จบแล้ว) ตามไปอ่านได้นะคะ
- ผู้เขียน
