7
1570 คำ
ปัง...ฟิ้ว
“โอ๊ย!” สิ้นเสียงปืนไรเฟิล เสียงร้องโอดครวญของปัญญาก็ดังขึ้น วินาทีต่อมาร่างสูงโปร่งทรุดนอนกับพื้น ปืนในมือหลุดกระเด็นไปห่างตัวสองเมตร เขาก้มมองดูบาดแผลที่ถูกยิงแล้วทำหน้าเจ็บปวด พยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนหนีตำรวจที่วิ่งไล่มาติดๆ ทว่าเขาไม่อาจทรงตัวลุกขึ้นได้ “โอ๊ย! แม่งเอ๊ย”
ปัญญาสบถ หน้าตาบอกถึงความเจ็บปวด มองดูเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผล ก่อนจะเงยหน้ามองกลุ่มคนที่วิ่งมาทางตน ในเมื่อลุกเดินไม่ได้ ปัญญาใช้วิธีคืบคลาน เขาคลานไปยังปืนที่ตกอยู่ไม่ไกล หากหยิบขึ้นมาได้ จุดหมายต่อไปคือนำพาร่างไปยังต้นไม้ใหญ่ที่ใกล้ที่สุดเพื่อหลบกำบัง แต่ทุกอย่างที่ปัญญาคิดไว้ก็ช้ากว่านพดลกับพวกที่มาถึงตัวซะก่อน
“อย่าพยายามเลยมึง เจ็บอย่างนี้ยังจะตะกายหนีอีก”
นพดลพูดกับปัญญา ในขณะที่จ่าเชิดกับตำรวจอีกนายหนึ่งจับกุมปัญญาที่นอนอยู่บนพื้น ได้แต่มองด้วยสายตาเจ็บใจ ไม่คิดว่าตนเองจะถูกจับกุม หากไม่ถูกยิงรับรองว่า ตำรวจไม่มีทางจับเขาได้แน่
“ขอโทษนะลุงเล็ก ถึงเวลาที่ลุงต้องเกษียณซะที อีกอย่างงานนี้ต้องมีแพะด้วย” เจ้าของปืนไรเฟิลพูดขึ้น ขณะใช้กล้องส่องทางไกลดูเหตุการณ์ด้วยรอยยิ้มพอใจกับความสำเร็จของตน
ตกดึกคืนเดียวกัน ณ กรุงเทพมหานคร
ทันทีที่น้ำเย็นเฉียบถูกสาดลงบนใบหน้าของขวัญข้าว ทำให้เธอสะดุ้งตัวตื่น ไอคอกแคกจากการสำลักน้ำ พอเห็นชายร่างสูงใหญ่ยืนถมึงถึงตรงหน้า เธอรีบถอยร่นหนีอย่างหวาดกลัว มองไปรอบๆ ห้องไม่คุ้นตา ก่อนจะลำดับเหตุการณ์สุดท้ายที่จำได้
ขวัญข้าวถูกใครคนหนึ่งนำผ้ามาปิดตรงจมูก จากนั้นก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย...
ใช่แล้ว...เธอถูกจับตัวมา แล้วชายตรงหน้าคือคนคนนั้น
“ถ้าฉันไม่ปลุกเธอก็คงไม่ตื่น หลับอย่างกับตาย”
น้ำเสียงเข้มห้วน แสดงความไม่เป็นมิตรเต็มที่ มองสตรีตรงด้วยด้วยสายตาเคียดแค้น เกลียดจับใจ ส่งสายตาพิฆาตใส่จนอีกฝ่ายตัวสั่นจากความกลัว
“คุณจับตัวฉันมาทำไม มาเรียกค่าไถ่เหรอ ทางบ้านฉันไม่มีเงินให้หรอกนะ ฉันจน”
ขวัญข้าวบอกอีกฝ่ายเสียงสั่น ยิ่งเห็นสายตาของเขา เธอรู้สึกกลัวจนขนหัวลุก เป็นแววตาที่ไม่เคยมีใครมองเธอแบบนี้มาก่อน หญิงสาวรู้สึกราวกับว่า กำลังถูกเขาประหารทางสายตา
“ฉันไม่เสียเวลาจับตัวเธอมาเรียกค่าไถ่หรอก เงินฉันมีเยอะจนใช้ไม่หมด” กัลป์ตอบกลับ
“แล้วคุณจับตัวฉันมาทำไม”
“จับตัวเธอมาทำแบบเดียวกันกับที่พี่ชายสุดชั่วของเธอทำกับน้องสาวของฉันไงล่ะ”
ขวัญข้าวรู้นิสัยพี่ชายดีว่า ชั่วเลวมากแค่ไหน เธอจึงไม่แน่ใจว่า ชายหนุ่มตรงหน้าเป็นพี่ชายของสาวคนใด แต่ไม่ว่าจะเป็นใคร เรื่องนี้ตนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย
“พี่...พี่ช้างทำอะไรน้องสาวของคุณ ฉันไม่รู้เรื่องนะ ปล่อยฉันไปเถอะ” กระแสเสียงของสาวหน้าหวานยังคงสั่น น้ำตาไหลไม่รู้ตัว
“ฉันคิดว่า ท่าทางของเธอตอนนี้ก็คงเหมือนน้องสาวของฉัน ที่ร้องขอให้พี่ชายเธอปล่อยตัว แต่ผลมันไม่ใช่อย่างที่น้องฉันต้องการ พี่ชายกับพวกข่มขืนน้องสาวของฉันอย่างเลือดเย็นในกระท่อมหลังนั้น กล้วยไม้เป็นผู้หญิงเปราะบางเหมือนแก้วต้องมัวหมอง สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวกลายเป็นคนละคน น้องฉันไม่มีความผิดอะไรเหมือนเธอนี่แหละ แต่ก็ถูกพี่ชายระยำของเธอข่มขืน อย่างนี้ฉันจะเมตตาปล่อยตัวเธอได้ยังไง” เขาตะเบ็งเสียงใส่ ขวัญข้าวหดลำคอ ตัวสั่นหนักมากกว่าเดิม “ไม่มีทาง...ฉันไม่มีวันปล่อยตัวเธอไปเด็ดขาด ครอบครัวของเธอต้องเจอกับเรื่องเลวร้ายบ้าง ฉันจัดการเธอเสร็จ รายต่อไปที่ฉันจะจัดการคือ พี่ชายจอมชั่วของเธอ”
ขวัญข้าวน้ำตาตก เสียงสะอื้นดังไม่หยุด ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า น้องสาวของเขาคือใคร ผู้หญิงคนนี้น่าสงสารมาก จิตใจเลื่อนลอยอยู่ในกระท่อมกลางสวนยาง ที่เธอรู้เพราะคอยส่งข้าวส่งน้ำให้หญิงสาวคนนั้นเป็นเดือน วินาทีแรกที่เห็นสภาพสาวสวยในบ้านพัก ขวัญข้าวสงสารจับใจ เธอเคยขอร้องพี่ชายให้ปล่อยตัวอีกฝ่าย แต่ผลคือ ขวัญข้าวถูกตวาดใส่ แถมยังจะถูกทำร้าย ขวัญข้าวทำได้เพียงเก็บความสงสารไว้ในใจ จะบอกให้ใครรู้หรือแม้กระทั่งแจ้งตำรวจก็ทำไม่ได้ ความเสียใจและรู้สึกผิดเรื่องนี้จึงอยู่กับเธอมาจนถึงทุกวันนี้
“คุณอย่าทำอะไรฉันเลยนะ...ฮือ...ฉันไหว้ล่ะ...อย่าทำอะไรฉันเลย” ขวัญข้าวขอร้องทั้งน้ำตา ยกมือไหว้กัลป์ ทำท่าจะก้มลงกราบ
“ถึงเธอจะกราบเท้าฉัน ฉันก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจ กล้วยไม้น้องสาวของฉันก็คงทำแบบเดียวกับเธอ แต่พี่ชายเธอไม่มีความเมตตาปรานี แล้วฉันจะมีให้เธอได้ยังไง”
วาจาเขาเยือกเย็นมาก ราวกับว่ามีแผนร้ายเอาคือคชาไว้ในใจ
“ฉัน...” ขวัญข้าวพูดไม่ออก เหมือนมีอะไรจุกในลำคอ
“เธอรู้ไหมว่า สิ่งที่พี่ชายเธอทำไว้กับกล้วยไม้ นอกจากทำให้น้องสาวฉันจะเสียสติ จำใครไม่ได้แม้แต่ตัวเอง พ่อกับแม่ของฉันต้องเจ็บปวดใจเมื่อเห็นสภาพลูกสาวสุดที่รัก ท่านร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหล ฉันเป็นพี่ชายหัวใจแทบสลาย ไม่มีหลงเหลือแล้วกับคำว่าครอบครัวอบอุ่น ความสุขที่เคยมีกลายเป็นความทุกข์แสนสาหัส ทุกคนในบ้านเหมือนตกนรกทั้งเป็น กล้วยไม้ต้องหมดอนาคตเพราะพี่ชายสุดชั่วของเธอ แบบนี้ฉันจะเมตตาปรานีเธอได้ยังไง เธอตอบฉันมาสิว่า ฉันควรจะเมตตาเธอหรือเปล่า”
กัลป์เสียงเดือด ระเบิดน้ำเสียงจนเส้นเอ็นตรงลำคอขึ้น ดวงตาลุกโชนจากแรงโทสะที่โหมเข้าสู่จิตใจ นึกถึงสภาพของพรรณพฤกษาในกระท่อม อารมณ์ของเขาเพิ่มทวีคูณ อยากจะแล่เนื้อขวัญข้าว แล้วเอาเกลือทามองดูเธอตายอย่างช้าๆ ให้หายคับแค้นใจ แต่ถ้าทำเช่นนั้นดูเหมือนจะไม่สะใจมากพอ ครอบครัวของเธอจะต้องพบเจอเรื่องเลวร้ายเช่นเดียวกับตน
“ฉันขอโทษ...ฮือ...ฉะ...ฉันขอโทษ...ฉัน” ขวัญข้าวเอ่ยคำขอโทษ รู้ทั้งรู้ว่า คำๆ นี้เขาอาจไม่ต้องการ แต่เธอก็อยากจะขอโทษที่ช่วยเหลือน้องสาวเขาไม่ได้
กัลป์ไม่สนคำขอโทษ เขาก้าวเดินมาหาขวัญข้าวราวกับราชสีห์จ้องเหยื่อ ก่อนจะกระชากแขนเธอสุดแรง ขวัญข้าวลุกขึ้นยืนตามแรงฉุด ไม่กี่อึดใจต่อมา ร่างอรชรถูกเหวี่ยงไปบนเตียงนอน พอแผ่นหลังขวัญข้าวสัมผัสกับที่นอน เธอรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่ง กระเถิบตัวหนีกัลป์ ใบหน้าสวยหวานอาบไปด้วยความหวาดกลัว น้ำตาไม่เคยห่างหายไปจากแก้ม ปากสั่น ตัวสั่น
“เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก ฉันจะให้ลูกน้องสนุกกับเธอจนเธออิ่ม รับรองสำลักความสุขแน่ๆ เธอจะต้องโดนเหมือนที่กล้วยไม้โดน” กัลป์พูดเสียงเยียบเย็น กระตุกยิ้ม ก่อนจะตะโกนเรียกลูกน้องที่อยู่นอกห้องให้เข้ามาด้านใน “พวกมึงสนุกกันให้เต็มที่ แต่ระวังหน่อยนะ ระวังเธอจะตายคาเตียง”
ขวัญข้าวเบิกตากว้างมองกลุ่มชายฉกรรจ์สี่คนที่เดินเข้ามาในห้อง ความกลัวพล่านในหัวใจ มองซ้ายมองขวาหาทางหนี แต่เธอจะหนีไปที่ใดได้ ไม่มีทางไหนที่จะหนีออกไปจากห้องนี้ได้เลย นอกจากประตูห้องบานนั้น ซึ่งมันก็อยู่ไกลในความรู้สึกของเธอเหลือเกิน ทั้งที่มันห่างแค่ไม่กี่เมตร ขวัญข้าวตระหนักวินาทีนี้เองว่า ความกลัวของกล้วยไม้เป็นอย่างไร ไม่แปลกที่กล้วยไม้สติจะหลุดลอย ผลกรรมที่คชาทำไว้กับน้องสาวของคนออกคำสั่ง กำลังส่งผลถึงเธอ ทั้งที่ขวัญข้าวไม่ได้เป็นคนกระทำ
“ไม่นะ อย่าทำฉัน อย่าเข้ามา” ขวัญข้าวไม่เคยกลัวอะไรเช่นวินาทีนี้มาก่อน เธอกระโดดลงมายืนข้างเตียงอีกฝั่งหนึ่ง มองไปยังชายสี่คนที่เดินอ้อมเตียงมาทางตน ส่วนกัลป์ยืนกอดอกแล้วยิ้ม มองดูเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างสาแก่ใจ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง รอดูผลงานเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น “อย่าเข้ามา อย่า...กรี๊ด”
ขวัญข้าวกรีดร้องเสียงดังลั่นห้อง เมื่อหนึ่งในสี่กระชากร่างเธอมากอด แล้วเหวี่ยงไปบนเตียง เธอแทบจะกลั้นใจตาย เพราะรู้ดีว่า ไม่อาจรอดจากเงื้อมมือของพวกเขาได้ เรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตของเธอกำลังจะเกิดขึ้น
เหมือนกับพรรณพฤกษาไม่มีผิด...
- ผู้เขียน
