เล่ห์ร้ายใจปรารถนา

หัวใจเต้นแรง2

“ผมชอบ อะไรก็ตามที่ผมชอบ ผมยอมจ่ายทั้งนั้น ซึ่งมันไม่ได้แพงเลยสำหรับผม ความจริงมันคุ้มค่าด้วยซ้ำ ที่ได้เห็นอะไรสวยๆ งามๆ " น้ำเสียงที่หมายมั่น พร้อมกับแววตาที่หวานหยาดเยิ้ม เขาคงไม่ได้สื่อถึงดอกไม้ แต่กำลังสื่อถึงตัวของฮันน่า ที่เวลานี้เธอดูสวยเซ็กซี่ สะดุดตาต้องใจเขาเหลือเกิน

“เผอิญว่าทางร้านของเราไม่มีมาตรการเอาเปรียบลูกค้า แม้ว่าคุณจะให้ทิปมันก็มากเกินไป เพื่อความสบายใจทั้งสองฝ่าย ดิฉันขอให้คุณเขียนเช็คใบใหม่ให้จะได้ไหมคะ คุณศิลา!" น้ำเสียงที่ดูหนักแน่นจริงจังของฮันน่า ยิ่งทำให้เสี่ยศิลารู้สึกลุ่มหลงในเสน่ห์ของเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่มีผู้หญิงปฏิเสธเงินของเขา ฮันน่าไปอยู่ไหนมา ทำไมเขาถึงได้เจอเธอช้าจัง

“คุณรู้ตัวหรือเปล่า คุณคือผู้หญิงคนแรกที่ปฏิเสธเงินของผม แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมจะเขียนเช็คใบใหม่ให้ เพื่อความสบายใจของคุณ แต่ผมก็อยากให้คุณเข้าใจว่าที่ผมเขียนเช็คใบนั้นให้ เพราะความเต็มใจ และคิดว่าฝีมือการจัดดอกไม้ของร้านคุณมีคุณภาพสวยเกินราคา ผมถึงอยากให้ทิปมากหน่อยก็แค่นั้น"

แม้ว่าเสี่ยศิลาจะพยายามแก้ต่างให้กับตัวเอง แต่สำหรับฮันน่าที่ผ่านโลกมาเยอะพอสมควร เธอเข้าใจดีว่าชายวัยกลางคนที่ดูสมาร์ตหล่อเท่ แถมยังมีเสน่ห์เขาคงจะมีสาวๆ ห้อมล้อมมากมาย และคงจะชินกับการใช้เงิน ซื้อความสุขให้กับตัวเอง จนลืมไปว่าคุณค่าของความเป็นคนนั้นเท่าเทียมกันและไม่ควรที่จะเหยียบย่ำสตรีเพศแม่ เพราะทุกคนมีคุณค่าในตัว เพียงแค่ใครจะมองเห็นไหมก็เท่านั้น

“ขอบคุณนะคะสำหรับทิป ที่คุณยอมจ่ายเกินมาตั้งหมื่น ฉันจะเอาไปแบ่งให้เด็กที่ร้าน แล้วจะบอกพวกเธอว่าคุณฝากมาให้ ขอตัวนะคะ" เมื่อเสี่ยศิลายื่นเช็คใบใหม่ให้กับฮันน่า เธอได้กล่าวขอบคุณเขา พร้อมกับประโยคที่ชายวัยกลางคนได้รับฟัง ทำให้เขาถึงกับอึ้ง เสี่ยศิลาไม่คิดมาก่อนว่าเธอจะนำทิปไปแบ่งให้เด็กที่ร้านด้วย สายตาคมกริบมองตามหลังร่างอรชรออกไปด้วยหัวใจที่พองโต เขาจะทำยังไงถึงจะได้เธอมาครอบครอง แต่ถ้าหากเธอมีเจ้าของ ตามที่หญิงสาวพูดมา เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะสามารถยับยั้งชั่งใจ ไม่ให้ชอบเธอได้ยังไง

ฮันน่าเข้าไปในลิฟต์ เธอกดลงไปที่ชั้นหนึ่งด้วยความรู้สึกที่เหนื่อยล้า เพราะไม่คิดมาก่อนเลยว่าการที่ต้องทำงานพร้อมกับความพยายาม จะเหนื่อยมากขนาดนี้ เมื่อหญิงสาวไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับลูกค้าแบบเสี่ยอีกกี่คน แต่เพื่อลูกและความฝัน ต่อให้เธอต้องใช้ความพยายามแค่ไหน หญิงสาวก็จะฝ่าฟันมันไปให้ได้

“อุ้ย! ขอโทษค่ะ" เมื่อประตูลิฟต์เปิดกว้างหญิงสาวก้าวเท้าออกไป เธอมัวแต่เหม่อเลยไม่ได้ระวัง จึงชนเข้ากับแผงอกของชายหนุ่ม ที่กำลังรอจะเดินเข้าไปในลิฟต์อย่างจัง ฮันน่ากล่าวขอโทษเขาออกไป โดยไม่ได้สนใจว่าชายตรงหน้าจะเป็นใคร เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองเขาด้วยซ้ำ เพราะคิดว่าได้กล่าวคำขอโทษไปแล้ว หญิงสาวค่อยๆ เดินออกไปจากโรงแรม พร้อมกับความคิดมากมายที่ประดาเข้ามาในสมองของเธอ ถ้าวันหนึ่งเสี่ยศิลารู้ว่าเธอไม่มีสามี เขาคงตามตอแยเธอไม่เลิกอย่างแน่นอน

“ลีโอ...ลีโอ ใช่เธอหรือเปล่า... ใช่ฮันน่าไหม ใช่! ต้องใช่เธอแน่!" น้ำเสียงของอีธานเต็มไปด้วยความตื่นเต้น หัวใจของเขาเริ่มเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง คำขอโทษของเธอเมื่อสักครู่ ยังคงก้องอยู่ในหัวใจของเขา ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเป็นศตวรรษ ชายหนุ่มก็ยังคงจดจำสรีระท่าทางของเธอได้เป็นอย่างดี นั่นฮันน่าภรรยาของเขา ต่อให้เธอแต่งหน้าทาปาก หรือว่าไม่เติมแต่งอะไรลงไปบนใบหน้าเขาก็จำได้จนติดตา ภาพของเธอยังคงตราตรึงในหัวใจของเขาอยู่ทุกวินาที แต่ที่เขาสงสัยในตอนนี้ก็คือเธอมาทำอะไรที่นี่ เพราะนี่คือโรงแรมของเขา

“คุณฮันน่าล้านเปอร์เซ็นต์ครับนาย" ดูเหมือนว่าในเวลานี้ ลีโอก็มีความตื่นเต้นไม่แพ้เจ้านายหนุ่มของเขาเช่นกัน

“จะรออะไรล่ะ รีบตามเธอไป วันนี้ฉันจะรู้ให้ได้ว่าเธอพักอยู่ที่ไหนกับใคร เธอหายไปไหนมา" น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความดีใจ แววตาที่เป็นประกายบ่งบอกให้รู้ว่าหัวใจที่ตายด้านกำลังจะฟื้นกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

“แต่คุณศิลารอนายอยู่นะครับ" ลีโอรีบพูดดักเจ้านายขึ้น เพราะวันนี้เป็นนัดสำคัญ เนื่องจากจะมีการลงนามเซ็นสัญญาในการสร้างคอนโดแห่งใหม่

“ต่อให้เป็นเทวดานัดเจอ ฉันก็ไม่มีทางไปพบ เพราะตอนนี้ไม่มีใครสำคัญไปกว่าฮันน่าภรรยาของฉัน"

คราวนี้อีธานไม่รีรอเขารีบวิ่งออกไปจากโรงแรม ขณะที่ลีโอก็วิ่งตามเจ้านายหนุ่มไปติดๆ ทั้งสองวิ่งไปที่ลานจอดรถ ซึ่งมีไว้สำหรับส่วนบุคคล และคนที่จอดได้ก็มีแต่อีธานเท่านั้น ภายในใจของเขาก็ได้แต่ภาวนา ขอให้ฮันน่ายังไม่มีใคร หรือถ้ามีแล้วก็ขอให้เลิกกันไป ฟังดูอาจจะเห็นแก่ตัวไปบ้าง แต่ถ้าใครได้มาตกอยู่ในสภาพเดียวกันกับเขา ก็คงจะรู้ว่ามันทรมานใจแค่ไหน ที่ต้องพรากจากคนที่เขารัก โดยที่ไม่ได้เอ่ยลาสักคำ

รถเก๋งสีบรอนซ์ขับออกไปจากโรงแรมหรู แล้วตรงไปที่ร้านดอกไม้ในทันที เธอไม่ได้เอะใจว่าจะมีใครตามมา ในเวลานี้หญิงสาวได้แต่หวังว่าชีวิตจะราบรื่น กิจการร้านรับจัดดอกไม้ไปได้สวยมีเงินส่งลูกเรียนสูงๆ เธอไม่ปรารถนาที่จะให้ลูกทั้งสองลำบากเหมือนอย่างที่เธอเคยประสบมา เมื่อกันยาและตุลาเป็นดั่งลมหายใจของเธอ ต่อให้ฮันน่าต้องใช้ความพยายามแค่ไหน เธอก็จะสู้ให้สุดใจ เพื่อลูกทั้งสองเดินทางไปถึงเส้นชัยให้ได้

ในขณะที่รถยนต์คันหรูของอีธานขับตามฮันน่าออกไปจากโรงแรม เป็นจังหวะที่รถของมุกมายาขับเข้ามาพอดี เพราะวันนี้หล่อนตั้งใจจะมายั่วเขาเต็มที่ หญิงสาวยังคงแต่งตัวเซ็กซี่เหมือนดังเฉกเช่นทุกวัน เพราะเสี่ยศิลาบิดาของเธอนั้น อยากรวบหัวรวบหางอีธานมาเป็นลูกเขย ทั้งที่มุกมายายังเรียนไม่จบปริญญาตรีด้วยซ้ำ แต่เสี่ยศิลาเป็นนักธุรกิจที่คำนึงถึงประโยชน์ของตนเป็นหลักมากกว่าสิ่งใด จึงไม่แปลกใจที่เขาจะใช้ลูกสาวเป็นสะพานก้าวไปสู่ความสำเร็จ

เมื่อรถยนต์คันหรูของอีธานได้ขับตามรถเก๋งคันสีบรอนซ์ ไปถึงร้านดอกไม้ จึงทำให้ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจ ฮันน่ามาทำอะไรที่นี่ เจ้านายหนุ่มและลูกน้องคนสนิทได้นั่งอยู่ในรถเพื่อดักรอฮันน่า จนเวลาล่วงเลยไปเกือบชั่วโมงก็ไม่มีทีท่าว่าเธอจะออกมาจากร้าน

“นายครับ... คุณฮันน่าเธอไปสั่งดอกไม้หรือว่าไปปลูกกันแน่ ทำไมนานแบบนี้" ลีโอนั่งกุมพวงมาลัยมองไปที่ร้านดอกไม้ แล้วถามออกมาอย่างไม่คิด ก่อนจะรีบหลบหน้าเจ้านายหนุ่ม เมื่อสายตาพิฆาตของเขาจ้องมองมาที่ลูกน้องคนสนิทอย่างเอาเรื่อง

“ต่อให้ฉันต้องนั่งรอเธอทั้งวันฉันก็จะรอ อย่าลืมสิ...ลีโอ ฉันรอมาตั้งสิบกว่าปี ทำไมเวลานี้ฉันจะรอไม่ได้"

น้ำเสียงที่แผ่วเบาของอีธานบ่งบอกให้รู้ว่าเขาพยายามเก็บกลั้นความรู้สึกเจ็บปวดเอาไว้ในใจมากแค่ไหน เมื่อความคิดถึงทำให้ชายหนุ่มปวดร้าวไปทั้งดวงวิญญาณ ที่เขามีชีวิตรอดกลับมาได้ เหตุผลที่เขายังไม่อยากตาย และยอมต่อสู้กับความเจ็บปวดที่แสนสาหัส

ทั้งที่โอกาสรอดมีไม่กี่เปอร์เซ็นต์ แต่เขาก็ต่อสู้กับยมราช ที่พยายามจะพรากเขาไปจากโลกใบนี้ที่เขาอยากอยู่ต่อก็เพื่อฮันน่า เพราะอีธานอยากทราบเหตุผลที่หญิงสาวทิ้งเขาไปอย่างไม่ไยดี ทั้งที่เขาปรารถนาจะรับผิดชอบและดูแลชีวิตของเธอ แต่ทำไมถึงสาวถึงเลือกที่จะหนีเขาไปทั้งที่ตัวเองก็มีใจ อีธานดูออกว่าเธอก็รักเขาเช่นกัน