แผนร้าย
1245 คำ
ตอนที่ 3
“คุณพ่อไม่ต้องพูดหรอกค่ะ
หนูเองดีกว่า จะเสียเกียรติลดตัวไปกับคนจำพวกนั้นทำไมคะ
แค่นี้คุณพ่อก็เสื่อมเสียเกียรติให้เขาเยาะเย้ยมานักต่อนักแล้ว
เลื่อมคนหนึ่งล่ะค่ะไม่มีทางยอม หากเลื่อมจะต้องสูญเสียอะไรไปแล้ว
บางสิ่งบางอย่างสำหรับผู้ชายคนนั้น
จำเป็นที่จะต้องให้เขารู้รสชาติเสื่อมเสียไปด้วย”
หญิงสาวกัดฟันเม้มเรียวปากตอบบิดา
ทำให้นายนิลาศตกใจเป็นอย่างยิ่งกับการกร้าวแข็งของบุตรสาว
“งั้นพ่อผิดเอง”
“ความผิดเป็นของเราก็จริง
ถ้าหากไม่มีใครจุดประกายก่อสานมันตามมาอีก
ก็คงไม่เกิดเรื่องราวยุ่งยากใจอย่างนี้หรอกค่ะ
เลื่อมไม่นึกโทษคุณพ่อแม้แต่นิดเดียว ที่เลื่อมทำได้เพราะความกตัญญูเท่านั้น
สุดแต่คุณพ่อจะบัญชา”
“โธ่เลื่อมลูกพ่อ”
นายนิลาศซึ้งใจบุตรสาว ยิ่งทำให้รู้สึกผิดไปมาก
“พ่อได้มาเจอเลื่อมอย่างนี้พ่อดีใจอย่างที่สุด”
“หนูไม่ยิ่งดีใจมากกว่าพ่อหรือคะ”
เลื่อมลนินตอบบิดาท่าทีสงบ
“เพราะเขาอนุญาตให้หนูเจอคุณพ่อ
แล้วหนูก็อยากจะทำงาน หนูจะพูดกับเขาเอง”
“พูดกันดีๆ
นะลูก”นายนิลาศยังห่วงใยบุตรสาว อยากจะให้รอมชอม
“สำหรับเลื่อมกับเขาดีไม่ได้หรอกค่ะ
มันต้องร้าย แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นนะคะคุณพ่อ มันอยู่ที่ว่าพฤติกรรมของเขามากแค่ไหน”
นายนิลาศยิ่งกังวลห่วงใยลูกสาวและอนาคต
“แต่ถึงยังไงเขาก็ยังเป็นสามีของลูก”
“ผัวหรือคะคุณพ่อ
เอาอะไรมายัดเยียดเขาล่ะ เขาคิดว่าหนูยัดเยียดคุณพ่อด้วย เอาตำแหน่งนี้มาให้เขา
ในวันหนึ่งถ้าเขาเจอผู้หญิงที่ไม่ใช่ผู้หญิงราคาต่ำเหมือนหนู
ที่เขาอุตส่าห์เสียเงินก้อนแพงมาเขาก็ผละทิ้งไปสิคะ ถึงวันนั้นเอง
เลื่อมก็ไม่แคร์ด้วย” เลื่อมลนินพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
แต่หล่อนก็ขมขื่นในหัวใจยิ่งนัก มีใครจะบอกกล่าวหล่อนได้
มีใครให้หล่อนเป็นที่ระบาย
นายนิลาศมองดูท่าทีมาดมั่นของบุตรสาวแล้วยิ่งห่วงใยมากกว่าเดิม
ที่บุตรสาวคิดจะแตกหักกับผู้ชายที่ใช้เงินซื้อฟาดหัวตัวลูกสาวของเขา
ด้วยความรู้สึกที่อับอายเหลือคณาในอดีตที่ผ่านมานั่นแล้ว
นิลาศเองไม่อยากพบเจอกบิณฑ์ ความอายมันติดตามรบกวนเขาอยู่
ยิ่งพอเจอบุตรเขยคนนี้ก็กระอักกระอ่วนใจพอสมควร
แต่นี่เล่นมารับเขาถึงที่ เขารู้แน่ว่าหมอนี่ต้องยิ้มเยาะเขา
อย่างที่บอกว่ามีแผนการ ลูกสาวเขาเข้าใจแล้ว
แต่เขาไม่อยากจะเล่ากล่าวให้เลื่อมลนินฟังทั้งหมด
มันจะเป็นเรื่องที่สะเทือนใจบุตรสาวทั้งสิ้น
ให้หล่อนค้นหาและรับรู้ด้วยตัวเองจะดีกว่า
แค่การได้พบนายนิลาศเหมือนมีหยาดน้ำทิพย์มาชโลมใจ
“งั้นพ่อกลับก่อนนะ”
แม้นายนิลาศไม่ได้เร่งรีบนัก แต่เขาก็ห่วงงานของตนเองเหมือนกัน
อีกอย่างรู้สึกเกรงใจเจ้าของบ้านด้วย
เลื่อมลนินอยากจะรั้งตัวพ่อไว้นานแต่เข้าใจท่านดี
“เลื่อมอยากรั้งตัวพ่อ
เอาตัวพ่อมาไว้กับเลื่อมให้นานที่สุด แต่เลื่อมเข้าใจค่ะว่าพ่อมีงาน
แต่ว่าแค่นี้เขาก็กรุณาต่อเราแล้วค่ะ ทำอะไรลึกลับเหมือนนินจา”
ท้ายประโยคหญิงสาวค่อนขอดไปถึงอีกคน
“อีกอย่างนะคะพ่อ
หนูขอร้อง เลื่อมจำได้ว่าเลื่อมทิ้งเบอร์โทร.ของเพื่อนไว้ในเก๊ะ คอนโดเรา
อยากฝากให้คุณพ่อโทร.มาบอกเลื่อมได้ไหมคะ คนที่หนูอยากได้เบอร์โทร.คือ จักราวุธ
พัณสินีนะคะ คุณพ่อ” เรื่องแค่นี้ทำไมเขาจะให้ลูกสาวไม่ได้
“ได้ลูก”
เขารับปาก พูดเพียงเท่านี้นายนิลาศก็ขอตัวเดินจากไป
เลื่อมลนินมองพ่อเดินไปไกลจนลับสายตาพ้นประตูห้อง กลับมาว้าเหว่อีกครั้ง
ในเวลานี้แล้วหล่อนอยากติดต่อกลับหาเพื่อน
เพื่อนสนิทที่เคยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน ป่านนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง
ทุกคนสบายดีไหม
ส่วนหล่อนไม่ต้องบอกหรอก
ภาพขมขื่นทรมานใจอย่างนี้ แม้แต่เพื่อนๆ ก็เสียใจไม่ต่างกัน
นึกถึงภาพที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ จริงหรือ
บางครั้งคล้ายจะเข้าใจและบางครั้งคล้ายกับไม่เข้าใจหัวใจของผู้ชายอย่างนายกบิณฑ์
เขาคงไม่คิดใจอ่อนให้หล่อนแน่ หล่อนคงคิดผิดไป คนอย่างเขานั้นมีแต่หลุมพราง
เพื่อทำให้หล่อนตายใจ และคนอย่างเลื่อมลนิน เขาจะได้รู้ในโอกาสหน้า
คนอย่างหล่อนไม่ได้ตายใจง่ายหรอก
จักราวุธคือคนที่หล่อนเลือกโทร.ไปหา หลังจากที่พ่อโทร.เข้ามาบอกเบอร์เพื่อนทั้งหมดที่หล่อนขอร้องท่าน จักราวุธหรืออิงค์นิ่ง เขารู้สึกแปลกตากับเบอร์นี้ จนสาวสวยต้องเอ่ยขึ้นก่อน
“อิงค์หรือเปล่าจ๊ะ” เขางงแต่ก็ตอบพยายามเงี่ยหูฟังเสียง คล้ายเคยได้ยินมาจากที่ไหนคุ้นเคยเหมือนกัน แต่นานแล้ว
“เออ...ใช่ครับ จากไหนครับ แล้วได้เบอร์ของผมจากไหน หรือว่าเป็นลูกค้าของบริษัท” เขาเอ่ยถามเพราะว่าจักราวุธทำงานด้วย หล่อนยิ้มกับโทรศัพท์เมื่อตอบว่า
“ฉันเลื่อมเอง จำชื่อเลื่อมลนินไม่ได้หรือ”
“เลื่อมลนิน” เขาอุทาน
“เลื่อมเองหรือนั่น”
“จ้ะ”
“พวกเพื่อนๆ บ่นคิดถึงเธอกันใหญ่ ไม่เห็นส่งข่าวมาบ้างเลยเกือบปีแล้ว ได้ยินว่าเลื่อม...เอ้อ...” จักราวุธเหมือนพูดไม่ออก เลื่อมลนินไม่ประสงค์ปิดบังเพื่อน
“ฉันแต่งงานแล้ว”
“ใช่”
“แล้วดีไหมล่ะ”
“เธอหมายความว่ายังไงกันล่ะ”
“โชคดีไหม”
“โชคร้ายไม่ว่า”
“ได้ข่าวจากกรองอุราเขารวยมากไม่ใช่หรือ เท่ด้วย หล่อด้วย ตระกูลก็มาจากนักธุรกิจ”
“ฉันไม่ได้แต่งงานกับใครเพราะความร่ำรวยหรอก เธอไม่ต้องชมขนาดนั้น กรองอุราดูเหมือนจะรู้เรื่องเร็วจริง”
“ยัยกรองนั่นจอมปูดจอมสอดเธอก็รู้อยู่”
“ฉันรู้ แต่ไม่คิดว่าจะมาสอดเรื่องของฉันด้วย”
“เออ มันก็อยากจะรู้เรื่องของเพื่อนมันดะไปหมดนั่นแหละยัยนั่น” เขาว่าอย่างนี้กับเลื่อมเลยจริงๆ เพราะรู้จักนิสัยของกรองอุราดี
“คงจะเอามาเสียดสีตีเป่าเธอในวงเพื่อนฝูง” จักราวุธพูดตามความจริง
“ฉันเข้าใจแล้ว ฉันเดาออก ใช่ว่าคนอย่างกรองอุราฉันจะไม่รู้ รู้จักดีทีเดียวล่ะ”
“โกรธเกลียดมันไปก็เท่านั้นแหละเลื่อม ปากคน”
“นั่นสิ ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนนายเหมือนกัน” เลื่อมลนินพูดกับเพื่อนที่ค่อนข้างสนิทด้วยเมื่อก่อนนี้ และเชื่อว่าจักราวุธเป็นคนไว้ใจได้จริงๆ เมื่อเขาเดาเอาจากสภาพจิตใจเลื่อมลนินแล้วรู้สึกสงสารหล่อน
“เลื่อม ท่าทางไม่สบายเลย เสียงก็เปลี่ยน”
“ฉันไม่สบายตั้งแต่มาอยู่ที่นี่แล้ว”
“เหรอ
แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน ยังอยู่ในกรุงเทพหรือเปล่า”
“อยู่ที่กรุงเทพนี่ล่ะ
บ้านเกิดฉันอยู่ที่นี่จะให้ฉันไปไหน”
“ได้ข่าวว่าสามีเป็นคนทางใต้ไม่ใช่หรือ”
- ผู้เขียน
