อยากตามยั่วให้หัวปั่น
1198 คำ
ตอนที่ 9
คุณพิณอำพันพูดอย่างเจ็บแค้นใจเมื่อลูกชายมาเยี่ยมนางในตอนค่ำของวันนั้น นางฟ้องทันที
“มันทำแม่ได้เจ็บแสบมาก นังเลื่อมลนินมันหาว่าลูกของแม่ไปหลงเสน่ห์มัน ไม่จริงใช่ไหมลูก แหม ท่าทางกร้านกล้าอย่างนั้น แกก็จริงๆ ไปคว้ามาได้ยังไงผู้หญิงพรรค์นั้น”
“อ้าว ก็เป็นเหยื่อความแค้น สมใจคุณแม่คุณน้าแล้วนี่”
“ย่ะ แต่แกต้องไม่ไปหลงเสน่ห์มันนะ มันบอกว่าแกไปนอนกับมันแล้ว นี่จริงหรือเปล่ากบิณฑ์”
คุณนายพูดเสียงเข้มเมื่อตวัดสายตามองบุตรชายคนเดียว ที่เขายืนสีหน้าเรียบสนิทไม่อาจแสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาได้
“ไม่จริงใช่ไหมลูก นี่บอกแม่มาซิ มัวแต่อ้ำอึ้งอยู่นั่นล่ะ”
เขาพยักหน้ายินยอมปดกับมารดา เพราะว่าเขาพลาดพลั้งไปแล้ว ใครจะอดใจกับสาวสวยหน้าตาน่ารักน่าทะนุถนอมราวกับตุ๊กตาญี่ปุ่นคนนั้นได้ เขาก็ตีตราจองแสดงความเป็นผัวของหล่อนไว้เลยสิ กลัวเลื่อมลนินชายตามองคนอื่นซึ่งเขาไม่มีทางยอมแน่ เขาไม่ยอมให้ใครงาบหรอก เมียทั้งคน
เขาอุตส่าห์ใช้เงินจำนวนมากในการซื้อตัวหล่อนจากนายนิลาศ เพราะเหตุผลอะไรหรือ? กบิณฑ์ไม่ตอบคำถามหรอก ปล่อยให้มันหายซึมไปในหัวใจ ไปนอนอยู่ใต้ก้นบึ้งหัวใจ
เป็นเหตุผลที่เขาควรแก้แค้น ใช่เขาสมควรตอบ เมื่อตีตราหล่อนเป็นเมียเอาไว้สมบูรณ์แล้ว เลื่อมลนินคิดจะทำอะไรที่สุดยังต้องคิดถึงผัวบ้างล่ะ หรือว่าหล่อนไม่คิดเขาก็ไม่รู้ หล่อนตั้งใจจะราวีฟาดฟันกับเขาด้วย...เขารู้ เขารู้ฐานะคนอย่างหล่อนต้องดิ้นรนต่อสู้ทุกอย่าง
“นี่ฟังแม่ไหม? ใช่ไหม ที่ฉันพูดกับแกว่าแกคงไม่นึกพิศวาสนอนกับมันไปแล้วนะกบิณฑ์”
เขาเอ่ยตอบท่าน เพื่อให้ท่านสบายใจ
“ครับคุณแม่”
“ดี แม่จะได้วางใจ แกก็เลี้ยงผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ในฐานะนางบำเรอก็แล้วกัน แล้วแม่จะหาทางให้แกแต่งงานกับหนูเพียงอำพร ห้ามปฏิเสธแม่นะ”
“ครับ”
“คราวนี้ให้มันกระอักเลือดออกมาดูบ้างแม่เลื่อมลนิน” คุณพิณอำพันแค่นเค้นเสียงเน้นออกมา
“งั้นผมจะกลับแล้วครับคุณแม่” เขาเอ่ยบอกมารดารู้สึกขัดใจยังไงก็ไม่รู้ คุณพิณอำพันหันหน้ามาทางบุตรชาย
“อะไรกบิณฑ์ เอะอะแกก็จะกลับไปแล้วหรือ นี่มาหาแม่ อยู่กับแม่นานหน่อยสิลูก ปล่อยให้นังเมียสับปะรังเคของแกนอนอยู่ในห้องนั่นล่ะ ให้มันนอนก่อน แกถึงจะเข้าไป แม่น่ะกลั๊วกลัวมันจะปล้ำข่มขืน แม่กลัวจริงๆ แหมมันทำท่าจะขย้ำ คงหลงลูกจนตัวสั่นล่ะ ผู้หญิงพวกนี้ จัดจ้าน เจนจัดสังคม”
“โอ๊ยคุณแม่ ไอ้คนที่มันจะปล้ำข่มขืนเป็นผมไม่ใช่เธอ เลื่อมลนินสะอาด ปกป้องตัวเองที่สุด ถ้าไม่ใช้วิธีเจ้าเล่ห์คงไม่ได้ผล”
กบิณฑ์นึกเถียงมารดาในใจลอดเร้นผ่านไรฟัน เพราะความจริงแล้วเป็นเช่นนั้น แหม คุณพิณอำพันมารดาของเขาช่างพูดได้ถูกใจนางเหลือเกิน จนเขายิ้มขำไม่ออกเลยทีเดียว ฮึ เลื่อมลนินหวงตัวยิ่งกว่าอะไรดี เข้าใกล้ได้ที่ไหน ถ้าไม่ใช้วิธีการรุนแรงของผัว เลื่อมลนินไม่ยอมง่ายด้วย เขารู้ จึงต้องโอนอ่อนกับหล่อน ด้วยคารมด้วยความแผ่วหวาน หล่อนถึงจะเคลิบเคลิ้มได้ อย่างเมื่อคืนนั้นไง วันที่เลื่อมลนินเสร็จเขา เขารู้ว่าหล่อนไม่ร้องสักนิด ภายนอกไม่รู้ แต่ภายในใจเล่า ผู้หญิงที่ต้องสูญเสียพรหมจารีให้กับผู้ชายที่ตนเองไม่ได้รัก ถึงยังไงก็เป็นผัวที่ซื้อตัวมา เขาคงไม่ผิดหรอก เพราะเขาไม่ได้ลักขโมยนี่ ศีลธรรมก็ไม่ผิดเพราะเขาได้มาอย่างถูกต้อง
แน่นอน พรหมจารีของหล่อนกลายเป็นสีดำแล้ว ไม่ใช่สีขาว คนที่ประทับตรานั่นให้คือเขา คนที่เป็นผัวของหล่อนได้ทุกวินาที เป็นผู้ชายที่ชื่อกบิณฑ์ แต่เขายังจะต้องห้ำหั่นกับหล่อนอีก เพราะคนอย่างเลื่อมลนินฤทธิ์ร้าย
กบิณฑ์ถอนหายใจอย่างแรง คุณแม่พูดพาดพิงถึงหล่อนหนักหนาสาหัสหนัก มันกลับทำให้เขาไม่สบายใจที่ท่านมาเยาะเย้ยเลื่อมลนิน ทำไมหัวใจเขาเป็นอย่างนี้ก็ไม่รู้ รู้จักปกป้อง อาจจะเป็นเพราะว่ารักความถูกต้องกระมัง ทั้งๆ ที่หล่อนเป็นผู้หญิงที่เขาได้มาจากการพนัน
“ครับ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกครับคุณแม่ ผมจะดูแลตัวเองให้ดี”
“แกก็พูดดีอย่างนี้แหละกบิณฑ์ อย่าไปเผลอหลงคำอ้อนออดของมันเชียวนะ นังนี่มันเสน่ห์รุนแรง แม่กลัวแกจะไปหลง”
“ครับคุณแม่ สบายใจเถอะ” เขาตัดบท ยิ่งพูดกับมารดาท่านยิ่งจะเลอะไปกันใหญ่ เอาเรื่องของเลื่อมลนินมาเป็นประเด็น ท่านคงชิงชังหล่อนมากทีเดียวล่ะ
“งั้นคุณแม่ ผมกลับก่อนนะครับ รถของคุณพ่อแล่นมาแล้ว ผมไม่ทักท่านหรอก จะลงไปที่หน้าบ้านเลย ผมจอดรถไว้ตรงนั้น ขอลาคุณแม่เลยก็แล้วกันครับ”
“แกจะกลับแล้วหรือ” เสียงของคุณพิณอำพันพยายามรั้งร่างลูกชายไว้ สีหน้าขุ่นเคืองไม่พอใจเล็กน้อย
“ครับ”
“งั้นก็กลับเถอะ แกพยายามรักษาเนื้อรักษาตัว อย่าพยายามเฉียดเข้าใกล้นังเลื่อมลนินให้มากนะ แม่ไม่สบายใจ” คุณพิณอำพันค่อนเอากับบุตรชายที่เห็นร่างสูงโปร่งสง่างามของเขาลิ่วตัวเดินจากไป นางใช้สายตามองตามด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจแล่นเข้ามาในอก ที่ไม่รู้ว่ากบิณฑ์จะทำตามที่นางขอร้องได้แค่ไหน เมื่อรถของบิดาแล่นมาจอดในโรงจอดรถ รถของเขาที่จอดอยู่บริเวณโค้งของเทอร์เรซข้างเสาตึก ใกล้ๆ ซุ้มดอกไม้เถาพวงครามกับเล็บมือนางก็แล่นออกไป
“ลูกกลับไปแล้วหรือคุณ” สามีของหล่อนทัก
“ค่ะ”
“อ้าว มันมายังไงของมัน นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป” บิดาของกบิณฑ์ส่ายหัวกับบุตรชาย ก่อนบ่นออกมาเบาๆ
“แหมคุณ ลูกทำงานเหนื่อยๆ คงอยากจะกลับไปพักผ่อนล่ะค่ะ ทำงานมาทั้งวัน ดูซิ นึกถึงแม่ก่อน ดีกว่านึกถึงนังเมียไร้เกียรติอย่างแม่นั่น” คุณพิณอำพันอดประชดไปถึงเลื่อมลนินไม่ได้ เห็นบิดาของกบิณฑ์กระแทกเท้าเดินจากไปข้างบนเหมือนกัน ซึ่งนางก็ไม่เข้าใจว่าทำไมสามีถึงทำเช่นนี้
“ประสาทจริงคุณพี่นี่ แทนที่ฉันค่อนนังเลื่อมลนิน จะช่วยออกรับ กระแทกเท้าจากไปเหมือนกับพวกเข้าข้างนังผู้หญิงต่ำๆ มาจากกองพนัน ฮึ คุณพี่นะคุณพี่” พิณอำพันมองตามสามีอย่างไม่พอใจนัก
- ผู้เขียน
