นาทีต่อมา_
"ทำไมนะต้องมาเจอด้วย มันน่าโมโหจริง!" น้ำเสียงใสเอ่ยพึมพำตลอดทางตามด้วยอารมณ์หงุดหงิด จนกระทั่งสองเท้าเล็กมาหยุดหน้าวีไอพี แม้ว่าจะมีสายตาคมของคนที่ไม่อยากเจอเข้าตามมาทีหลัง
"เห็นไหมว่าแผนของฉันมันเริ่ด" ดาริณกระดี๊กระด๊า รีบลุกขึ้นยืนต้อนรับเพื่อนสาวคนสนิท พอเห็นที่ว่างข้างลาไค เธอรีบจัดแจงให้นั่งลงข้างกัน จนลืมถามความเห็นอีกฝ่ายเลย
"เห็นถูกกักอยู่แต่ในห้องไม่เบื่อใช่ไหม รู้งี้ไม่เชื่อยัยดาริณก็ดีหรอก" หมอหนุ่มควักมือเรียกบอดี้การ์ด ให้นำกระเป๋ายาฉีดมาวางบนโต๊ะ โดยปัดแก้วเครื่องดื่มมากมายออก
"คิดได้ไงเนี้ย ถ้าถึงหูพ่อเดนมีหวังตายเรียบ" เธอแสร้งทำทีว่าเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้า
"แผนของเราเอง คิดถึงพิพิมจังเลย ทำไมไอพัฒน์ไม่โดนกักบ้างนะ ดูแลพี่ตัวเองยังไง"
ทำเหมือนบรรยากาศเริ่มเป็นกันเอง ส่งเสียงพูดคุยกันเช่นครั้งอื่น
"อย่ามาพูดแบบนี้ให้พ่อได้ยินนะ สมควรฟ้องล
