ตอนที่ 1 ตกหลุม (รัก) พลาง (1)
1149 คำ
ชนนนน~
เสียงชนแก้ว และเสียงโห่ร้องแสดงความยินดีให้กับบ่าวสาวในงานแต่งงานที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข
“ฮืออออ~”
“ไผ่หลิว! ร้องทำไห้ทำไมน่ะ?”
โมอา หรือก็คือเจ้าสาวในวันนี้หันไปถามเพื่อนสนิทของตนเองที่ยืนจับมือเธอพร้อมกับร้องไห้ไปด้วยด้วยความงุนงง
“ฉันดีใจน่ะสิที่แกมีวันนี้ ฮือออ~ มีความสุขมาก ๆ นะ ฮรึก”
“อร๊ายย อย่าเช็ดนะ เดี๋ยวหน้าสวย ๆ แกก็เลอะกันพอดี”
โมอารีบห้ามเพ่อนสาวคนสวยของเธอในทันทีตอนที่เห็นว่าไผ่หลิวกำลังจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา
อาจจะเป็นเพราะว่าฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ไผ่หลิวดื่มเข้าไปเยอะพอสมควรจึงทำให้เธอเป็นอย่างที่เห็น ถ้าเป็นเมื่อก่อนโมอากับไผ่หลิวก็คงจะกอดคอกันฉลองอย่างสุดเหวี่ยงไปแล้ว แต่ด้วยว่าตอนนี้เธอมีลูกน้อยอยู่ในท้องด้วยนั่นเองทำให้วันนี้โมอาไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์กับเพื่อนสนิทอย่างที่เคย
“ฮรึก~ วันนี้ฉันจะดื่มแทนในส่วนของแกทั้งหมดเอง เมาก็ให้เมาสุดไปเลย เอิ๊กกก~ เติมอีก!”
“แกเมาแล้วจ้ะเพื่อนรัก” โมอาพูดต่อทันทีพร้อมกับอมยิ้มขำไปกับท่าทางของเพื่อนสาว
“โมอาไปนั่งพักก่อนเถอะ” รันเวย์ เจ้าบ่าวสุดหล่อในวันนี้เดินมาโอบไหล่เจ้าสาวด้วยความห่วงใยภรรยาตัวน้อย ด้วยความที่กลัวว่าเธอจะเหนื่อยเกินไป
“แล้วไผ่หลิวล่ะ ยัยนี่เมามากแล้วด้วย… เหมือนพวกเพื่อนคนอื่นในกลุ่มฉันน่าจะกลับกันไปหมดแล้วนะสิ” โมอายังคงเป็นห่วงเพื่อนรักของเธออยู่ได้หันไปบอกเจ้าบ่าวของตัวเองด้วยสีหน้าเป็นกังวล
รันเวย์มองไปที่ไผ่หลิวที่ตอนนี้ดูเมามากเกินกว่าที่จะปล่อยให้กลับเองได้ และทันทีสายตาคมก็เหลือบไปเห็นเพื่อนสนิทของเขาที่กำลังจะเดินออกจากงานพอดี
นี่แหละตัวช่วยของเขา! ไม่มีใครเหมาะสมไปมากกว่ามันแล้ว
“เห้ยไอ้นักรบ!”
รันเวย์หันไปเรียกเพื่อนสนิทของตนทันทีก่อนที่นักรบจะได้เดินพ้นจากประตู ทางด้านนักรบเองเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคยก็หันมามองและพยักหน้าให้หนึ่งทีเท่านั้น เนื่องจากเขาเป็นคนไม่ชอบพูดเยอะเท่าไร
“กูฝากมึงพาไผ่หลิวไปส่งที่คอนโดหน่อยสิ เมามากอยู่ไม่อยากปล่อยให้กลับเอง ส่วนกูจะได้พาโมอาไปพักด้วยเพราะตอนช่วงงานยัยนี่ก็แพ้ท้องหนักเหมือนกัน”
“แล้วเมาแบบนี้จะบอกทางไปคอนโดถูกหรือไง” นักรบพูดเสียงเนือยๆ ตามแบบปกติของเขา
“ฉันอยู่ที่คอนโด xxx จ้า” ไผ่หลิวที่ยืนอยู่พูดขึ้นมา “อันที่จริงฉันกลับเองได้นะไม่ได้เมามากขนาดนั้น ยัยโมอาก็เว่อร์เกิ๊นน เอิ๊กก~”
“ให้นักรบไปส่งเถอะ ฉันกลัวแกจะไม่ถึงคอนโดนี่สิ” โมอาช่วยพูดอีกแรงอย่างเป็นห่วงเพื่อนสาวของตัวเอง
“ตามมาสิ!”
นักรบหันมาพูดกับไผ่หลิวเสียงนิ่งเพื่อเป็นการตัดบท เพราะขืนปล่อยให้เกี่ยงกันไปมาคาดว่าคงจะต้องยืนคุยกันอีกยาว ตัวเขาเองก็อยากกลับไปนอนที่คอนโดตัวเองแล้วเหมือนกัน
ด้านไผ่หลิวเองเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทของแฟนเพื่อนสนิทเธอพูดด้วยน้ำเสียงดุเข้มก็เลยยอมตามไปแต่โดยดี ขืนเรื่องมากเกิดเขาทิ้งเธอไว้ไม่ยอมไปส่งจะเป็นเรื่องเอาได้
ไอ้ที่บอกว่ากลับเองได้สบายน่ะไผ่หลิวแค่ทำปากเก่งไปแบบนั้นเองแหละ มีคนไปส่งถึงที่ก็ย่อมดีกว่าเป็นไหน ๆ นี่นา ฮี่ ๆๆ
“ฝากส่งให้ถึงหน้าห้องเลยนะนักรบ” โมอาตะโกนทิ้งท้ายในตอนที่สองคนนั้นเดินออกจากงานไป
คอนโด xxx
“ฉันลงข้างหน้าก็ได้” เธอหันไปบอกกับนักรบอย่างเกรงใจในตอนที่รถยนต์คันหรูมาถึงที่หน้าคอนโดของเธอเรียบร้อยแล้ว
“โมอาบอกให้ส่งถึงหน้าห้อง” นักรบยังคงตอบเสียงนิ่งเหมือนเคย
“ตามใจ งั้นเลี้ยวเข้าไปตรงที่จอดรถเลยก็แล้วกัน ชิ~” ไผ่หลิวพูดพร้อมกับเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย เพื่อนสนิทของรันเวย์คนนี้ดูเป็นคนอัธยาศัยไม่ดีเอาเสียเลย
ปึง!
เมื่อลงจากรถได้ไผ่หลิวก็เดินนำเข้ามาในคอนโดโดยที่มีนักรบเดินตามอยู่ไม่ห่าง ที่จริงเธอก็ไม่ได้เมาถึงขนาดว่าจะต้องมีคนมาส่งถึงหน้าห้องเสียหน่อย แค่เดินเซนิดเซหน่อยก็เท่านั้นแต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเป็นแบบนี้นี่ ระดับไผ่หลิวน่ะเมาแล้วเอาตัวรอดมาได้เสมอ แต่ด้วยเพราะน้ำเสียงนิ่ง ๆ ของคนที่เดินตามหลังอยู่ล่ะมั้ง เธอก็เลยไม่ค่อยกล้ามีปากเสียงด้วยสักเท่าไร
“ไผ่หลิว!!”
เสียงเรียกดังลั่นไปทั่วบริเวณ พร้อมกับชายหนุ่มที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาประชิดตัวเธอ
“ปล่อยนะ!” เธอรีบสะบัดมืออกทันทีด้วยความตกใจ
“ฉันมารอเธอตั้งนาน…” ชายหนุ่มยังคงพูดต่อ
“มารอฉันทำไม ฉันบอกไปชัดเจนแล้วนี่ว่าให้จบกัน แล้วนายยังจะมาดักรอทำไมอีก” ไผ่หลิวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาทันที
คนตรงหน้าเธอก็คือ ‘ราเชน’ อดีตคนคุยเก่าของไผ่หลิวที่เพิ่งจะจบความสัมพันธ์กันไปคนล่าสุดนี่เอง
“ฉันไม่อยากจบนี่…” ไม่พูดเปล่าราเชนยังดึงมือไผ่หลิวเข้าไปจับอีกครั้งแต่ไผ่หลิวก็สะบัดออกอย่างรวดเร็วอีกครั้งเช่นกัน
“อ๊ะ! บอกให้ปล่อยไง ก็นายอยากจะมาจริงจังกับฉันเองทำไมล่ะ ฉันเคยบอกไปแล้วว่าถ้าคุยกันเล่น ๆ ก็พอจะคุยด้วยได้อยู่ แต่นี่นายจะมาขอคบกันอย่างจริงจัง ขอมากเกินไปหรือเปล่า… ก็เคยบอกแล้วว่าเป็นให้ไม่ได้หรอก”
“ฉันเข้าใจแล้ว! เพราะเธอมีคนใหม่แล้วใช่มั้ยละ” ราเชนพูดพร้อมกับมองเลยไปยังนักรบที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลังไผ่หลิว
“มะ ไม่ใช่…”
ปั่กกก!
ยังพูดไม่ทันจบดี หมัดหนัก ๆ ของราเชนก็กระแทกเข้าที่หน้าของนักรบอย่างจังแบบไม่ทันตั้งตัว จนทำให้คนตัวโตเซไปหลายก้าว
“กรี๊ดด! ไอ้บ้าราเชน นายทำอะไรเนี่ย”
ไผ่หลิวตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าที่เกิดขึ้นด้วยความไวเกินกว่าจะห้ามทัน เธอรีบเดินเข้าไปพยุงนักรบทันที
- ผู้เขียน
