ฉันทำงานมาได้หลายวันแล้ว และทุกอย่างก็ดูจะผ่านไปได้ด้วยดี ส่วนนายภัทรนั่นก็ไม่ค่อยมายุ่งกับฉันเท่าไร อาจจะเป็นเพราะว่าฉันเองก็เลี่ยงที่จะเจอหน้าหมอนั่นด้วยตรง ๆ เหมือนกันละมั้ง กลัวห้ามใจไม่ไหวแล้วเข้าไปหยุมหัวนะสิก็เลยเซฟตัวเองไว้ก่อนดีกว่า
“ไผ่หลิวเข้ามาคุยกับพี่ในห้องหน่อย” พี่ภูเดินมาตามฉันถึงโต๊ะทำงานเลยทีเดียว ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรเหมือนกัน
แกร๊ก~
“ว่าไงคะพี่ภู” ฉันที่เดินตามเข้าห้องมารีบถามทันที
“เรื่องโปรเจกต์คอมมูนิตี้ที่พัทยาน่ะ ฉันว่าจะให้แกไปกับฉันนะ” พออยู่กันสองคนพี่ภูก็พูดแบบสบาย ๆ เหมือนปกติของเรา
“หา! เอาจริงอะ”
ฉันถามออกไปอย่างไม่มั่นใจนัก ที่จริงก็ไม่ได้ติดอะไรถ้าจะไปด้วยแต่ว่าถ้าพี่ภูเลือกฉันจะดูข้ามหน้าข้ามตาใครไปหรือเปล่า
“แบบนี้จะไม่ข้ามหน้าข้ามตาคนในทีมคนอื่นหรือไง” ฉันพูดออกไปตามที่คิด
“โอ๊ยย! ไม่มีใครคิดแบบนั้นหรอก ฉันเลือกคนในทีมมากับมือ ถ้าจะมามีปัญหาชิง
