"ปัณณ์..."
เสียงเรียกเบาหวิวแต่ก็ดังพอที่จะทำให้ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝัน ห้วงฝันที่เหมือนผมได้ย้อนเวลากลับไปยังอดีตเมื่อหกปีที่แล้วอีกครั้ง จากที่มันเลือนลางไปแล้วก็กลับเด่นชัดขึ้นมาราวกับเรื่องราวเหล่านั้นเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวาน
"ตื่นแล้วเหรอ?"
ผมลุกจากโซฟาเดินเข้าไปใกล้ปลายฝนที่กำลังพยายามดันเองให้ลุกขึ้นมาเหมือนกัน ผมเข้าไปพยุงตัวเธอไว้ให้นอนลงเหมือนเดิม ปลายฝนสะดุ้งเล็กน้อยเบี่ยงตัวหลบผม
ผมได้สติรีบชักมือกลับมาเหมือนเดิม เมื่อสักครู่ผมเผลอลืมตัวไป
"โทษที..อย่าเพิ่งลุกนอนต่อเถอะ"
ผมสังเกตุเห็นว่าอารมณ์ของปลายฝนจะสงบขึ้นมากกว่าตอนที่อยู่หน้าบ้านเพราะตอนนั้นเธอเหมือนคนไม่มีสติพูดอะไรก็ไม่ฟัง ก็ถูก ผมช่วยไม่ให้เธอล้มหัวฟาดพื้นมาสดๆร้อนๆนี่นา
ทว่าดูเหมือนเธอจะมึนงงกวาดสายตาไปรอบๆห้องนอนและนึกขึ้นมาได้ว่าเธอมาบ้านผมเพราะอะไร
"ปริมล่ะ ลูกของฉันอยู่ไหน?"
เห้อ! ตื่นมาก็ร้องหาลูกอ
