พันธนาการนายสายน้ำ

ฉันไม่ไป

"ควินต์มีอะไรหรือเปล่า"

หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น อิงเดือนก็พยายามลืมมันให้หมดและปิดปากเงียบไม่บอกใคร

และเข้าเรียนที่มหาลัยเอกชนแห่งหนึ่งในคณะบริหารที่เธอพอจะเรียนได้และไม่ต้องสอบเข้า

เพราะเธอนั้นไม่เคยมีเวลาอ่านหนังสือเรียนเหมือนเพื่อนๆ คนอื่นๆ ด้วยเวลาทั้งหมดต้องเอาไปดูแลแม่

เงินสิบล้านก็เลยถูกเอามาใช้อีกส่วนหนึ่งและค่อนข้างมากเสียด้วย

เธอเสียดายแต่ก็ไม่มีทางเลือกเพราะการเรียนจะเป็นอีกทางหนึ่งที่จะทำให้แม่ของเธอฮึดสู้กับโรคภัยไข้เจ็บ

และในมหาลัยเธอก็ได้เจอเพื่อนดีๆ อีกสองคนที่คอยช่วยเหลือเธอในทุกเรื่อง

นับว่าเป็นโชคดีของเธอถึงแม้ว่าเพื่อนชายคนหนึ่งจะคิดกับเธอเกินเพื่อนและยืนมองหน้าเธอนานมากเกินไปแล้วด้วย

"วันนี้ให้เราไปส่งไหม"

ควินต์หนุ่มลูกครึ่งดีกรีเดือนของคณะบริหารของมหาลัยเอกชนชื่อดังกำลังขอไปส่งเพื่อนที่เขานั้นคิดกับเธอมากเกินกว่าเพื่อนตั้งแต่แรกเจอ

ด้วยเธอนั้นเรียกได้ว่าทั้งสวย ทั้งน่ารัก สะดุดหัวใจเขาตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน

"เรากลับเองดีกว่า ใกล้แค่นี้เอง"

อิงเดือนตอบออกไปเหมือนเดิมทุกครั้งพร้อมกับกระชับกระเป๋าผ้าใส่หนังสือในมือให้แน่นขึ้นเพื่อเตรียมจะออกไปขึ้นรถโดยสารที่หน้ามหาลัยกับเพื่อนสาวอีกคน

เธอรู้ดีว่าควินต์คิดกับเธอแบบไหนเลยพยายามเว้นระยะห่างแบบนี้มาตลอด

ด้วยเธอไม่ใช่คนดีอะไร ออกจะทำผิดมามากมายด้วยซ้ำไป

เธอเลยไม่คิดจะมีความรักใดๆ แม้ผู้ชายตรงหน้าจะดีและหล่อจนสาวกรี๊ดกันทั้งมหาลัยก็ตาม

เพราะกลัวว่าวันหนึ่งความลับเกี่ยวกับเรื่องนั้นมันแดงขึ้นมา เธอจะเป็นฝ่ายที่เจ็บปวดที่สุด

"อดไปส่งสาวสวยของคณะอีกแล้ว"

ควินต์ตัดพ้อออกมาอย่างปลงๆ แต่ไม่มียอมแพ้

วันนี้เธอไม่ใจอ่อนพรุ่งนี้เขาก็จะอาสาพาเธอไปส่งกลับคอนโดใหม่

จะมาชวนเธอทุกวันแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าเธอจะใจอ่อน

"ไว้คราวหน้านะ จะให้ไปส่งและไปเลี้ยงหมูกระทะด้วย จะกินให้ควินต์ไม่มีตังจ่ายเลย"

อิงเดือนพูดติดตลกทิ้งท้ายไปเพื่อรักษาความเป็นเพื่อนเอาไว้

เพราะตั้งแต่มาเข้าเรียนที่นี่ได้เธอก็มีเพื่อนแค่สองคนเท่านั้นเอง

เธอเลยไม่อยากเสียเพื่อนคนไหนไป เพราะแค่นี้ก็มีน้อยเหลือเกินแล้ว

"ฉันไปด้วยคนสิ"

ดารัญหรือหวานรีบพูดแทรกขึ้นมาเมื่อได้ยินคำว่าของกินได้

ทั้งที่ในมือของเธอนั้นก็กำลังถือของกินอยู่เต็มสองมือ

โดยที่เอาหนังสือเรียนใส่เป้สะพายหลังแบกเอาไว้แบบเด็กมัธยมปลาย

"ตะกละ"

ควินต์หันไปว่าหญิงสาวที่ทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโตในความคิดเขาเสียงดัง

กับผู้หญิงคนนี้เขาไม่เคยมีคำว่ามารยาทหรือสุภาพบุรุษให้เลยแม้แต่นิด

เพราะดูเธอทำตัวเข้ามันไม่เหมาะสมที่จะได้รับอะไรดีๆ กลับไป

"ไอ้ควินต์"

ดารัญที่ตัวเล็กแต่บ้าพลังพอสมควรทั้งท่าวิ่ง

แล้วเธอก็พุ่งตัวเข้าไปหาควินต์ผู้ชายที่เธอเกลียดปากเขา

"หวานอย่า"

อิงเดือนรีบเข้ามาขวางทางเพื่อนสาวของเธอเอาไว้

ก่อนที่ดารัญนั้นจะเข้าไปทำร้ายควินต์เหมือนอย่างที่เคย

และเขาก็จะสู้กับเพื่อนสาวของเธอด้วยการอุ้มไปทุ่มในพุ่มไม้อีกตามเคย

"เดือนห้ามไว้หรอกนะ ไม่งั้นหน้าแหกแน่ไอ้ควินต์"

ดารัญที่ถูกเพื่อนอย่างอิงเดือนรั้งตัวเอาไว้พอจะตั้งสติหยุดตัวเองได้ไม่เข้าไปหาฝรั่งลูกครึ่งร่างยักษ์นั้น

เพราะเข้าไปหาทีไรเธอก็แพ้เขาทุกทีแถมเจ็บตัวเจ็บก้นหนามทิ่มอีกตั้งหาก

โชคดีแล้วที่อิงเดือนเข้ามาห้ามไว้จนเกิดสติคิดขึ้นมาได้เสียก่อน

"หวานอย่าไปยั่วเขาสิ"

อิงเดือนเห็นเพื่อนยังเสียงดังอยู่ก็ยิ่งพยายามห้าม

ถ้าเกิดเพื่อนสาวและเพื่อนชายเธอตัวเท่ากันสักนิดเธอคงปล่อยให้ทะเลาะกันตามอำเภอใจไปเลย

ไม่มาห้ามทัพให้เหนื่อยและเริ่มจะเป็นจุดสนใจของนักศึกษาที่ผ่านไปผ่านมาแบบนี้หรอก มันเหนื่อย

"มาเฟียที่ไหนน่ะ"

ดารัญทำท่าทำทางยอมสงบลงเพราะมีอิงเดือนเข้ามาห้าม แต่ยังคงทำหน้าตาดุๆ ใส่ควินต์ไปอย่างไม่ยอม

แล้วสายตาหวานก็หันไปเห็นกลุ่มชายใส่สูทดำสี่ห้าคนเข้าพอดี

ทำเอานักศึกษาที่เกือบจะเรียบร้อยอย่างเธอตกใจตาพอง

เพราะที่นี่ไม่เคยมีพวกเหมือนมาเฟียเข้ามาได้ถึงภายในแบบนี้มาก่อน

"มาถึงในมหาลัยทำไมกัน"

ควินต์หันไปมองตามเสียงของดารัญแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว

เมื่อเขานั้นรู้จักกลุ่มคนที่เดินมาเป็นอย่างดีว่าคือใคร

ถึงแม้จะไม่ได้รู้ละเอียดนักว่าเป็นลูกน้องของใคร เพราะเคยเห็นแค่ผ่านๆ ตาตอนไปเที่ยวผับเท่านั้น

แล้วลูกน้องมาเฟียนั้นมาถึงภายในมหาลัยทำไมกัน

มีใครหน้าไหนไปมีเรื่องกับพวกมีอิทธิพลล้นมือแบบนี้กัน

"บ่นอะไร"

ดารัญหันมาจับผิดคนที่เธอไม่ชอบขี้หน้าต่อแทนการมองคนไม่รู้จัก

เพราะเธอไม่ไว้ใจเขา ด้วยคิดเสมอว่าเขานั้นคิดไม่ดีกับอิงเดือนเพื่อนของเธอ

"เรื่องส่วนตัว"

ควินต์เบะปากใส่คนที่ชอบถามมากพูดมากอย่างดารัญไปหนึ่งที

"เดือนรู้จักคนพวกนั้นเหรอ"

ดารัญหันหน้าไปหาเพื่อนอย่างอิงเดือนแล้วชวนพูดคุยเมื่อเห็นว่าเพื่อนมองคนพวกนั้นตาไม่กะพริบ

แทนการคุยกับคนปากหมาหน้าตาขี้เหร่อย่างควินต์

"ไม่รู้จัก เรากลับบ้านกันเถอะ"

อิงเดือนรีบหันหลังให้กลุ่มชายใส่สูทสีดำที่กำลังเดินมาทางเธอ

ด้วยกลุ่มคนพวกนั้นเธอคุ้นหน้าเขามากจนคิดไปในทางที่ดีไม่ได้เลย

"น่าแปลก คนพวกนั้นมาทำไมกัน เดินตรงมาทางนี้เสียด้วย"

ดารัญเองก็รีบหันหน้าตามเพื่อนเพราะชักจะเริ่มกลัวแล้วเหมือนกัน

คนพวกนั้นทำไมดูอิทธิพล ดูมีอำนาจ จนน่ากลัวไปหมดก็ไม่รู้

"อย่าไปสนใจเลยหวาน ควินต์เรากลับก่อนนะ"

อิงเดือนรีบลากเพื่อนสาวที่พักอยู่ทางเดียวกันไปขึ้นรถโดยสารทันที

ถ้าคนพวกนั้นเป็นลูกน้องของพ่อค้ายาเสพติดที่เธอเคยไปขายตัวให้กับเขาความซวยต้องมาเยือนเธอแน่ๆ

แผลเก่าเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนที่เกิดเหตุบนรถยังไม่หายดี

เธอไม่อยากกลับไปหาเขาอีก สู้หนีเอาแบบนี้จะดีกว่า

"พรุ่งนี้เจอกัน"

ควินต์โบกมือลาสาวๆ แล้วก็เดินไปขึ้นคร่อมรถบิกไบค์คันโตของตัวเอง

ไม่ได้สนใจกลุ่มชายใส่สูทดำนั้นต่อเพราะไม่น่าสนใจอะไร

เพราะคนพวกนั้นคงมาตามใครสักคน เดี๋ยวคงกลับออกไปเอง

"คุณอิงเดือนเชิญไปขึ้นรถครับ"

ลาซมือขวาของธาราเอ่ยเรียกหญิงสาวที่กำลังหันหลังเดินหนี

"คุณอิงเดือนเชิญไปขึ้นรถครับ"

และเมื่อเธอยังไม่สนใจ เขาก็เรียกซ้ำอีกครั้ง

"เดือน เขาเรียกเธอนะ"

ดารัญสะกิดแขนเพื่อนเบาๆ พร้อมกับหยุดเดิน

ด้วยเธอกลัวคนที่อยู่ด้านหลังชักปืนออกมายิงถ้ายังไม่หยุดเดิน

"มีอะไรกันหรือเปล่า"

ควินต์ลงรถจากรถมอเตอร์ไซด์คันใหญ่วิ่งมาหาสองสาวในทันทีเมื่อได้ยินเสียงสนทนา

ร่างหนาของเขาเข้าบังหญิงสาวทั้งสองคนจากพวกลูกน้องของมาเฟียพวกนั้น

"คุณอิงเดือนรถจอดอยู่ทางด้านนู้นครับ"

ลาซบอกหญิงสาวที่ยังคงคิดหนีอีกครั้งอย่างสุภาพ

เพื่อให้เธอนั้นยอมรับฟังเขาและทำตาม ก่อนที่เขาจะต้องใช้กำลังบังคับเธอให้ไปขึ้นรถ

"ผมขอแนะนำว่าให้คุณไปขึ้นรถ เพราะมันจะดีกับตัวคุณมากกว่าการที่จะเดินหนีไป"

แต่หญิงสาวยังคงคิดหนีด้วยการขยับเท้าก้าวถอยหลัง

เขาเลยจำต้องเตือนสติเธออีกครั้งให้เธอนั้นหยุดการกระทำเสีย

"ฉันไม่ไปไหนกับพวกคุณทั้งนั้น"

อิงเดือนหันมาแหวใส่ลูกน้องของมาเฟียหนุ่มอย่างนึกอารมณ์เสีย

เธอแค่คิดหนีนิดหนีหน่อยทำมาเป็นพูดเยอะข่มขู่เธอ

ทำนิสัยเสียเหมือนเจ้านายจอมซาดิสนั้นเสียไม่มีเลย

"ผมให้เวลาคุณอิงเดือนคิดใหม่"

ลาซยังคงให้โอกาสกับหญิงสาวอีกครั้งโดยไม่เข้าไปจับตัวเธอเพื่อไปขึ้นรถ

เขาอยากให้เธอเดินไปเองจะได้ไม่เจ็บตัว และไม่เป็นการบังคับจิตใจกันมากจนเกินไป

"หวานกลับไปก่อนนะ"

อิงเดือนที่รู้ว่าหนีไปไหนไม่ได้แล้วเลยหันไปลาเพื่อน

เธอจำต้องไปตามที่คนพวกนั้นบอกเพราะหนีไปก็คงไม่พ้น

"เดือนไปกับเรา ไม่ต้องไปกับพวกมันหรอก"

ควินต์พยายามหาทางช่วยหญิงสาวที่เขามีใจให้เต็มที่

ยอมเอาตัวเข้าเสี่ยงกับพวกมาเฟียโดยที่ไม่รู้ว่าทำไมพวกมันถึงต้องการตัวเธอ

"ฝากพาหวานกลับบ้านด้วยนะควินต์ ขอบใจนะที่รับปาก"

อิงเดือนรีบเดินไปขึ้นรถทันทีโดยที่ไม่พูดอะไรมาก

เธอพยายามเลี่ยงที่จะไม่ให้เพื่อนๆ สงสัยอะไรมากนัก

เพราะมันเสี่ยงที่เรื่องของเธอจะแดงขึ้นมา และความลับก็จะไม่มีในโลกนี้อีกต่อไป

เดี๋ยวเธอกลับมาค่อยมาอธิบายแบบโกหกให้สองคนนี้ฟังก็ยังทัน

ยังดีกว่าฝืนที่จะหนีจนเรื่องของเธอมันดังไปทั้งมหาลัย

"เดือน"

ดารัญและควินต์ผสานเสียงเรียกเพื่อนที่ถูกกลุ่มลูกน้องของมาเฟียพาไปขึ้นรถ

โดยที่ไม่อาจจะเข้าไปช่วยอะไรได้เพราะคนทั้งสองก็เป็นแค่นักศึกษา ไม่มีทั้งอาวุธหรืออำนาจใดๆ

"ฉันจะนั่งข้างหน้า"

เดินมาถึงรถหญิงสาวก็คิดหาทางรอดในทันที

อย่างแรกเธอจะไม่ไปนั่งข้างคนซาดิสอย่างเขา

เพราะมันอาจเกิดเรื่องบ้าแบบในวันนั้นที่ในรถได้อีก

"เจ้านายไม่ได้มาด้วยเชิญคุณนั่งข้างหลังได้ตามสบาย"

แล้วก็ต้องหน้าแตกแบบหมอไม่รับเย็บเมื่อเขาไม่ได้นั่งอยู่ในรถ

แล้วทำไมถึงไม่มีใครบอกเธอก่อนก็ไม่รู้ต้องให้เธอออกตัวล้อฟรีอยู่เรื่อย

"อยากคุยกับฉันแล้วทำไมถึงไม่มาคุยให้มันจบๆไปล่ะ จะทำตัวลึกลับไปถึงไหนกัน"

ร่างบางขึ้นไปนั่งด้านหลังรถหรูได้ก็บ่นพึมพำว่าเจ้าของรถมากมาย

ราวกับคนเก็บกดที่อยู่ต่อหน้าเขาพูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว

"ออกรถ"

ลาซและแกริดไม่ได้สนใจในคำพูดของหญิงสาวแต่กลับตั้งใจทำงานที่เจ้านายสั่งมา

"ฉันจะไปไม่ไกลเกินระยะห้ากิโลจากมหาลัย บอกคนบ้านั้นด้วยว่าถ้าอยากคุยกับฉันก็ออกมาพบกลางทาง ถ้าเรื่องมากนักฉันจะโทรแจ้งตำรวจข้อหาพรากผู้เยาว์"

อิงเดือนเห็นท่าทีของทั้งสองคนก็เลยนึกหมั่นไส้เลยตั้งแง่เล่นตัวขึ้นมาบ้าง

ทำตามคำสั่งคนร้ายๆ แบบนั้นดีนักเจองานยากเข้าหน่อยเป็นไง

"คุณอายุสิบแปดแล้วตำรวจคงไม่รับแจ้งความ"

ลาซเอ่ยบอกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงราบเรียบเผื่อเธออาจลืมอายุตัวเอง

แล้วเขาก็เงียบไปเหมือนแกริดที่เงียบและตั้งใจขับรถ

"ฉัน ฉันจะทำอะไรสักอย่างให้คนบ้านั้นติดคุก"

อิงเดือนถอนหายใจพรืดยาวด้วยความลำบากใจ

เธอจะไม่มีทางใดชนะเจ้าของเงินสิบล้านที่เธอใช้จนเกือบจะหมดได้แล้วเหรอ