“อลิน อย่าขี้เซานักสิลูก” เสียงเรียกหวานๆ พร้อมกับมือนิ่มของมารดาแตะที่หัวไหล่พร้อมกับออกแรงเขย่า พลังช้างสารของท่านนั้นทำให้แม้แต่คนหลับฝันหวานอยู่ก็ยังต้องตื่น... ถ้ายังขัดขืนดื้อดึงนอนต่อ อาจจะมีโทษทัณฑ์ถึงขนาดโดนยึดขนมชิ้นโปรดได้ ดวงตาที่หลับพริ้มอยู่รีบเบิกโพลงขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ
อลินผุดลุกขึ้นนั่งพรวดหลังจากที่เผลอหลับบนโซฟานั่งเล่นเพราะเมื่อวานฟังมุกลดาเล่าเรื่องเรื่องเซอร์ไพรส์ที่ไปเจอที่ลอนดอนให้ฟังอยู่นาน หาวนอนหวาดๆ มองนาฬิกาพบว่านี่ก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว ชานป๋อหลินยังไม่ได้กลับมาห้องที่ดูไม่คุ้นเคยก็ยิ่งทำให้หัวใจเหงาดิ่งวูบ โชคดีที่ก่อนหน้านี้มีเพื่อนคุยคลายเหงาได้บ้าง ไม่อย่างนั้นคงแย่
ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด
เสียงกดรหัสประตูทำให้ดวงตาที่หรี่ปรือเบิกโพลง ด้วยความที่ไม่ใช่คนประเภทที่จะปรี่เข้าไปออดอ้อนเกาะแขนยามที่เจอหน้าเขา หล่อนจึงยังยืนที่เดิม เมื่อประตูเปิดออกและเห็นคนที่เข้ามาก็เก
