บทที่ 1

2268 คำ

หนึ่งอาทิตย์ก่อนหน้านี้ ณ คลับเลาจน์วีไอพีแห่งหนึ่งในย่านลาน ไคว ฟง เขตปกครองตนเองฮ่องกง “เพิร์ลตัดสินใจดีแล้วเหรอที่จะทำงานนี้” ในช่วงหนึ่งวันที่ผ่านมาอลินเอาแต่เอ่ยคำถามนี้กับผู้เป็นเพื่อนสนิทซึ่งทำงานเป็นบาร์เทนดี้หญิงด้วยกัน... ที่ถามหลายครั้งเพราะได้แต่หวังว่าคำตอบมันจะเปลี่ยน แต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างที่หวังเลย “อื้ม... อลินอย่าถามเราอีกเลย ถามยังไงคำตอบของเราคือคำเดิม” คนตอบไม่ได้เงยหน้ามาจากธนบัตรสกุลดอลลาร์ฮ่องกงและดอลลาร์ยูเอสหลายสิบใบที่หล่อนเพียรนับเพื่อเตรียมนำไปฝากธนาคาร... “งั้นเราจะไม่ทัดทานอะไรอีกแล้ว ถึงงานมันจะไม่อันตรายแต่ก็ล่อแหลม เพิร์ลดูแลตัวเองให้ดีก็แล้วกัน” “อื้ม” คำตอบของมุกลดาทำให้อลินส่ายหัวเพราะผู้เป็นเพื่อนยังคงใส่ใจกับการนับธนบัตร มุกลดากำลังเก็บเงินเพื่อส่งตัวเองเรียนหนังสือในระดับมหาวิทยาลัยที่ต่างประเทศ หญิงสาวมีหน้าตาที่สวยสดงดงามและเสียงร้องเพลงสากลเพราะพริ้งราวกับนักร้องมืออาชีพ ก่อนนี้มุกลดามีคนพาเดินสายร้องเพลงและออกงานเป็นพริตตี้ตามอีเวนต์ต่างๆ ที่มาเลเซีย ฮ่องกง สิงคโปร์ซึ่งแม้เป็นงานผิดกฎหมายหากแต่ทำเงินก้อนโตให้หล่อน ส่วนอลินนั้นทำงานประจำอยู่ที่สถานบันเทิงหรูหราในย่านลานไควฟง ทั้งสองรู้จักกันเพราะว่าเห็นมุกลดาก่อนขึ้นเวทีร้องเพลงแล้วถูกชะตา ยิ่งคุยกันยิ่งถูกคอเพราะลักษณะนิสัยใกล้เคียงกัน เจ้าของร้านที่อลินทำงานอยู่นั้นถูกใจในเสียงของมุกลดาจึงชวนทำงานด้วยกันอย่างถูกกฎหมายไม่ต้องคอยทำงานด้วยวีซ่านักท่องเที่ยวและต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ เหมือนที่ผ่านมา ทั้งคู่จึงรู้จักและสนิทสนมกันซ้ำยังได้เป็นรูมเมทกันด้วย... ถ้าเพียงแต่ต่างคนต่างทำงานตามหน้าที่อลินคงไม่ได้ห่วงมุกลดาเท่าไหร่ จนวันก่อนที่มุกลดาได้รู้ว่าอลินนั้นทำอาชีพเสริมคือไปนั่งดริงค์กับแขกในห้องวีไอพีเลาจน์เพียงแค่ชงเหล้าให้แต่ได้ทิปก้อนโตเท่ากับเงินเดือนค่าร้องเพลงทั้งเดือน มุกลดาจึงขอเจ้าของร้านทำบ้างเพราะหล่อนก็มีความสามารถด้านนี้เหมือนกัน และแน่นอนว่าเจ้าของร้านต้องการสาวสวยหวานไปรับรองลูกค้าวีไอพีเรียกได้ว่าวินวินทั้งสองฝ่าย... มุกลดาได้ทำงานเงินดีสมใจ แต่อลินนั้นน้ำท่วมปากเหลือเกิน อยากทัดทานเพื่อน แต่ก็บอกไม่ได้ว่าหล่อนเองนั้นไม่ได้นั่งดริงค์เพียงอย่างเดียวกับลูกค้าพิเศษคนนั้นถึงได้เงินก้อนโต หล่อนทำงานนอกข้อตกลง แต่สำหรับมุกลดาเจ้าตัวยังไม่รู้ ทั้งขอร้องเจ้าของร้านไม่ให้มุกลดาทำงานนี้ ทั้งปรามมุกลดา แต่ก็เหมือนไม่มีใครจะคิดเหมือนอลินเลยสักคน... “กฎมันก็มีอยู่แล้ว อลินจะห่วงเพื่อนทำไม ถ้าเพื่อนหนูไม่เลือกที่จะขาย แขกก็ไม่มีสิทธิ์ซื้อ ต่อให้เขาเสนอเงินมากแค่ไหน แต่ถ้าเพิร์ลไม่ยอม ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น” คำพูดของผู้จัดการที่มองอย่างเหยียดหยามมาทางอลิน คงจะคิดในใจว่ามุกลดาคงไม่ลดศักดิ์ศรีมาทำงานนอกพิเศษอย่างหล่อน ทำให้อลินน้ำท่วมปาก ก็คงต้องปล่อยให้เป็นการตัดสินใจของเพื่อนหล่อนเอง มันอาจจะเป็นอย่างที่ผู้จัดการคิดก็ได้ว่า มุกลดาไม่มีทางเห็นเงินสำคัญกว่าศักดิ์ศรี เจ้าตัวคงต้องการนั่งดริงค์และรับทิปจากลูกค้า ไม่ได้ทำงานอะไรมากกว่านั้น... อลินคาดหวังว่าเพื่อนอย่างมุกลดาจะไม่ตัดสินใจพลาดจนต้องมาเสียใจทีหลังอย่างที่หล่อนเป็นตอนนี้... สายตาทอดมองคนที่มีความสุขกับการนับเงินทิปด้วยความห่วงใย ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะดังขึ้น แล้วสักพักประตูห้องพักรับรองเปิดออก... แม้จะถึงเวลาเลิกงานประจำที่ทำจนหมดกะของมุกลดาและอลินแล้ว แต่พวกหล่อนก็ยังอยู่เพราะผู้จัดการแจ้งไว้ว่างานพิเศษที่ขอไว้มีคิววันนี้... “มุกลดา... แขกวีไอพีหมายเลขสอง รอเธออยู่แล้วที่ห้องออร์คิด... เขามากับลูกน้องห้าคน เด็กนั่งดริงค์ประจำอยู่กับลูกน้องเขาแล้ว ส่วนเธอไปนั่งกับวีไอพีหมายเลขหนึ่ง... เขาชอบบรั่นดีและของขบเคี้ยวจำพวกถั่วพวกแอลมอนด์ พิทาชิโอ ท่องไว้ด้วยล่ะ” “ตกลงค่ะ” มุกลดาเก็บของเข้ากระเป๋าและวางไว้ในเซฟแล้วเดินออกไปทำงานตามที่ได้รับมอบหมาย โดยมีอลินมองตามไปอย่างเป็นห่วง... เมื่อพ้นร่างมุกลดาไปแล้ว ผู้จัดการร้านก็หันมาทางอลิน... ส่วนเธอ วีไอพีหมายเลขหนึ่งเจ้าเดิม... ฉันคงไม่ต้องบอกอะไรเพราะเธอคงจำรายละเอียดของเขาได้หมด ตามประสาวัวเคยค้าม้าเคยขี่... รีบๆ ด้วยล่ะ” ปรายตามองหัวจรดเท้าแล้วเดินออกไป... อลินเม้มปาก ผู้จัดการไม่ชอบหล่อนเพราะเขามีหน้าที่ดูแลพนักงานนั่งดริงค์ หากหล่อนรับงานนอกเหนือจากนั่งดริงค์เขาจะไม่ได้เปอร์เซ็นต์ใดๆ กับรายได้ก้อนโตของหล่อน นอกนั้นเขายังดูถูกว่างานที่หล่อนทำนั้นต่ำตมจึงเห็นได้ชัดว่าเขานั้นพูดจาดีกับมุกลดามากกว่า... อลินไม่ได้แคร์อะไรนัก หล่อนก้มหน้าก้มตาเก็บของ ไม่ใส่ใจสายตาหยามเหยียดเพราะได้แต่บอกตัวเองในใจว่า แต่ละคนนั้นมีความจำเป็นและทางออกของปัญหาที่แตกต่างกัน “อลิน... การ์ดของวีไอพีหนึ่งมาตาม เขาไม่อยากรอนาน” ระหว่างที่กำลังค้นหาสิ่งของที่ต้องเตรียม เสียงเอะอะเรียกดังขึ้น อลินรีบเก็บของเข้าที่อย่างว่องไว... แม้พยายามปกปิดของที่เตรียมจากสายตาเฉียบคมของผู้จัดการแล้ว แต่เขาก็ยังมองเห็นเครื่องมือป้องกันหลายชิ้นในกำมือของหล่อน... หญิงสาวร่างสูงระหงเดินผ่านเลยเขาไปโดยไม่ใส่ใจอีก คนปลายทางต่างหากที่หล่อนต้องใส่ใจ เพราะหากครั้งนี้ หล่อนเอาใจวีไอพีหมายเลขหนึ่งจนได้รับเงินก้อนโตจากเขา บางที งานนี้อาจจะเป็นงานสุดท้ายสำหรับหล่อนแล้วก็ได้... มือเย็นเฉียบเปิดบานประตูเข้าไปแล้วก็กัดริมฝีปากแน่น.... ชานป๋อหลิน วีไอพีหมายเลขสองของที่ทำงานหล่อน... เขาคือเจ้าของเงินฟ่อนโตที่หล่อนได้รับเสมอยามรับจ็อบเสริมเป็นบาร์เทนดี้ในห้องวีไอพี หากแต่ระยะหลังมานี้ เงินที่หล่อนได้รับมากกว่าเดิม... เพราะเขาจ้างงานพิเศษเพิ่มเติมจากงานนอกเวลาที่หล่อนทำ อลินหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อเห็นสายตาคมกล้าของเขา.. หัวใจปั่นป่วนและพองโตในคราเดียวกันยามเมื่อเห็นเขา ความรู้สึกเหล่านี้หล่อนมักจัดการไม่ถูกยามเมื่อพบหน้าเทพบุตรผู้เป็นเจ้าของกาสิโนยิ่งใหญ่ท็อปไฟว์ในเกาะมาเก๊า “ท่านสั่งเครื่องดื่มหรือยังคะ... ไม่ทราบว่าวันนี้ท่านแจ้งเจ้าหน้าที่ไปหรือยังว่าต้องการดื่มอะไร" เอ่ยถามเมื่อบอดี้การ์ดของเขาออกไปหมดแล้วอย่างรู้หน้าที่... ตอนนี้อารมณ์ห่วงเพื่อนสาวหมดไปเพราะสถานการณ์ปัจจุบันทำให้ห่วงตัวเองมากกว่า... “หยุดเรียกฉันว่าท่านได้แล้ว เรียกชื่อฉันเหมือนเดิม วันนี้ไม่ได้สั่งเครื่องดื่มเพราะฉันไม่ต้องการอะไร... เธอมานี่ดีกว่า” “นิ้วเรียวกระดิกเรียก กัดริมฝีปากล่างแล้วเดินไปหาเขาอย่างไร้ซึ่งศักดิ์ศรี... เพื่อเงินก้อนโตที่หล่อนจำเป็นที่จะต้องใช้สอยในระยะเวลาอันใกล้ “ว้าย” “อลินอุทานเมื่อนั่งลงแล้ว หล่อนถูกดึงตัวมานั่งทาบทับบนตัก อ้อมกอดจากเเขนแข็งแกร่งดูรุ่มร้อนเมื่อลมหายใจของเขากระทบเรือนกาย หล่อนสั่นพร่าเมื่อสัมผัสได้ว่าเขามีความต้องการแสนร้อนแรง “ฉันไม่ได้กินใครมาเป็นอาทิตย์” เขากระซิบบอกเสียงต่ำ ก่อนจะจูบเม้มที่ต้นคอเปลือยเปล่า สะดุ้งโหยงกับริมฝีปากอุ่นชื้นที่พรมจูบ... หนึ่งอาทิตย์ก็เท่ากับครั้งสุดท้ายที่หล่อนได้พบเจอกับเขา และมีค่ำคืนแสนเร่าร้อนด้วยกัน... เขากักเก็บความต้องการได้นานขนาดนั้นเชียวหรือ... ไม่น่าเชื่อเลยว่าเพลย์บอยนักรักอย่างเขาจะทำได้อย่างที่ว่า... แต่การปลุกเร้าอย่างหิวกระหายราวขาดน้ำเป็นแรมเดือนที่เขาแสดงออกบอกความต้องการของเขาได้เป็นอย่างดี... “อะ เอ่อ เดี๋ยวค่ะคุณป๋อหลิน” มือเล็กๆ สองข้างดันดวงหน้าที่กำลังก้มลงจูบเนื้อตัวหล่อนอย่างใกล้ชิดให้ห่างหัวโดยอัตโนมัติ นัยน์ตากร้าวของเขาทอดมองไม่พอใจ.... “มีอะไร” “ฉัน ขออาบน้ำก่อนได้ไหมคะ เอ่อ... ฉันเพิ่งเลิกงานที่ร้านมา" บอกตะกุกตะกักเหมือนเพิ่งหาเสียงตัวเองเจอ... เขาเงยหน้ามองหล่อนนิดเดียว ดวงตาคมก็หันมาสนใจเนื้อนวลของหล่อนที่อยู่ตรงหน้าเขามากกว่า.... “ไม่จำเป็น” “แต่...” “ฉันเป็นคนจ่ายเงินเธอ... ฉันต้องการอะไรก็ต้องได้อย่างนั้น จำไว้อลิน” สั่งอย่างเอาแต่ใจ แล้วตัวหล่อนก็ลอยหวือ เพราะเขาจับให้นอนราบไปกับโซฟา ก่อนที่เขาจะใช้สองแขนกางกั้น กักกันหล่อนด้วยน้ำหนักตัวหนาหนักอยู่ด้านบน... “ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้กินเป็นอาทิตย์แล้ว... หิวจนรอไม่ได้แล้ว” เอ่ยบอกก่อนที่ใบหน้าหล่อคมชวนฝันจะค่อยๆ ก้มลงมาหา... หญิงกัดขบริมฝีปากล่างไว้แน่น.... สุดจะทัดทานคนอย่างชานป๋อหลิน ไม่เพียงเพราะอำนาจเงินของเขา แต่ทุกอย่างที่เขามี ทำให้หล่อนอยู่ใต้อาณัติของอ้อมกอดของผู้ชายอันตรายคนนี้ แล้วไม่เคยจะทัดทาน ความต้องการของเขาได้เลยสักนิดเดียว มือหนาของชายหนุ่มกระชากเสื้อผ้าเนื้อดีแสนเซ็กซี่ของหล่อนให้พ้นจากร่างงามคุ้นมือ รำคาญเล็กน้อยกับแรงแข็งขืน... หล่อนมักบอกเสียงสั่นตัวสั่นว่าเขารุกเร็วไปหล่อนจึงรับมือเขาไม่ทันหากเขาไม่บุ่มบ่ามหล่อนยังพอได้ทำใจ แต่สำหรับความต้องการของเขา เขาไม่จับหล่อนมากระแทกเข้าหาเท่าที่ต้องการในแวบแรกที่เจอหน้าก็ดีถมไปแล้ว บราสีเนื้อขับผิวขาวผ่องของหล่อนให้น่ามองจนเขาคอแห้ง... กระโปรงสั้นของหล่อนถูกเขากระชากพรืดออก ทำให้เห็นบิกีนี่สีเดียวกันปิดเรือนกายด้านล่างอย่างหมิ่นเหม่... อลินสั่นเทากับสายตาเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ทอดมอง... ไม่คุ้นกับการจ้องเหมือนจะกลืนกินและไม่ชินอุ้งมือที่กอบกุมทรวงอกนิ่มหยุ่นใต้ บราเซียร์ได้อย่างสนิทใจเลยสักครั้งเดียว กายสาวผวาเฮือกเมื่อปลายนิ้วเขาสะกิดยอดปทุมถันแล้วบีบเม้มเบาๆ จนต้องแอ่นอกเข้าหามือเขา เสียงครางแผ่วๆ ทำให้คนที่ปลุกเร้าหล่อนให้ไฟร้อนพรึบจนบิดกายอย่างเร่าร้อนนั้นยิ้มที่มุมปาก อลินไม่ค่อยจะเป็นงานและไม่ได้ป้อนความสุขให้เขาจนแทบสำลัก ตรงข้ามกันมากกว่าที่เขารู้สึกว่าเขาเป็นผู้ให้และรุกหล่อนมากกว่า แต่นั่นกลับทำให้เขาพึงพอใจที่เสพสมและปรนเปรอหล่อนไปด้วยในคราเดียว... บิกินี่ถูกรูดลงจากเรียวขาสวย ต้นขาถูกจัดวางให้พอเหมาะ ปลายนิ้วเขาลากยาวให้เสียวสันหลังมาตั้งแต่ต้นเข่าจนสัมผัสอุ่นๆ นั้นลากมาถึงกึ่งกลางร่างกายที่รวมจุดสัมผัสทั้งหมดเอาไว้ ก่อนที่ปลายนิ้วเขาจะกดเข้าความชุ่มฉ่ำและบดขยี้แผ่วเบาจนคนที่กำลังร้อนรุ่มทั้งกายครางแผ่วในลำคอ กรีดร้องในคอเสียงแผ่วเบาเมื่อเขาจาบจ้วงเข้าล้ำลึกด้วยนิ้วแข็งแกร่งเพียงหนึ่งแล้วขยับเข้าออก “ฉันชอบเสียงครางของเธอที่สุดเลยให้ตาย” เสียงแหบพร่าบอกกับหล่อนเมื่อหญิงสาวแตกพล่านเพราะความต้องการ... หอบหายใจหนักหน่วงเพราะเขาถอนมือจากหล่อนโดยที่หล่อนยังไม่ถึงจุดหมาย และมันทำให้หล่อนต้องการเขาจนต้องมองตาเขาอย่างเรียกร้องให้เข้ามาเติมเต็มความต้องการของหล่อน... ชานป๋อหลินถอดเสื้อสูทโยนไปกองอีกทาง เสื้อเชิ้ตที่ปลดกระดุมอยู่แล้วแหวกมาถึงช่วงท้องที่เห็นกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ คนไม่เคยมองผู้ชายใกล้ๆ แบบนี้หายใจไม่ทั่วท้องเลย มันไม่ใช่ความขัดเขินแต่เขาทำให้หล่อนอยากลูบไล้ และอยากถูไถเนื้อตัวที่กำลังร้อนแนบกับเนื้อตัวเขา ความรู้สึกอยากให้เขากระโจนเข้ามาสัมผัสและโรมรันหล่อนจนมองเขาเปลื้องผ้าแล้วต้องกัดริมฝีปากแน่น เขากำลังปลุกปีศาจจอมยั่วยวนในตัวหล่อนให้ตื่นแล้วแน่ๆ “ใจร้อนนะเรา” เขาโถมตัวเข้าไปหล่อนแล้วประกบริมฝีปากจูบคนที่ส่งสายตาพร่ำเรียกเขาโดยไม่มีเสียง... สองแขนของหล่อนกอดเขา สะโพกเล็กๆ เบียดหาเขาเหมือนกำลังจะพยายามคลายความรุ่มร้อนทรมานที่เขาก่อไว้ เหมือนเป็นการสั่งการอย่างเซ็กซี่ที่สุดให้เขาเติมเต็มให้หล่อนสมความต้องการเสียที เขารู้ว่าเมื่อก่อนหล่อนไม่เป็นงานและอ่อนเดียงสาจนครั้งแรกเขารู้สึกเหมือนกำลังเป็นยักษ์ร้ายที่จะปล้นทุกสิ่งไปจากหล่อนแม้แต่วิญญาณจนหล่อนเอาแต่ตัวสั่นเทาและหลับตาปี๋

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more