รอยราคีมาเฟีย

อารัมภบท

ณ ห้องพักหรูหราบนตึกสูงเสียดฟ้า ใจกลางย่านเซ็นทรัล เขตปกครองตนเองฮ่องกง

บรั่นดีสีอำพันกลิ้งหมุนวนในแก้ว หากแต่ไม่กระฉอก เพราะถูกประคองและหมุนด้วยนิ้วมือเรียวเสลาของคุณชายแห่งตระกูลเฉินผู้เป็นเจ้าของบริษัทพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่ระดับ   ท็อปเท็นแห่งเกาะฮ่องกง 

เวลาค่ำคืนที่หน้าต่างของห้องซึ่งเป็นกระจกตั้งแต่พื้นยันเพดานใสกระจ่างมองเห็นแสงระยับพราวจากภาพตึกภายนอกที่เรียงตัวสวย หากสายตาของเขากลับเต็มไปด้วยความว่างเปล่า เมื่อบอดีการ์ดที่ยืนเรียงรายต่อหน้าเขากว่าสิบคนมายืนรายงานผลการปฏิบัติงานที่เขาสั่งได้ไม่เป็นที่พึงพอใจสักเท่าไหร่

คนเหล่านี้ตอบแทนการนั่งรออย่างใจเย็นเกือบค่อนวันของเขาด้วยคำว่า ทำงานไม่สำเร็จ และกลับมาเผชิญหน้ากับเขาด้วยมือเปล่า ไม่ได้คนที่เขาต้องการติดมือมาด้วย 

“ไม่ได้ตัวผู้หญิงคนนั้นมางั้นหรือ”

กวาดตามองชายฉกรรจ์ร่างบึกบึนภายใต้สูทสีดำสนิทที่ยืนเรียงแถวหน้ากระดาน เป็นครั้งแรกที่ทุกคนต่างหลบตาเขา และเป็นครั้งแรกเช่นกันที่พวกเขาทำงานไม่สำเร็จ

พวกเราพยายามแล้วครับ เสนอทุกอย่างให้ แต่เธอปฏิเสธที่จะเป็นผู้หญิงของ เควิน สตีเวน เฉิน” หัวหน้าบอดีการ์ดรายงานเสียงขึงขัง ผิดกับแววตาหนักใจที่แสดงออกต่อคุณชายผู้บังคับบัญชาโดยตรงของเขา

“เธอว่าอย่างไรบ้าง”

เธอบอกว่า ไม่รู้จักเควินและไม่ยอมรับเงินเพื่อมานอนกับ เควินแล้วยังบอกว่าเชิญเควินไปลงนรกซะ”

เหวินไท่จือผู้ถูกถามบอกไปตามตรง ก่อนที่จะถูกลูกน้องสะกิด เขาถึงนึกขึ้นได้ว่า คำพูดรายงานตามตรงของเขาทำให้คุณชายโกรธเจียนคลั่ง

“อวดดี” ไม่มีคำพูดใดที่จะเอ่ยถึงผู้หญิงคนนั้นได้เหมาะสมเท่าคำนี้แล้ว

แก้วบรั่นดีถูกวางลง สายตาว่างเปล่าเปลี่ยนเป็นหมายมาด อยากเอาชนะ จนลูกน้องทั้งสิบหนาวๆ ร้อนๆ แทนผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ได้รับความสนใจจากคุณชายของพวกเขามากที่สุดในชั่วโมงนี้...

มุกลดา คือชื่อผู้หญิงไทยตัวเล็กคนนั้น หล่อนเป็นผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่กล้าเอ่ยปากปฏิเสธเควินอย่างไม่ไยดี

“จะไปไหนก็ไปเถอะ เดี๋ยวมีคำสั่งเพิ่มเมื่อไหร่จะเรียก”

เควินวางแก้วบรั่นดีลงแล้วโบกมือไล่บอดีการ์ดทุกคนออกไปจากห้องชุดของเขา เสียงฝีเท้าย่ำออกไปและบานประตูใหญ่ปิดแล้ว เปลือกตาของเขาก็หรี่ลง นึกถึงใบหน้าสวยหวานที่มองผ่านตาเพียงวูบเดียวก็ตราตรึง จนอยากได้หล่อนถึงกับต้องยื่นข้อเสนอให้หล่อนทั้งที่ไม่เคยยื่นให้ใครมาก่อน เพราะในยามปรกติเขามักจะเป็นฝ่ายเลือกมากกว่าที่จะเข้าหา

“เป็นไปได้หรือที่ผู้หญิงอย่างเธอเงินจะซื้อไม่ได้ ไม่มีทางหรอก”

รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากของชายหนุ่ม เขาไม่เคยพ่ายแพ้ และไม่เคยผิดหวัง เขาไม่มีทางจะให้คนธรรมดาอย่างหล่อนมาสร้างรอยด่างพร้อยในชีวิตให้เขาได้หรอก

เขาจะต้องเป็นผู้ได้ครอบครองเรือนร่างหอมหวานแสนบริสุทธิ์ซ้ำยังเนียนนุ่มไปทั้งเนื้อทั้งตัวได้นานเท่าที่เขาต้องการ

เพียงแค่ครั้งเดียวที่ได้จากหล่อน มันยังไม่ได้ทำให้เขาพอใจเท่าใดนัก เขาต้องการหล่อนอีกและรำคาญที่จะเห็นหล่อนเล่นตัว 

หล่อนควรจะรู้ว่าเขาจะทุ่มเงินให้ไม่อั้นหากเขาพอใจ ไม่จำเป็นต้องเล่นตัวสักนิด เพราะมันทำให้เขาคลั่งเพราะความต้องการเกินขีดจำกัด และคนที่เดือดร้อนก็ไม่ใช่ใครก็หล่อนเองนั่นล่ะที่จะต้องปรนเปรอเขามากเป็นพิเศษโดยไร้ข้อโต้แย้งและปราศจากความปรานี