ตอนที่ 1 ต้นเหตุของความแค้นใจ 50%
2078 คำ
ตอนที่ 1
ต้นเหตุของความแค้นใจ 50%
ร่างบอบบางเดินขึ้นบันได มุ่งวิถีเท้าไปยังห้องที่สามทางด้านซ้ายของบันได ซึ่งนิลรดาเองก็แอบหวาดกลัวอยู่ในใจ กลัวว่าเขาจะตะคอกและต่อว่า เพราะเธอเองที่เป็นทำให้เขาต้องขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่อีกครั้ง แต่ถ้าครั้นจะถอยหลังกลับก็กลัวโดนคุณหญิงต่อว่า เพราะท่านเป็นคนใช้ให้เธอขึ้นมาตามเขาให้ลงไปข้างล่าง หลังจากหนีขึ้นมาอาบน้ำซะนมนาน ฉะนั้นคนตัวเล็กจึงต้องใช้เวลาเรียกความมั่นใจอยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้ยกมือขึ้นเคาะประตูบานใหญ่
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
รอสักพัก... เมื่อเจ้าของห้องไม่มีสัญญาณตอบรับ จึงลองหมุนลูกบิดดู ปรากฏว่าไม่ได้ล็อก สาวเจ้าจึงวิสาสะเปิดเข้าไป ทว่า...
ผลัวะ!
“ว้ายยย!!” นิลรดาร้องวี้ดว้าย นั่นเพราะมันจวบเหมาะกับที่เจ้าของห้องเขาเปิดประตูพอดี จึงกลายเป็นว่าร่างบอบบางของนิลรดาซวนซบเข้ากับเรือนกายสูงล่ำ แผงอกเปลือยเปล่าพร่างพราวไปด้วยหยาดน้ำ สาวน้อยปากซีดมือสั่น พลันทำอะไรต่อไปไม่ถูก
“คะ คุณธีร์ คือว่านิล อะ เออ” วงแขนแกร่งที่เปียกเย็นชุ่มโอบรัดเอวกิ่วบางไม่ยอมปล่อย ทำให้นิลรดาหัวใจแทบวาย แต่ธีร์ธวัชนี่สิ! จะบ้าตายในรอบวัน เมื่อโดนเด็กบ้าทำซุ่มซ่ามอีกหน
“อะไร!” กรอกเสียงเข้มห้วนถามอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อความโมโหก่อนหน้ายังไม่จางหาย แต่ไฉนมันกลับมาอีกแล้ว ยิ่งเห็นใบหน้านวล เขายิ่งโมโหเพิ่มมากขึ้น
“คะ คือว่า” พยายามดันตัวเองออกมาจากอ้อมกอดอันเย็นฉ่ำของเขา ทว่าธีร์ธวัชกลับไม่สน ทั้งยังรั้งร่างแม่คนซุ่มซ่ามเข้ามาข้างในห้อง
“ที่ทำซื่อบื้อแบบนี้ อยากให้ฉันลากขึ้นเตียงงั้นสิ!” คำถามของคนตัวใหญ่ ทำให้เด็กสาวหน้าแดงซ่าน พลันหัวใจเต้นตึกๆ แรงขึ้นๆ
“ปะ เปล่านะคะ” ปฏิเสธเสียงสั่น พลันก้มหน้างุดหลุบเปลือกตาลงต่ำ ธีร์ธวัชเห็นอาการแม่คุณแล้วชักมันเขี้ยว จึงแสร้งตีหน้ายักษ์ พร้อมกดเสียงห้วนกร้าวเอ่ยถาม
“เปล่าแล้วมาเคาะห้องฉันทำไมล่ะ” ไม่ถามเปล่า หากแต่เจ้าของเสียงเข้มกลับเกี่ยวรัดเอวกิ่วบางแน่นขึ้นเรื่อยๆ นิลรดาอยากจะบ้าตาย! จะดิ้นก็มิได้ จะต่อว่าก็มิกล้าพอ ดังนั้นจึงได้แต่ขยับปากตอบคำถามของเขา
“พอดีว่าคุณหญิงท่านให้นิลมาเรียกคุณธีร์ลงไปข้างล่างน่ะค่ะ”
“ไปทำไม?” คิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากัน นั่นเพราะไม่ทราบว่ามารดามีธุระอะไรกับตน
นิลรดารวบรวมพลังที่มีแล้วผละกายออกห่าง จากนั้นขยับกลีบปากล่างและบนเอ่ยบอก “ตอนนี้คุณทนายท่านมาถึงแล้ว และทุกคนก็พร้อมหน้า เหลือแต่คุณธีร์ค่ะ คุณหญิงจึงใช้ให้นิลขึ้นมาตาม”
จริงสิ! ลืมนึกไปว่าวันนี้เป็นที่ครบรอบสามเดือนที่บิดาเขาจากไป วันนี้คงเป็นวันเปิดพินัยกรรมสินะ! แต่แปลกเมื่อรู้เรื่องราวแล้ว ทว่าธีร์ธวัชยังไม่เลิกสนใจแม่เด็กซุ่มซ่ามที่ยืนตัวสั่นอยู่กลางห้อง ‘ของเขา’
“แล้วทำไมยังไม่ออกไปล่ะ” ขยับร่างเข้ามาใกล้ พลางพ่นลมหายใจอุ่นร้อนแผดใส่แม่เด็กจอมจุ้น เล่นเอาเจ้าตัวเขาหัวใจหวาดหวั่น
“อะ เอ่อ คือว่านิล” เด็กสาวไม่ประสาเออๆ อาๆ ใบ้กินชั่วขณะ ยิ่งเจอคนประสบการณ์เยอะกวาดต้อนเข้า สาวเจ้าถึงกับขยับแข้งขาไม่ออก
ธีร์ธวัชไล่ต้อนคนตัวเล็กราวกับราชสีห์ตัวใหญ่ไล่ต้อนลูกแกะตัวน้อย ทอดนัยน์ตาคมกริบสีสนิมจ้องมองดวงหน้าสวยหวาน เห็นจุดสีส้มอมแดงแต่งแต้มพวงแก้มใสแล้วอยากจะเอาจมูกโด่งสันของตนสูดดมสักครั้งสองครั้ง อยากรู้จริงว่าแก้มเด็กนี้จะหอมกรุ่นแค่ไหน? ทว่าเขายังไม่กระทำเพราะกลัวแม่คุณจะตื่นป่าไปเสียก่อน!
“หรือว่าติดใจอกกว้างๆ ของฉันล่ะหือ... อยากซบอีกว่างั้น!” เย้าแหย่เด็กสาว ทำตาแพรวพราวจนนิลรดาหน้าร้อนผ่าว ร่างกายวูบวาบโหวงเหวง
“มะ ไม่ใช่นะคะ” ตอบไปพร้อมกับหัวใจสั่นระรัว ครั้นจะขยับถอยห่าง เจ้าท่อนขาเวรนั่นก็ดันโดนตะคริวกิน ขยับไปทิศทางไหนก็ไม่ได้ ให้ตาย! ส่วนธีร์ธวัชเองชักจะโมโหแม่คนปากแข็ง เขาจึงกดเสียงเข้มห้วนเอ่ยออกไป
“ไม่อยากซบล่ะดีแล้ว เพราะต่อจากนี้เธอจะไม่มีวันได้ซบมันอีก! เพราะฉันจะไม่ให้เธอซบ!”
“นิลไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย” ถึงขาขยับไม่ได้แต่ปากมิวายอวดเก่ง ด้านธีร์ธวัชเองเขาก็ใช่คนชอบต่อล้อต่อเถียงกับสตรีนัก แต่ทำไมถึงได้กระทำการดังกล่าวกับเด็กเมื่อวานซืนตรงหน้าด้วยก็ไม่รู้
เจ้าของร่างทรงพลังเดินเข้าหาพร้อมกับแผดรังสีใส่แม่คนตัวเล็ก มือหนายกตะปบหัวไหล่กลมมน เรียวปากหยักลึกยกกระตุกเอื้อนเอ่ย
“ไม่ได้คิดยังไง ยัยเด็กปากแข็ง มองตาแวบเดียวฉันก็รู้แล้วว่าเธอคิดอะไรอยู่” นัยน์ตาคู่คมทอดมองลงมาประสาน ทว่านิลรดาไม่กล้าพอที่จะมองสบตา สาวเจ้ารีบก้มหน้างุด แล้วจึงขยับกลีบปากสีชมพูเอ่ยโต้ตอบ
“ปะ เปล่า”
“เปล่า แล้วทำไมต้องเสียงสั่น!” ต้อนเด็กปากแข็ง พร้อมนำพาเรือนร่างแข็งแกร่งขยับเข้าไปใกล้ๆ นิลรดาหายใจคร่อมจังหวะ สภาวะทรมานที่เธอประสบอยู่นั้นมันช่างหาสิ่งใดเปรียบมิได้ หญิงสาวอยากจะบ้าตายในบันดล!
มือหนาที่เกาะกุมไหล่กลมมน เลื่อนลงมารวบเอวคอดกิ่วให้แนบชิดกายแกร่ง นิลรดาตื่นตระหนกตกใจ อ้าปากค้าง มือบางยันอกกว้างกระด้างให้ออกห่าง ทว่าไม่รู้ไปพลาดอีท่าไหนแม่เจ้าประคุณพลันลื่นไถลไปกับพื้นห้อง
“ก็นิล วะ ว้ายยย! อื้อ!” ไม่เพียงแค่ประสบคนเดียว เมื่อวงเขนเรียวรวบรั้งให้คนตัวใหญ่ล้มลงมาด้วย
เท่านั้นยังไม่พอ กลีบปากเจ้ากรรมของเธอมันดันยุ่งไม่เข้าเรื่อง อยู่ดีไม่ว่าดี จะเลี่ยงหนีไปทางอื่นหน่อยก็ไม่ได้ ไม่รู้จงใจอะไร ไปประกบปากหยักลึกสีกุหลาบสดของเขานั่น! ให้ตายเถอะ!
ส่วนธีร์ธวัชที่อยู่ด้านล่างถึงกับหน้าหงิก ‘เด็กบ้า! ซุ่มซ่ามซะมัด!’ แต่กระนั้นเรือนกายแข็งแกร่งมิได้ผละห่างจากร่างอรชร มือใหญ่กดสะโพกมนให้แนบสนิทกับสะโพกแกร่ง คลื่นลอนซิกแพคแนบสัมผัสหน้าท้องแบนราบ อกนุ่มหยุ่นทั้งคู่แนบสัมผัสอกกว้างกระด้าง มีเพียงอาภรณ์เนื้อบางขวางกั้น
ผ่านไปชั่วอึดใจ ร่างแน่งน้อยที่นอนเกยอยู่ด้านบนเริ่มดิ้นขยับ กลีบปากที่แนบประกบก็พลันจะละออกห่าง ทว่าคนตัวใหญ่ไม่สนใจ ทั้งยังแทรกเรียวลิ้นอุ่นแหย่เข้าไปข้างในโพรงปากหวาน ประสบการณ์ที่มีมากล้นทำให้สาวเจ้าโอนอ่อนตามไปอย่างง่ายดาย
“อื้อ...” รสหวานละมุนที่ได้สัมผัสทำให้ชายหนุ่มไม่อยากผละห่าง ทั้งยังเกี่ยวกระหวัดหยอกเย้าเจ้าลิ้นเรียวเล็กบางอย่างสิเน่หา กระทั่งผ่านไปนานหลายเวลา สาวน้อยนิลรดาถึงดึงสติกลับคืนมาได้ จึงพยายามต่อต้าน เม้มเรียวปากเอาไว้ไม่ให้เขาล่วงล้ำเข้ามา
“อ๊ะ! คุณธีร์”
กระนั้นธีร์ธวัชยังดื้อที่จะตักตวงเอาความหวามหวาน เขายังพยายามแทรกลิ้นสากเข้าไป ทว่านิลรดาไม่ยอม พร้อมยังส่งเสียงหวานแว้ดๆ ออกมา
“ปะ ปล่อยนะ”
ด้านธีร์ธวัชแทบบ้า ไม่เพียงแค่ติดใจในรสจูบหวาน หากแต่ต้องการจะชิมมากกว่านั้น ขณะเดียวกันอารมณ์ชายในกายก็ลุกโชนขึ้นมา
“อืม” ครางรับ หากทว่าไม่ยอมยกร่างบางออกจากกาย มือหนากดสะโพกมนสัมผัสหน้าขาคู่แข็งแกร่ง
“ปะ ปล่อยนิลนะคะ อ๊ะ อุ๊ย!” ครางผะแผ่ว เมื่อเจออะไรตุงๆ บริเวณกลางกายชายเสียดสัมผัส ใบหน้านวลงามแดงซ่านด้วยความโกรธจัดระคนเอียงอาย แม้นจะไม่ประสาแต่ก็พอจะรู้ว่า ‘ส่วนนั้น’ มันคืออะไร!
ด้านธีร์ธวัชเมื่อได้หลงเสน่ห์สาวน้อยจอมซุ่มซ่าม เขาก็ยากจะถอนตัว
“ไม่ปล่อย!”
“แต่นิล อื้อ...” กดกลีบปากหยักร้อนชื้นสัมผัสเรียวปากนุ่มรสหวานอย่างเอาแต่ใจ ตักตวงความหวานละมุนเนิ่นนาน เพราะคราวนี้เขาจะไม่ปล่อยให้แม่คนดื้อเพ่งได้ออกลายพยศ บวกกับความช่ำชองของเขามันก็เหนือชั้นกว่าเด็กเมื่อวานซืนอย่างเธออยู่แล้ว
พอคว้านชิมความหวามหวานจนหน่ายหนำใจ ก็มิได้ปล่อยปละแม่คนดื้อไปไหน หากแต่รั้งร่างบางให้ลุกขึ้นนั่งช้อนบนตักกว้างแกร่ง ปากหยักก็ยกขยับพ่นถ้อยวาจาห้วนๆออกมา
“ถ้าอยากให้ฉันลากขึ้นเตียงก็บอกดีๆ ไม่เห็นต้องลำบากแกล้งทำเป็นเกิดอุบัติเหตุ”
“นิลขอโทษค่ะ นิลไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” ธีร์ธวัชหาได้สนใจเสียงหวานสั่นเครือนั่น! หากแต่เขาสนใจเรียวปากกระจับสีแดงอมชมพูต่างหาก! ถูกจูบสองครั้งบวมเจ่อเลยทีเดียว แลเห็นเช่นนั้นแล้วชักอยากจะจูบซ้ำอีกระลอกแต่ต้องยับยั้งใจ
แต่กระนั้นพ่อคนมาดเยอะยังมิวายแกล้งทำเป็นตีหน้ายักษ์และส่งเสียงห้วนกร้าวมอบให้ “เหรอ! ฉันคงเชื่อตายล่ะ” แกล้งทำเป็นทำทีเล่นทีจริง ด้วยการโน้มเสี้ยวหน้าคมเข้าหาซอกคอผ่อง ลากกลีบปากร้อนชื้นไล้สัมผัสลำคอเรียวระหง ขณะที่จะแทะฟันคมขบตามขอบใบหูนิ่ม เสียงหวานติดจะสะสั่นพลันเอ่ยขึ้นถาม
“คะ คุณธีร์จะทำอะไรนิลคะ” ขยับกายหมายจะลุกหนี ทว่ามือใหญ่กลับกดสะโพกมนให้นั่งคร่อมลงหน้าตักกว้าง พลางกดเสียงเข้มเอ่ยสั่ง
“อยู่นิ่งๆ” ใครจะอดใจไหว แม่เด็กสาวนี่ยั่วชะมัด ยั่วแต่เช้าเลยแม่คุณเอ๊ย!
ด้านนิลรดาได้ยินเสียงเข้มสั่งเสียงห้วนกร้าวก็หวาดกลัวจนตัวสั่น ใบหน้านวลงามซีดเซียวเป็นสีกระดาษ แต่ยังมิวายเงียบเสียง
“คุณธีร์อย่าทำอะไรนิลเลยนะคะ นิลกะ กลัว” คนตัวใหญ่เหนือร่างไม่รับฟัง ชายหนุ่มยังคงรุกหน้าต่อ พ่นลมหายใจอุ่นร้อนรดต้นคอผ่อง ก่อนจะเลื่อนหน้าในระดับเดียวกับดวงหน้าสวยหวาน มุมปากหยักจ่อชิดกลีบปากนุ่มที่สั่นระริก หัวใจดวงน้อยของนิลรดาเต้นระส่ำ
“คะ คุณธีร์”
พ่อคนประสบกามเยอะหาได้สนใจเสียงหวาน แต่เขากลับเลื่อนกลีบปากหยักลึกสัมผัสเหนือกลีบปากบาง จูบแผ่วเบา แล้วไถลลงมาข้างซอกหู แนบปลายจมูกสูดดมกลิ่นหอมกรุ่นจากพวงผมชื้นกลิ่นเหงื่อสาวน้อยๆ ที่เกิดจากอาการหวาดกลัว บอกตรงๆ เลยว่า ชวนลุ่มหลงสุดๆ
มือร้อนที่กุมสะโพกมน เลื่อนสัมผัสท่อนแขนเรียวเสลา แล้วไล้ไปจนถึงหัวไหล่กลมกลึง เคล้นคลึงจนพอใจจากนั้นไล้ความร้อนวาบไปตามแผ่นหลังบอบบาง ทำเอานิลรดาที่ไม่เคยต้องมือชายในเชิงชู้สาวต้องสั่นสะท้านทั่วทั้งสรรพางค์กาย
จากที่ตั้งใจจะแกล้งแม่คนซุ่มซ่ามให้หลาบจำ หากแต่กลับเป็นตัวเองที่ถอนตัวไม่ขึ้น เขาลุ่มหลงเสน่ห์เดียงสาของเด็กสาวจนไม่อยากจะผละห่าง แต่อยากจะเลาะชิมไปจนถ้วนทั่วทุกอณู อยากจะชิมมากกว่านี้ มากกว่าปาก มากกว่าหู อยากจะชิม ‘ตรงนั้น’ อยากชิมว่ามันจะหวานแค่ไหน...
ขณะเดียวกันคนว่องไวสอดมือใหญ่ซุกซนเข้าไปใต้ร่มผ้าผืนเล็ก ทำเอาสาวเจ้าตัวแข็งทื่อ จะอ้าปากห้ามก็โดนปิดปากด้วยจุมพิตหวานล้ำ บ้างก็ดิบเถื่อนเอาแต่ใจ ในเวลาเดียวกันปลายนิ้วเกี่ยวตะขอบราเซียร์ และกำลังจะกระชากออก ทว่า...
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
- ผู้เขียน
