ตอนที่ 5 เจ้าของฟาร์มกับครอบครัว
2680 คำ
พอรุ่งเช้ามาเยือนพระอาทิตย์เพิ่งจะโผล่พ้นขอบฟ้าออกมา แต่ด้วยความตื่นเต้นของทุกคนในครอบครัว ยกเว้นก็แต่เด็กหญิงตัวน้อยที่ตอนนี้ยังคงหลับสนิทไม่รับรู้เรื่องราวใดๆ
"ท่านแม่กลิ่นอะไรทำไมมันหอมเหลือเกินขอรับ" ลี่คังแฝดคนน้องที่ตื่นมาเพราะได้กลิ่นหอมมาจากในครัวก็นึกถึงขนมก้อนใหญ่เมื่อคืนจึงรีบลุกออกจากที่นอนวิ่งไปที่ครัวตามกลิ่นหอมมาทันที
"เจ้าตัวตะกละน้อย หน้าตายังไม่ล้างก็วิ่งเข้าครัวแล้วรึ" ตงไห่ที่คอยช่วยภรรยาดูเตาไฟ พอเห็นบุตรชายคนเล็กวิ่งเข้ามาด้วยท่าทางพึ่งจะตื่นนอน หน้าตายังไม่ได้ล้าง ผมเผ้ายุ่งฟูก็ให้รู้สึกขบขัน จึงลุกขึ้นแล้วจัดการอุ้มบุตรชายคนเล็กพาไปจัดการตนเองให้เรียบร้อย สองคนพ่อลูกส่งเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข จะไม่ให้มีความสุขได้อย่างไร เมื่อคืนนี้พวกเขาได้นอนหลับสนิทไม่ต้องตื่นมาดื่มน้ำกลางดึกเพราะความหิวโหย แล้วเช้านี้ยังมีกลิ่นอาหารหอมๆ รออยู่อีกด้วย
"ท่านแม่อร่อยเหลือเกินขอรับ ลูกคิดว่าขนมอันเมื่อคืนนี้อร่อยมากแล้ว แต่อาหารเช้าวันนี้อร่อยยิ่งกว่าเสียอีก เจ้าหมูสามชั้นทอดนี่อร่อยจนลูกแทบจะกลืนลิ้นตนเองลงไปด้วยอยู่แล้ว" ลี่คังพูดไปกินไปอย่างมีความสุขเรียกเสียงหัวเราะของทุกคนในโต๊ะ
"น้องเล็กเจ้าเอาแต่พูดคำว่าอร่อยๆ ไม่หยุดเลย" ลี่คุนเองก็คิดเหมือนกับน้องชายฝาแฝด แต่ก็ยังอดเอ่ยเย้าแหย่น้องชายตนไม่ได้ เช้านี้เขารู้สึกมีความสุขเหลือเกิน เมื่อคืนได้ดื่มน้ำนมและกินขนมจนอิ่มไม่ต้องตื่นมาหิวกลางดึก นอนห่มผ้าอุ่นๆ หมอนหนุนนุ่มๆ และเช้านี้ยังมีอาหารมากมายบนโต๊ะให้กินจนอิ่ม ไม่ต้องกังวลเหมือนทุกวันว่าจะไม่มีอะไรกิน
"ก็มันอร่อยจริงๆ นี่พี่สาม ตอนนี้ข้ามีความสุขจัง เมื่อวานในที่สุดพี่รองก็ฟื้น และเมื่อคืนข้าก็ได้กินอิ่มไม่ต้องตื่นมาหิวกลางดึก ผ้าห่มกับหมอนก็ทั้งอุ่นทั้งนุ่ม แล้วเช้านี้ยังมีกับข้าวอร่อยๆ ให้กินอีกด้วย" สิ่งที่ลี่คังเอ่ยออกมาทุกคนก็คิดเหมือนกับเขา ตั้งแต่ลี่อินฟื้นเมื่อวานก็ดูเหมือนว่าครอบครัวของพวกเขาจะมีแต่เรื่องดีๆ เกิดขึ้น
ส่วนตัวต้นเรื่องตอนนี้ก็เพิ่งจะรู้สึกตัวตื่นด้วยอาการงัวเงีย
"หืม แสงอะไรอ่ะแสบตาจัง" ลี่อินคิดจะลืมตาขึ้นแต่กลับพบว่ามีแสงสว่างส่องดวงตาอยู่จนไม่อาจลืมตาขึ้นได้ จึงเอามือมาปิดตาและทบทวนความทรงจำของเมื่อคืนก่อนจะหลับไป
"อ่า..ไม่ใช่ความฝันสินะ ฉันได้มาเกิดใหม่และยังมีเกมฟาร์มติดตัวมาด้วย ว่าแต่ทำไมจอเกมยังเปิดอยู่ละ จะปิดเกมยังไงนี่ อ้าวหายไปแล้วหรือว่า.." ลี่อินนอนทบทวนเรื่องราวทั้งหมด และนึกได้ว่าแสงที่ส่องตาอยู่นี่คือจอเกมของตนเองก็ให้รู้สึกสงสัยถึงการเรียกใช้งานของมัน ลี่อินที่นอนเอามือปิดตาบังแสงสว่างของจอเกมเอาไว้แต่เมื่อพูดจบจอเกมก็หายไป เลยนึกอะไรบางอย่างได้จึงทดลองทำทันที
"เปิดเกม ปิดเกม" และก็เป็นอย่างที่คิด คำสั่งใช้งานด้วยคำว่า เปิด ปิด และออก แค่นั้น แต่ถ้าเธออยากผลิตของเพิ่มนอกจากที่มีอยู่ล่ะจะทำได้ไหม งานทดลองก็กลับมาอีกครั้ง
"อืม ยังไม่มีอะไรอีกนะ อ่ะ นี่ไงเครื่องผลิตที่พึ่งได้มาใหม่ เครื่องอาบน้ำ งั้นก็ผลิตสบู่" พอลี่อินพูดจบก็มีหน้าจอคำสั่งขึ้นมา
[ผลิตสบู่ 100 ทอง (ตกลง) (ยกเลิก) ]
"ผลิตสบู่ เสีย 100 เหรียญทอง หืม ถ้าสั่งผลิตของที่ไม่มีอยู่ต้องเสียทองอย่างงั้นรึ อ่า..ได้กี่ก้อนล่ะลองดูละกันแค่100 ทองเอง" เมื่ออ่านคำสั่งจบลี่อินก็เอ่ยตกลงไปทันที รอไม่นานก็มีสบู่อยู่บนแท่นผลิตของเครื่องจำนวนสิบก้อน เจ้าเครื่องนี่ได้มาเป็นรางวัลเมื่อตอนแข่งขันรอบล่าสุดจบลงและมันต้องใช้เวลาติดตั้ง ตอนนี้มันจึงเพิ่งจะใช้งานได้
"อืม ยาสระผมล่ะ ผลิตยาสระผม" และนอกจากสบู่เจ้าเครื่องนี้ก็ผลิตยาสระผม ยานวดผม และโลชั่นทาตัวได้อีกด้วย
[ผลิตแชมพู 100 ทอง (ตกลง) (ยกเลิก) ]
ลี่อินเห็นเช่นนั้นก็เอ่ยตกลงอีกครั้ง แล้วยาสระผมก็ไปอยู่บนเครื่องจำนวนสิบขวด แต่ยังไม่ทันที่ลี่อินจะเอ่ยคำสั่งอะไรอีก หน้าจอก็ปรากฏคำสั่งขึ้นอีก
[ผลิตคอนดิชั่นเนอร์ 100 ทอง (ตกลง) (ยกเลิก) ]
"หืม มีแยกกันด้วย อ่า..ตกลง" และครีมนวดผมก็เพิ่มมาอีกสิบขวด แต่ของเหล่านี้ไม่เข้าไปอยู่ในคลังเก็บของ แต่จะค้างอยู่บนแท่นของเครื่องผลิตแทน
"แปลกดีแฮะ เป็นคำทับศัพท์มาแบบตรงตัวเลย จะไฮเทคเกินไปรึเปล่านี่ ว่าแต่เหรียญทองเอาไว้ใช้สั่งผลิตของที่ไม่มีอยู่ งั้นเพชรละเอาไปใช้ทำอะไร" เมื่อสงสัยก็ต้องค้นหา ลี่อินลุกขึ้นนั่งพิงหมอนแล้วมือก็เลื่อนหาอะไรที่อาจจะต้องใช้เพชร แต่รอไม่นานหน้าจอเกมก็เกิดการเปลี่ยนแปลง มีรถหมุนชิงโชควิ่งเข้ามาในแผนที่ฟาร์ม พอรถหยุดจอดก็มีคำถามเด้งขึ้นมา
[ต้องการหมุนชิงโชคหรือไม่ ครั้งละ 10 เพชร (ตกลง) (ยกเลิก) ]
"อ่อ เพชรเอาไว้ใช้หมุนชิงโชค แล้วของรางวัลมีอะไรบ้างล่ะ" ลี่อินพยายามเลื่อนหาว่ามีของรางวัลเป็นอะไรแต่หน้าจอก็ขึ้นแต่คำถามค้างเอาไว้เช่นนั้น จึงต้องยอมตอบตกลงไป
พอคำว่าตกลงออกมาจากปาก จอเกมก็เปลี่ยนเป็นกระดานหมุน จากที่เห็นรางวัลคือเหรียญทองหรือเพชรในเกมนั่นเอง และพอมันหยุดหมุนรางวัลที่ลี่อินได้คือ 10,000 เหรียญทอง
"อ่อ..พอจะเข้าใจละ สามารถสั่งผลิตของที่ไม่มีอยู่ในคลังได้โดยเสียเหรียญทอง ส่วนเพชรเอาไว้หมุนชิงรางวัลนี่เอง ก็ดีนะของที่มีอยู่ในคลังอยู่แล้วไม่มีวันหมด ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มก็สั่งผลิตเสียเหรียญทอง แล้วใช้เพชรกดชิงโชคเหรียญทองกับเพชรมาเพิ่มได้ แค่นี้ก็สบายแล้วเรา อิอิ" ลี่อินลองเลื่อนดูสิ่งของที่มีอยู่ในคลังดูว่ายังมีอะไรขาดอีกบ้าง แต่มีเสียงเคาะเบาๆ และประตูห้องก็เปิดตามมาเป็นพ่อและแม่ของร่างนี้นั่นเอง
"ตื่นแล้วรึอาอินของพ่อ ว่าแต่หัวเราะอะไรอยู่ดูอารมณ์ดีเชียว" ตงไห่ที่กินอาหารเช้าเรียบร้อยแล้วก็แวะมาดูอาการของบุตรสาวเหมือนกับทุกวัน ก่อนจะออกเดินทางเพื่อไปทำงานในเมือง
"เจ้าหิวหรือยังแม่ต้มข้าวต้มใส่หมูเอาไว้จะไปตักมาให้" ลี่ถิงเดินเข้ามาดูบุตรสาวเห็นดวงตาสดใส ใบหน้าก็ดูสดชื่นก็ให้วางใจ
"ยังเจ้าค่ะ ว่าแต่พี่ใหญ่กับน้องๆ ล่ะเจ้าคะ ลูกว่าจะเอานมออกมาให้ทุกคนดื่มทุกวันตอนเช้ากับก่อนนอน มันจะช่วยบำรุงร่างกายได้นอกจากการกินอาหาร" ลี่อินคิดไว้แล้วว่าเรื่องเร่งด่วนตอนนี้คือการบำรุงร่างกายทั้งของตนเองและทุกคนในครอบครัวให้แข็งแรง ส่วนเรื่องความเป็นอยู่อื่นๆ รอให้ตัวนางได้ออกไปสำรวจดูก่อนค่อยกลับมาคิดอีกที
"พี่ใหญ่ของเจ้าไปตรวจดูแปลงผัก ส่วนน้องชายทั้งสองก็ล้างจานชามอยู่ประเดี๋ยวก็คงมาแล้วละ ว่าแต่เจ้าจะให้พวกเราดื่มนมอีกอย่างงั้นรึ เมื่อเช้าแม่เอาของที่เจ้าให้มาทำกับข้าวกินกันจนอิ่มแล้วนะ" ลี่ถิงเอ่ยถามบุตรสาวด้วยความสงสัย
"เจ้าค่ะ ของที่ลูกมีนอกจากมีชื่อบอกแล้วยังมีเขียนบอกประโยชน์หรือวิธีการกินหรือใช้งานไว้ด้วย
เช่นอันนี้มันเรียกว่าสบู่เอาไว้ใช้เวลาอาบน้ำ โดยให้นำน้ำราดตัวให้เปียกแล้วเอามือถูสบู่จนเกิดฟองก็เอาฟองนั่นไปลูบตามเนื้อตัวให้ทั่วแล้วล้างออกด้วยน้ำจนหมดฟองร่างกายก็จะสะอาดและมีกลิ่นหอม
ส่วนนี่เรียกว่ายาสระผมโดยเอาน้ำราดผมให้เปียกแล้วเทยาสระผมใส่ฝ่ามือก็เอาไปขยี้ใส่ผมจนเกิดฟองแล้วก็ขยี้ต่อให้ทั่วเส้นผมแล้วเอาน้ำล้างออก ส่วนขวดนี้คือยานวดผมใช้หลังจากล้างยาสระผมออกหมดแล้วก็เทลงฝ่ามือแล้วเอามาชโลมให้ทั่วเส้นผมโดยเฉพาะปลายผมแล้วก็ล้างออกอันนี้มันเขียนว่าจะทำให้ผมนุ่มลื่นด้วยเจ้าค่ะ" ลี่อินที่เรียกของที่เพิ่งสั่งผลิตไปออกมาอย่างละสามชิ้น ก็พอดีกับที่พ่อและแม่ของร่างนี้เข้ามาพอดี พอท่านแม่เอ่ยถามเรื่องนมก็ได้โอกาสอธิบายการใช้งานของพวกนี้ให้ฟังไปพร้อมกัน ในความทรงจำของร่างนี้สิ่งของพวกนี้ที่บ้านนางไม่เคยมีจึงต้องอธิบายให้ละเอียดหน่อยถูกผิดค่อยว่ากัน
"อืมสบู่นี่พ่อรู้จัก เจ้าของเหลาอาหารที่พ่อทำงานอยู่ซื้อมาใช้ประจำ แต่ราคาของมันแพงมากและกลิ่นก็ไม่หอมเช่นนี้เลย ส่วนยาสระผมกับยานวดผมนี่พ่อไม่เคยได้ยิน" ตงไห่เป็นคนที่มีสายตากว้างไกลที่สุดในบ้าน เพราะทำงานอยู่ในเมืองเรื่องพวกนี้จึงพอรับรู้มาบ้าง
ตงไห่ลองหยิบสบู่สีขาวที่ห่อด้วยกระดาษขึ้นมาดมก็รู้สึกถูกใจเพราะว่ามันหอมมาก เป็นกลิ่นหอมของดอกไม้อ่อนๆ ไม่ฉุน ส่วนยาสระผมและยานวดผมอยู่ในขวดเคลือบทรงสูงคล้ายแจกันมีจุกไม้ปิดเอาไว้ จากที่สังเกตสิ่งของที่บุตรสาวนำออกมาแต่ละอย่างจะถูกบรรจุอยู่ในภาชนะสวยงามดูมีราคาเกือบทั้งนั้น
ทั้งสามพูดคุยกันอีกสักพักประตูห้องก็เปิดขึ้น เป็นลี่ตง ลี่คุน และลี่คังนั้นเอง
หลังจากลี่ตงกินอาหารเช้าเรียบร้อยมารดาบอกให้เขาไปจัดการงานให้เรียบร้อย แล้วตามมาที่ห้องของน้องรองเพราะมีเรื่องจะพูดคุยด้วย และก่อนจะมาเขาได้ตักข้าวต้มที่มารดาทำเอาไว้ให้น้องสาวเข้ามาด้วย
"ในเมื่อมาพร้อมกันทุกคนแล้ว ท่านพ่อท่านแม่จะเป็นคนบอกหรือให้ลูกบอกเองเจ้าคะ" ลี่อินที่เห็นพี่ชายน้องชายเข้ามาพร้อมหน้ากันเช่นนี้ก็เดาได้ว่า พ่อกับแม่คงเรียกให้พวกเขาเข้ามาเพื่อบอกกล่าวเรื่องของตนให้ทุกคนรับรู้
"อืม ประเดี๋ยวพ่อบอกเอง เอาล่ะพวกเจ้าเห็นข้าวของพวกนี้ใช่หรือไม่ แล้วยังข้าวของที่ได้ไปเมื่อคืน รวมทั้งข้าวและอาหารที่กินเมื่อครู่ พวกเจ้าสงสัยใช่ไหมว่าเราได้พวกมันมาจากไหน" ตงไห่เอ่ยขึ้นและหันไปถามบุตรชายทั้งสาม ซึ่งทั้งสามก็พยักหน้าตอบรับกลับมา
"เรื่องที่พ่อจะบอกพวกเจ้าเป็นเรื่องสำคัญมากของอาอิน มันอาจจะทำให้นางเดือดร้อนหรือถึงขั้นเป็นอันตรายต่อชีวิตได้ เพราะฉะนั้นพวกเจ้าสัญญากับพ่อได้หรือไม่ว่าจะไม่เอาไปบอกใครไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นใครก็ตาม ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากพ่อกับแม่ห้ามบอกใครทั้งนั้นรวมทั้งลูกด้วยอาอิน" ตงไห่เอ่ยบอกลูกๆ ทุกคนด้วยน้ำเสียงจริงจังและหนักแน่น เรื่องนี้ถ้ามีใครรู้เข้าครอบครัวของเขาโดยเฉพาะบุตรสาวคงตกอยู่ในอันตราย คนที่สามารถเรียกของออกมาจากอากาศได้ ใครบางจะไม่ต้องการอยากครอบครอง
ลี่ตง ลี่คุน ลี่คัง เมื่อได้ยินสิ่งที่บิดาเอ่ยถึงแม้จะยังไม่เข้าใจแต่ถ้ามันจะทำให้น้องสาวของเขา พี่สาวของพวกเขาเป็นอันตรายก็ยินยอมรับปากด้วยความหนักแน่นทันที
"ดีมาก ของทุกอย่างที่พวกเจ้าเห็นและกินไปนั้นมาจากอาอิน นางสามารถเรียกสิ่งของต่างๆ ออกมาได้ ไม่ว่าจะเป็นหมอนกับผ้าห่มเมื่อคืน เนื้อหมูและข้าวที่พวกเจ้ากินไปเมื่อเช้า หรือเจ้านี่สบู่ที่ใช้อาบน้ำและขวดยาสระผมขวดยานวดผม อาอินก็พึ่งจะนำมันออกมาเมื่อครู่ ที่นี้พวกเจ้าเข้าใจแล้วใช่ไหมว่าทำไมเรื่องนี้ถึงห้ามนำไปพูดให้ผู้อื่นรับรู้ เพราะมันจะนำอันตรายมาให้อาอินและแม้แต่ครอบครัวของเราก็จะเป็นอันตรายไปด้วย" ตงไห่เอ่ยบอกให้ทุกคนรับรู้ด้วยท่าทางที่จริงจัง
"ข้าเข้าใจแล้วขอรับ ข้าจะไม่บอกใครต่อให้ใครเอามีดมาจ่อคอข้าก็จะไม่มีทางพูดออกไปเป็นอันขาด" ลี่ตงให้คำมั่นด้วยน้ำเสียงหนักแน่ เขารู้ดีว่าเรื่องนี้ถ้ามีคนอื่นรู้เข้าครอบครัวและน้องสาวของเขาจะต้องเป็นอันตรายมากแน่ๆ
ส่วนสองแฝดถึงจะไม่เข้าใจเหมือนเช่นพี่ใหญ่ของตนแต่ก็รับรู้ได้ว่าเรื่องนี้จะทำให้ครอบครัวและพี่รองเป็นอันตรายก็ตกปากรับคำเช่นกัน
ลี่อินที่เห็นท่าทางและแววตาของทุกคนในครอบครัว ที่มองนางด้วยความรักและต้องการปกป้องก็ให้รู้สึกซาบซึ้งใจ นี่สินะครอบครัวที่รักและห่วงใยกัน ชาติที่แล้วนางจำไม่ได้ว่าเคยมีความรู้สึกแบบนี้บางหรือไม่ แต่พอเห็นร่างกายผอมแห้งของทุกคนก็รีบปัดความคิดพวกนี้ทิ้งไป ตอนนี้นางมีครอบครัวที่พร้อมจะรักและปกป้องนางแล้ว เรื่องในอดีตเหล่านั้นไม่สำคัญอีกต่อไป แต่สิ่งสำคัญในตอนนี้ก็คือทำให้ร่างกายของทุกคนแข็งแรง
"เอาล่ะในเมื่อทุกคนเข้าใจตรงกันหมดแล้ว ข้าก็จะขอนำเสนอ นมสด 6 ขวด เค้กครีม 1 ก้อน ออกมา" เมื่อคิดได้ดังนี้ ลี่อินก็เรียกของบำรุงออกมาจากคลังทันที
นมสดหกขวดและเค้กครีมก้อนใหญ่อยู่ๆ ก็ปรากฏออกมาจากอากาศและวางอยู่บนโต๊ะเล็กข้างเตียง ทำให้พี่ชายกับน้องชายถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ แต่พอเด็กแฝดทั้งสองได้กลิ่นหอมๆ และหน้าตาที่ดูน่ากินของเค้กก็หายตกใจ แต่กลับจ้องมองไปที่ก้อนขนมสีขาวอันใหญ่ด้วยสายตาหลงใหลแทน
"เจ้าใหญ่ ไปหยิบมีดกับจานมาเถอะ พ่อเจ้าจะได้รีบกินรีบไปทำงาน" ลี่ถิงเห็นสายตาของบุตรชายทั้งสามและสามีที่จ้องมองเจ้าก้อนสีขาวนั้นจนน้ำลายแทบจะหยดก็ให้ขบขัน จึงบอกบุตรชายคนโตให้ไปหยิบของเพื่อมาทำการแบ่งขนมก้อนนี้ให้ทุกคนได้กิน
"เย้ๆ ข้ารักท่านแม่ที่สุดและข้าก็รักพี่รองที่สุดด้วย" เสียงร้องด้วยความดีใจของลี่คังดังไปลั่นบ้าน หลังจากนั้นก็มีแต่เสียงพูดคุยและหัวเราะอย่างมีความสุขดังออกมาตลอดเช้าจากบ้านหลังน้อยแห่งนี้
*********
- ผู้เขียน
