ลี่อินที่กำลังนั่งกินข้าวเช้าอยู่กับมารดาในบ้าน จู่ๆ ก็รู้สึกขนลุกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะเป็นไข้ แต่ไม่นานอาการนั้นก็หายไป พอดีกับที่บิดาเดินเข้ามาบอกว่า พี่ชายไท่เว่ยขนของเข้าบ้านใหม่แล้ว จึงมาขออาหารเช้าไปให้คนบ้านนั้นเสียหน่อย แล้วมื้อกลางวันกับมื้อเย็นบิดาก็บอกว่าจะให้อีกฝ่ายมากินที่บ้านด้วยกัน
"ยังมีข้าวต้มกุ้งอยู่อีกแต่ไม่รู้จะอิ่มกันไหม เห็นว่าคนติดตามเคยอยู่บนเรือพวกตาฟ้ามิใช่รึ เอาขนมแป้งแผ่นมีไส้ของอาอินติดไปด้วยดีไหม" ลี่ถิงที่ได้ยินสามีเล่าเรื่องที่รับอีกฝ่ายเป็นหลายชายก็รู้สึกยินดี
"มันเรียกว่าแซนด์วิชเจ้าค่ะ ท่านแม่" ลี่อินได้ยินมารดาเรียกชื่ออาหารของตนแล้วก็ต้องถอนหายใจ นางให้ทุกคนเรียนการเรียกชื่อสิ่งของต่างๆ เป็นภาษาสากล ทุกคนไม่มีปัญหามีเพียงมารดาคนเดียวที่ทำอย่างไรก็จดจำไม่ได้เสียที แต่กลับมีคำเรียกของตนเองออกมาแทนอย่างขนมแป้งแผ่นมีไส้นี่เป็นต้น
"เรียกอะไรก็ช่างเถอ
