Chapter 27 ชางหยางเกา
เมื่อมาถึงจุดที่ห่างไกลจากผู้คนอีกทั้งยังค่อนข้างเปลี่ยว พวกมันก็จูงม้าออกมาจากที่ซ่อน
“พี่ใหญ่ ข้าว่าก่อนขายแม่นางคนสวยเราน่าจะสำเริงสำราญกับนางกันสักหน่อยไม่ดีกว่าหรือ ตั้งแต่เกิดมาข้ายังไม่เคยเห็นใครงามเท่านางมาก่อนเลย”
แม้จะถูกเตะผ่าหมาก เจ็บปวดจนอาวุธลับแทบใช้งานไม่ได้ แต่ความงามติดตราตรึงใจของหญิงสาวก็ปลุกความหื่นกระหายให้ลุกโชนได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“จริงดังพี่รองกล่าว ข้าชักอยากลิ้มรสนางเสียแล้ว ทั้งแก่นเซี้ยวร้ายกาจถึงเพียงนี้ เรื่องอย่างว่าคงร้อนแรงไม่เบา”
“พวกเจ้าคิดได้เพียงเท่านี้หรือ!”
“อ้าว! หรือว่าพี่ใหญ่จะเก็บนางไว้คนเดียวไม่แบ่งให้พวกข้า” ทั้งสองพากันโวยวายด้วยความเสียดาย
“พวกเจ้าช้าก่อน...นางงดงามเกินกว่าที่พวกเจ้าจะแตะต้อง สวยดุจสวรรค์สร้างเช่นนี้คงทำราคาให้เราสบายไปอีกนาน แค่เอานางไปฝากไว้ที่หอคณิกา รอหาลู่ทางส่งนางไปเป็นอนุภรรยาให้พวกขุนนางมี
