บทที่ 5 องค์รัชทายาทปีศาจ
1161 คำ
บทที่ 5 องค์รัชทายาทปีศาจ
“พะ...พอแล้ว ไม่เอาแล้วฉันอยากตื่นแล้ว มันเสียวเกินไป...ฉะ.. ฉันกลัว! ฉันจะตื่นเดี๋ยวนี้!”
ปีศาจหนุ่มไม่สนใจคำพูดที่ฟังไม่ได้ศัพท์ของหญิงสาว เขาก้มใบหน้าซุกซบลงบนเนินอวบอูมของนาง ส่งผลให้นางถึงกับผวาเฮือก
“มะ! ไม่นะ! นี่นายจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ อะ...อื้อ”
บัวบูชาครางเสียงหลง หอบหายใจถี่กระชั้นเมื่อเขามิเพียงแค่ซุกหน้าลงไป แต่ยังละเลงปลายลิ้นลามเลียไปตามกลีบกุหลาบแสนหวานราวกับกำลังดื่มด่ำน้ำหวานเลิศรสเอร็ดอร่อย
“ฉะ...ฉันจะไม่ไหวแล้ว”
“ข้าจะทำให้เจ้ารู้จักกับความสุข ไป๋เหลียน...เจ้าอย่ากลัวไปเลย เจ้าจงปล่อยกาย ปล่อยใจไปกับข้า”
เขาเงยหน้าขึ้นแล้วพรมจูบลงบนใบหน้าของหญิงสาวด้วยความอ่อนโยน ก่อนจะชำแรกแทรกปลายนิ้วหยอกเอินเมล็ดสวาทด้วยจังหวะสม่ำเสมอ เร่งจังหวะรัวเร็วจนหญิงสาวบิดเบี้ยวใบหน้าเหยเก ร้องครางเสียงหลงจนแทบฟังไม่เป็นภาษา
“ฉะ...ฉัน อะ..อื้อ”
บัวบูชาสะบัดหน้าแรงๆ ยกสะโพกร่อนรับสัมผัสจากปลายนิ้ว ก่อนที่ร่างบางจะกระตุกเกร็งผวากอดรัดชายหนุ่มเอาไว้แนบแน่น ความซ่านหฤหรรษ์โอบล้อมทั้งร่างจนเห่อแดง ผิวขาวละเอียดราวกับหิมะแปรเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อในพริบตา
“เจ้าชอบหรือไม่”
“กะ...ก็ดีนะ อะ...อืม”
เธอเงยหน้าสบตาเขาเพียงวูบเดียว ก่อนจะรีบหลุบลงต่ำ ความรู้สึกเมื่อสักครู่นะหรือที่เรียกว่าถึงจุดออกัสซั่ม
ให้ตายเถอะ! มันดี! มันสุข! มันฟิน!
ตะ...แต่ว่าในความสุขนั้นเธอก็อับอายเหลือจะกล่าว ความฝันบ้านี่มันจะเหมือนจริงไปหน่อยมั้ย ทั้งรูป รส กลิ่น เสียง ทุกสัมผัสมันชัดเกินกว่าที่จะเรียกว่าความฝัน
“เจ้าช่างหวานล้ำ บุปฝาสวรรค์ของข้า”
เซี่ยฉิงหยางหยัดกายขึ้นคุกเข่า บัวบูชาเบิกตากว้างเมื่อมองเห็นแท่งทวนของชายหนุ่มชูผงาด เธอกลืนน้ำลายลงคอแล้วส่ายหน้างุด
“ไม่นะ! ถ้านายเอาไอ้นั่นแทงเข้ามา ฉันต้องตายแน่ๆ โอ๊ย! ตื่นสิตื่น! ความฝันบ้านี่มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว” หญิงสาวยกมือตบหน้าตัวเองซ้ำๆ
อะ...เอ๊ะ ทำไมตบหน้าแล้วเจ็บ นี่มันฝันในฝันซ้อนฝันหรือไง ฉันงงไปหมดแล้ว
“ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้าพูดสักประโยคเดียว ไป๋เหลียนเจ้าไม่ต้องกลัว เจ้าเป็นชายาของข้า ข้าสัญญาว่าจะถนอมเจ้า จะไม่ทำให้เจ้าเจ็บ”
เขาก้มจูบซับหยาดเหงื่อบนหน้าผากของนางอย่างแผ่วเบา มองลึกเข้าไปในดวงตากลมโตที่กำลังตื่นตระหนก ทำให้นางคลายจากความหวาดกลัวด้วยจุมพิตดื่มด่ำ
“อื้อ”
บัวบูชาลืมทุกสิ่งเมื่อเขาจูบ เธอชอบจูบของเขา มันหวานละมุนเสียยิ่งกว่าคัสตาร์ดเค้ก แต่บางคราก็ดุดันเรียกร้องเอาแต่ใจจนหัวใจเธอพลิกคว่ำคะมำหงายไม่เป็นท่า
มือสากลามไล้ต้นขาเรียวเนียนก่อนจะกอบกุมสะโพกผายเอาไว้เต็มมือ บีบแน่นเคล้นคลึงจนเป็นรอยแดง ก่อนจะจับแก่นกายค่อยๆ แทรกเข้าไปในร่องกุหลาบอย่างช้าๆ
“โอ๊ย! เจ็บ!”
บัวบูชานิ่วหน้า เบิกตากว้าง ฉิบหายแล้วนี่ไม่ใช่ความฝัน! กูกำลังโดนผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้เปิดซิง
ผลัวะ!
คิดได้ดังนั้นหญิงสาวง้างเท้าถีบเข้าที่กลางอกของชายหนุ่มเต็มแรง เซี่ยฉิงหยางไม่ทันตั้งตัวจึงล้มหงายตกเตียงไม่เป็นท่า
“เชี่ย! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! ที่นี่ที่ไหน!”
โครม!
องค์ชายปีศาจหงายหลังตกจากเตียงไม่น่าดู นั่งอยู่บนพื้นด้วยความงุนงง ดวงตาคมจ้องจับไปยังใบหน้าแดงก่ำของหญิงสาวอย่างต้องการคำตอบว่าเกิดอันใดขึ้น เหตุใดจู่ๆ นางจึงยกเท้าถีบเขาตกจากเตียง ทั้งที่ก่อนหน้านี้ นางเพิ่งกอดเขา จูบเขาแท้ๆ
“ที่นี่ที่ไหน! แล้วคุณเป็นใคร!”
บัวบูชาลุกขึ้นยืน สั่นไปหมดทั้งตัวด้วยความโกรธ ดึงผ้าห่มมาพันร่างเปลือยเปล่าของตนอย่างรีบร้อน เหลียวมองซ้ายขวาพลางขมวดคิ้วมุ่น เมื่อพบว่าตนอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคย ห้องทำจากไม้ขนาดใหญ่ตกแต่งแบบจีนโบราณ มีภาพเขียนอ่อนช้อยรูปนักยักษ์ในหมู่เมฆตั้งตระหง่านอยู่อีกมุมห้อง เมื่อหมุนมองกลับไปยังเตียงที่เธอเพิ่งตื่นนอนก็ยิ่งสับสน เพราะเป็นเตียงไม้สีเข้มตกแต่งด้วยผ้าแพรสีน้ำเงินพลิ้วไหวไปมา
เป็นห้องที่สวยมาก แต่ไม่ใช่เวลาที่จะมาชื่นชมความงาม คิดได้ดังนั้นก็ปราดไปหยิบแจกันใบใหญ่มาถือไว้ หมายมั่นให้เป็นอาวุธคู่กาย
“อย่าเข้ามานะ! ถ้าเข้ามาแกตายแน่!”
หญิงสาวไม่ได้พูดเล่น ถ้าไอ้ผู้ชายหน้าหล่อคนนี้เข้าใกล้เธอแม้แต่ปลายนิ้วก้อย เธอจะเอาแจกันใบนี้ฟาดหัวมันให้แตกตายไปเลย หน็อย! บังอาจมาขโมยจูบแรกไปจากเธอ
โกรธจนใบหน้าแดงก่ำ ขาดสติ...จนลืมไปว่าตนเองนั่นแหละที่เป็นฝ่ายรุกเข้าหา อีกทั้งยังยื่นหน้าไปจูบชายหนุ่มก่อน แถมพยายามแทรกลิ้นเข้าไปในปากของเขาอีกต่างหาก
เธอทั้งหมด เธอทั้งน้านนนน!
“เจ้าเป็นบ้าอะไรไป๋เหลียน!”
ฉิงหยางลุกขึ้นยืนจังก้าในสภาพเปลือยเปล่า บัวบูชาเห็นดังนั้นก็ผงะถอยกรูด
‘กรี๊ดๆๆ ผู้ชายโป๊ อันนี้ของจริงไม่ได้ฝันด้วย’
หญิงสาวผินหน้าหนี ไม่กล้ามองเรือนร่างงดงามแข็งแกร่งของเขา ทั้งที่ในใจนั้นอยากจะโผเข้าไปซบอกแน่นๆ ของเขาเสียเหลือเกิน หล่อแบบนี้เธอควรจะยอมพลีกายไปเสียให้รู้แล้วรู้แรด นี่เธอเกิดบ้าหวงเนื้อหวงตัวขึ้นมาทำไมตอนนี้นะ!
“อีตาบ้า ใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้นะ ตาฉันจะเป็นกุ้งยิงอยู่แล้ว”
“ปกติเจ้าไม่ค่อยพูด แต่ยามที่เจ้าพูดข้ากลับไม่เข้าใจในสิ่งที่เจ้าพูด นี่เจ้าเป็นอะไรกันแน่ เจ็บไข้หรือป่วยตรงไหน”
องค์ชายปีศาจไม่พูดเปล่ากลับสาวเท้ายาวๆ เข้าหานางอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจคำขู่ฆ่าและแจกันใบโตในมือนางแม้แต่น้อย
“บอกว่าอย่าเข้ามาไง นี่ฉันพูดจริงทำจริงนะ”
บัวบูชาตวาดแหว แต่เมื่อคนตัวโตยังคงก้าวเข้ามา ก้าวเข้ามา เดินโทงเทงไม่ยอมใส่เสื้อผ้า อะ..ไอ้นั่นก็ห้อยย้อยน่าเกลียดที่สุด
ไม่! เราจะไม่เหลือบตาลงต่ำ
ไอ้ลูกตาบ้า อย่าไปมอง อย่า!
“นี่แน่ะ!”
หญิงสาวหลับหูหลับตาขว้างแจกันออกไป ย่นไหล่ หดคอ คิดว่าตัวเองต้องกลายเป็นฆาตกรฆ่าคนตายอย่างแน่นอน แต่ทุกอย่างกลับเงียบกริบ
- ผู้เขียน
