บทที่ 3 ฝันรัญจวน
1159 คำ
บทที่ 3 ฝันรัญจวน
บัวบูชาซุกจมูกลงไปแล้วสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ
“กลิ่นเหมือนใบชา ผสมกับกลิ่นอะไรน้า... คล้ายเครื่องหอมโบราณ ใช่แน่ๆ เลย กลิ่นเหมือนไม้กฤษณา”
หญิงสาวยังคงบ่นพึมพำไม่ยอมลืมตา
ตึก! ตึก! ตึก!
“ให้ตายเถอะมีเสียงหัวใจเต้น นี่หมอนค้างของฉันแปลงร่างตัวเองให้มีชีวิตด้วยเหรอนี่”
คิดได้ดังนั้นหญิงสาวก็ลืมตาโพลงด้วยความตกใจ ทว่าใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรที่ใกล้เสียจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย กลับทำให้หัวใจของหญิงสาวแทบหยุดเต้น
“คุณพระคุณเจ้า! โคตรหล่อเลย”
ยังคงนอนนิ่งไม่ขยับ เพราะเข้าใจว่าเธอกำลังดำดิ่งอยู่ในความฝันแสนหวาน โอ๊ย! ให้ตายสิบชาติก็ยอม ถ้าจะฝันว่าได้นอนกอดผู้ชายหล่อลากดิ้น หล่อวัวตายควายล้ม หล่อไม่บันยะบันยังแบบนี้ ลูกไม่อยากตื่นเลยค่ะ!
สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย เจ้าที่เจ้าทาง เจ้าป่าเจ้าเขา ผีบ้านผีเรือน โปรดดลบันดาลให้ลูกอยู่ในความฝันนานๆ ด้วยเถิด
เพี้ยง!
บัวบูชาพนมมือไหว้ทำปากขมุบขมิบ ก่อนจะหัวเราะคิกคักอย่างนึกสนุก ดวงตากลมโตยังคงจ้องจับที่ใบหน้าคมคาย จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหนาหยักได้รูป หน้าผากกว้างรับกับผมยาวสลวยดำขลับ
และที่น่าแปลกคือบนหน้าผากของชายหนุ่ม มีเขาเล็กๆ สีดำงอกออกมาทั้งสองข้าง ใช่แล้ว! เหมือนพระเอกเผ่าปีศาจในซีรีส์จีนเลย ช่างเป็นฝันที่แสนดีอะไรแบบนี้เนี่ย
‘มะ...แม่นางไป๋เหลียนยิ้มให้ข้างั้นหรือ’
คนตัวโตถึงกับหัวใจเต้นผิดจังหวะ เมื่อเห็นริมฝีปากเล็กได้รูปฉีกยิ้มจนเห็นฟันซี่เล็กขาวเรียงเป็นระเบียบราวกับเมล็ดข้าวโพด นางยิ้มจนดวงตาเล็กหยี นวลแก้มสุกปลั่งระเรื่อสีชมพูอมส้มคล้ายกับผลท้อ
‘ข้าแต่งงานกับเจ้าตั้งแต่ฤดูฝนจวบจนสิ้นสุดฤดูหนาว เป็นครั้งแรกที่ข้ารู้สึกว่าเจ้าน่ารัก น่ากอด และน่า...เสียเหลือเกิน’
นับตั้งแต่นางถือกำเนิดขึ้นบนสวรรค์ชั้นฟ้า เป็นเซียนน้อยน่ารักอ่อนหวาน องค์เง็กเซียนฮ่องเต้ก็ทรงโปรดประทานนางให้เป็นคู่หมั้นของเขา ‘เซี่ยฉิงหยาง’ พระโอรสองค์รองและเป็นรัชทายาทของเจ้าแห่งปีศาจ ‘เซี่ยเหวินไถ’ ราชาผู้รักสงบ ไม่ยุ่งเกี่ยวกับโลกภายนอก
เพื่อเป็นการเกี่ยวดองระหว่างเทพและปีศาจ วันข้างหน้าจะได้เห็นแก่ความสัมพันธ์นี้ ไม่รุกรานกันและกันให้ต้องเสียเลือดเนื้อและชีวิต
แน่นอนว่าเขาแอบตามดู ‘คู่หมั้น’ อย่างเงียบๆ แรกพบสบตาหัวใจก็ถลำลึกมิอาจลืมไปกับความงดงาม ทว่าวันคืนผ่านไปกลับแปรเปลี่ยนเป็นความชิงชัง นางมักทำตัวสูงส่ง รังเกียจผู้ที่ต่ำต้อยมีหน้าตาอัปลักษณ์ขี้ริ้วขี้เหร่ ถึงกระนั้นเขาก็ไม่อาจต้านลิขิตสวรรค์ จำต้องเข้าพิธีแต่งงานตามหมายกำหนดเดิมที่องค์เง็กเซียนฮ่องเต้ทรงโปรดประทาน
เมื่อแต่งงานเข้าห้องหอ นางยิ่งทำกิริยาหมางเมิน นิ่งเฉยราวรูปปั้น ถามคำ ตอบคำ ไร้รอยยิ้ม ไร้คำทักทาย เมินเฉยไม่เฉียดใกล้ผู้เป็นสามี กว่าสองฤดูกาลผันผ่าน เขาไม่เคยสัมผัสตัวนางสักครั้ง
แม้จะนอนร่วมเตียง แต่ใจไกลห่าง เขาไม่อยากบังคับฝืนใจนางให้ตกเป็นของเขาด้วยหน้าที่ แต่ต้องยอมรับว่ามิอาจสลัดใบหน้าหวานเมื่อแรกพบออกไปจากความทรงจำได้เลยแม้เสี้ยวขณะจิต
“โห...เป็นฝันที่โคตรเหมือนเลยอะ เนื้อผ้าอย่างดี ชุดนอนสีขาวแบบป้ายหน้า ยาวกรุยกรายดูพลิ้วไหว เหมือนซีรีย์จีนโบราณที่เราชอบดูเลย สงสัยจะชอบมากจนเก็บเอามาฝัน...”
มือเล็กเลื่อนจับเสื้อนอนของเซี่ยฉิงหยาง ก่อนจะตบลงไปที่อกแรงๆ หลายที
“แผงอกแน่นมากกก อย่างกับเข้าฟิตเนสกินคลีนมาอย่างหนักหน่วง” บัวบูชายังคงสำรวจตรวจตรา เลื่อนมือขึ้นไปจับปลายคางและสันกราม
“กรามหนาทำให้ดูแม้นแมน ทั้งที่ปาก จมูก อย่างกับผู้หญิง แล้วดูดวงตาสิ คมโตดูดุมาก แต่ก็โคตรมีเสน่ห์ เคลิ้มเลยอะ....”
ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของปีศาจหนุ่ม ส่งผลให้กลิ่นกายอ่อนๆ ของหญิงสาวอวลอยู่ที่ปลายจมูกโด่ง อีกเพียงนิดหากเขาไม่หักห้ามใจ เขาคงจับนางพลิกกดลงบนเตียง แล้วกระทำอย่างที่ร่างกายและหัวใจโหยหาเป็นแน่
“ปากน่าจูบจัง”
นิ้วเล็กเลื่อนลงมาสัมผัสที่ริมฝีปากเรียวของปีศาจหนุ่ม เขาแทบหยุดหายใจ หลุบเปลือกตาลงต่ำจ้องมองที่ริมฝีปากเล็กสีชาดของหญิงสาวไม่วางตา
“อยากลองจูบจัง เอาน่า...แค่จูบในความฝันคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง”
แค่คิดใบหน้าของบัวบูชาก็เห่อแดง หัวใจเต้น ตึก! ตึก! ตึก! จนแทบกระโจนออกมานอกอก นิ้วเล็กที่สัมผัสริมฝีปากของชายหนุ่มถึงกับสั่นเทิ้ม
แม้จะไม่เคยปฏิบัติ แต่ขอบอกว่าทฤษฎีแน่นมาก!
คอนิยายอิโรติกอย่างบัวบูชา ผ่านการอ่านนิยายอิโรติกมานับร้อยเรื่อง นี่ยังไม่นับนิยายโรมานซ์อีกเพียบ ก็แค่เอาปากไปแตะแล้วก็แทรกลิ้นเข้าไปควานๆ วนๆ เกี่ยวลิ้นของอีกฝ่ายเป็นอันเสร็จพิธี คราวนี้เราก็จะรู้สึกวาบหวามเหมือนมีผีเสื้อนับร้อยๆ ตัวบินอยู่ในท้อง
เหมือนในนิยายเป๊ะๆ ชัวร์!
แค่จูบเอง มันจะไปยากอะไร จริงมั้ย!
บัวบูชาค่อยๆ เลื่อนนิ้วมือออก หลับตาพริ้ม ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของเขา ใกล้เข้าไปอีก ใกล้...จนเกือบจะชิด
‘แม่นางไป๋เหลียนนี่เจ้าคิดจะทำอะไร’
คนตัวโตนิ่งอึ้งราวกับถูกสาปให้เป็นหิน เมื่อนางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าของเขา ระยะห่างไม่ถึงครึ่งชุน[1]เสียด้วยซ้ำ แล้วโดยที่เขาไม่ทันคาดคิดนางก็สัมผัสริมฝีปากของเขาด้วยริมฝีปากเล็กนุ่มของนางเสียดื้อๆ
นางไม่ยอมหยุดอยู่เพียงแค่นั้น นางยังกดริมฝีปากหนักๆ แล้วพยายามดุนดันลิ้นเล็กเข้ามาในปากของเขา
ช่างเป็นจูบที่เงอะเงิ่นราวกับเด็กน้อยไม่รู้ประสา
เซี่ยฉิงหยางหัวเราะ ‘หึ’ ในลำคอ ทันใดนั้นเขาก็เป็นฝ่ายควบคุมการจูบเอาไว้เสียเอง ริมฝีปากหยักได้รูปบดจูบด้วยความหนักหน่วงรุกเร้า เกี่ยวกระหวัดรุกไล่ปล้นลมหายใจของนางไปจนหมดสิ้น
นาทีนั้นเองที่บัวบูชาได้ตระหนักว่า การจูบไม่ใช่แค่การประกบริมฝีปากแล้วแลกลิ้นกัน เพราะทุกสัมผัสของชายหนุ่มทำให้หัวใจเจ้ากรรมไหวระริกราวกับโบยบินไปแสนไกล
[1] นิ้ว
- ผู้เขียน
