“พี่ธันอย่าแกล้งวุ้นแก้วสิคะ”
วรินทร์รัมภานึกอยากตบปากตัวเองนักที่อนุญาตให้เขาทำอะไรก็ได้ เธอลืมไปว่าผู้ชายหื่นกามอย่างธีทัศคงคิดอยู่แต่เรื่องเดียว
“วุ้นแก้วถามพี่ว่าทำยังไงถึงจะยกโทษให้ ตอนนี้พี่หิว”
ธีทัศพูดราวกับเป็นเสือร้ายที่จ้องตะครุบเหยื่อ เธอคิดว่าเขาคงจะหิวข้าว
“ถ้างั้นก็ปล่อยค่ะ เดี๋ยววุ้นแก้วไปทำอาหารให้กิน เป็นการขอโทษที่เข้าใจพี่ผิด” หญิงสาวดิ้นในอ้อมแขนแข็งแรงยิ่งทำให้หน้าอกอวบเบียดชิดอกแกร่งมากขึ้น แก่นกายของชายหนุ่มจากที่ตอนแรกสงบ ตอนนี้กลับตื่นตัวเพราะเขาจินตนาการถึงอกอวบใต้เสื้อผ้าของเธอ
“อุ๊ย! คนทะลึ่ง”
วรินทร์รัมภาถึงกับอุทานเมื่อรับรู้ได้ถึงความแข็งชันของชายหนุ่มที่ตอนนี้เบียดอยู่ที่ต้นขาของตัวเอง เธอเขินอายจนหน้าแดง แต่ธีทัศกลับมองว่ามันน่ารัก และยั่วเขาได้เป็นอย่างดี
“พี่ไม่ได้หิวข้าว ตอนนี้พี่หิววุ้น...”
ไม่ทันที่จะได้เอ่ยตอบโต้กลับ ริมฝีปากบางก็ถูกครอบครองด
