ฉันรักนายมาเฟียตัวร้าย

ฉันขอโทษ ( I’m sorry ) #1

ฟรานเซสไม่รบกวนเซียร่าอีกเลยจนสองวันต่อมา เขาไม่เคยรู้สึกผิดต่อสิ่งใดเลย แต่ครั้งนี้มันแตกต่างกัน เขายังคงจำวิธีที่เธอมองเขาเมื่อเขาทำร้ายเธอได้ มันเป็นสีหน้าที่มาจากความเจ็บปวดและความผิดหวัง ฟรานเซสนั่งที่โต๊ะอาหารรอเธอ ปกติเขากินข้าวเย็นช่วงเวลานี้ และเซียร่าก็อยู่ทานอาหารกับเขาตลอด แต่เธอไม่มาทานข้าวกับเขาในช่วงสองวันที่ผ่านมา วันนี้เขาตัดสินใจแล้วว่าเขาต้องพบหน้าเธอ ไม่อย่างนั้นเขาจะต้องเป็นบ้าแน่นอน

“เดนิส!” เขาเรียกหาหัวหน้าแม่บ้าน

เดนิสวิ่งมาทันที "ท่าน?" เธอเรียกเขา

“ทำไมเซียร่าไม่อยู่ที่นี่” เขาถาม “ฉันไม่ได้เจอเธอมาสองวันแล้ว เธอกินข้าวหรือยัง?”

“คุณเซียร่าไม่ออกจากห้องเลย เธอบอกว่าเธอไม่หิวค่ะ” เดนิสพูดแล้วมองฟรานเซสอย่างประหม่า “เธอไม่ยอมกินอะไรเลย ไม่ว่าจะนำอาหารไปส่งเธอกี่มื้อเธอก็ไม่เคยแตะต้องมัน เธอบอกว่าเธอยอมตายดีกว่าจะกินอะไรที่นี่อีกค่ะ” เดนิสรายงาน

“ทำไมคุณไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้” เขาคำราม “ฉันบอกให้คุณดูแลผู้หญิงคนนั้นอย่างดี อยากตายใช่ไหมเดนิส?”

“ฉันขอโทษค่ะคุณท่าน เธอขู่ฉันไม่ให้รายงานคุณท่านค่ะ เธอบอกว่าถ้าฉันรายงานเธอจะทำร้ายตัวเอง และเธอก็บอกด้วยว่าเธอไม่ต้องการพบคุณท่านเช่นกันค่ะ” เดนิสพูดอย่างรวดเร็ว ความกลัวสะท้อนอยู่ในดวงตาของเธอ

“ยิ่งที่เธอขู่จะทำร้ายตัวเองยิ่งเป็นเรื่องสำคัญ เหลวไหลแล้วเดนิส ทำงานกับฉันมาตั้งกี่ปี คราวหน้าบอกฉันทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเธอ โดยเฉพาะเมื่อเธออารมณ์เสีย นี่คือคำสั่ง”

เขาตำหนิแม่บ้านอย่างใหญ่อย่างเดนิสทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อน ก่อนจะเอ่ยคำสั่งอย่างจริงจัง

“ค่ะ...ค่ะท่าน” เดนิสรับคำอย่างรวดเร็ว

ฟรานเซสลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องของเซียร่า “เซียร่า” เขาเคาะประตูและเรียก “ฉันเข้าไปได้ไหม?”

“ได้โปรดอย่าเข้ามา” เซียร่าพูดเสียงอู้อี้ เธอซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มของเธอ

“ฉันกำลังจะเข้าไป” เขาส่งเสียงบอกเธอ เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงต้องขออนุญาตเธอในตอนแรกด้วย เพราะยังไงเขาก็จะเข้ามาอยู่ดี

เซียร่าซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ใบหน้าของเธอหันไปทางทิศตรงข้ามกับประตูเพราะไม่อยากมองหน้าเขา เขาจะแก้ไขปัญหานี้แม้ว่าเธอจะฆ่าเขาก็ตาม

เขาดึงผ้าห่มออกจากตัวเธอและแตะแขนเธออย่างแผ่วเบา แต่เธอกลับปัดมือเขาออก ถ้าเป็นคนอื่นทำแบบนี้กับฟรานเซสเขาคงตายไปแล้ว แต่คราวนี้ฟรานเซสไม่สนใจ เซียร่ามีสิทธ์ที่จะโกรธเขา

“ได้โปรดอย่าแตะต้องฉันด้วยมือเหล่านั้น” เธอกระซิบ

“เซียร่ามองมาที่ฉัน” ฟรานเซสเรียกร้อง

"ไม่!…" เธอพูด

ฟรานเซสเปลี่ยนน้ำเสียงของเขาให้นุ่มนวลลง นี่ไม่ใช่เวลามาอวดความยิ่งใหญ่ของเขา

“ได้โปรด? ฉันอยากจะขอโทษเธอ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยพูดกับใครมาก่อนในชีวิตนี้

เธอลุกขึ้นนั่งและมองเขาตรงๆ ในสายตาของเขา เธอดูอ่อนแอและเปราะบางมาก ใต้ตาของเธอบวมช้ำ ใต้ตาคล้ำลึกบ่งบอกว่าเจ้าของดวงตานี้ผ่านการร้องไห้มาหนักเพียงใด เห็นเธอเป็นแบบนี้ก็ยิ่งทำให้หัวใจของเขากระตุก และทำให้ความรู้สึกผิดของเขารุนแรงมากขึ้น เขาจับไหล่เธอแล้วดึงเธอเข้าไปกอดแน่น

“ฉันขอโทษที่ทำร้ายเธอ” เขากระซิบและซบหน้าลงบนเรือนผมนุ่มของเธอ “เมื่อฉันเห็นเขาสัมผัสเธอ ฉันสูญเสียการควบคุมทั้งหมด ฉันโง่และหึงหวงเธอ ฉันไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนแตะต้องตัวเธอ”

‘นี่เขากำลังพูดอะไร?’ ฟรานเซสคิด ทำไมเขาถึงสนใจว่าเธอเสียใจหรือไม่พอใจหรือไม่?

ทั้งชีวิตของเขา เขาทุบตีฆ่าคนโดยไม่เคยสำนึกผิด แต่ตอนนี้ จู่ๆ เขาก็รู้สึกเหมือนว่าเขาปฏิบัติต่อผู้หญิงคนนี้แตกต่างไป ‘ทำไม?’ เขาคิดอย่างไม่เข้าใจตัวเอง

“ค...คุณ...คุณไม่เชื่อใจฉัน” เธอพูดและเริ่มสะอื้นไม่หยุด “ฉันไม่ได้อยากให้เขา

สัมผัสฉัน มันไม่ใช่ความผิดของฉัน ฉันเกลียดทุกวินาทีของมัน ฉันบอกให้เขาหยุด แต่เขาไม่ยอมหยุด! เขาเป็นคนที่ทำร้ายฉัน แต่คุณใส่ร้ายฉัน ไม่เคยมีใครทำร้ายฉันแบบนี้มาก่อน ฉันจะไม่ยกโทษให้คุณ!”

“เซียร่า...ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเธอ ฉันเป็นคนโง่และทำตัวไร้สาระ ฉันขอโทษ” เขาขอโทษอีกครั้งและจูบแก้มที่เปื้อนน้ำตาของเธอก่อนจะรั้งร่างบางให้ซบลงกับอก

“ฉันไม่อยากทำแบบนั้นกับใครทั้งนั้น พอเขาแตะต้องตัวฉัน ฉันรู้สึกขยะแขยงจนอยากจะอาเจียนออกมา” เธอพูดทั้งที่ยังสะอื้นอยู่ในอกของเขา

มันทำให้เขามีความสุขเมื่อได้ยินเธอพูดอย่างนั้น ‘ฉันไม่มีอะไรต้องกังวลเพราะเธอเป็นของฉันทั้งหมด’ เขาคิด

“ยกโทษให้ฉันได้ไหม?” เขาถาม “ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายเธออีก และถ้าฉันทำ ฉันยอมตายด้วยน้ำมือของเธออย่างมีความสุข” เขายิ้ม

เธอปาดน้ำตาและมองตรงเข้าไปในดวงตาของเขา “ถ้าคุณทำร้ายฉันแบบนั้นอีก ฉันจะออกไปจากบ้านหลังนี้...หรือไม่...ฉันก็จะฆ่าตัวตาย!" เธอพูด

ได้ยินคำพูดเหล่านั้นเขารู้สึกเหมือนถูกแทงเข้าไปในหัวใจ ฟรานเซสกดริมฝีปากลงบนแก้มเธอ ก่อนจะเลื่อนลงมาที่ริมฝีปากอิ่มของเธอ

เขาจูบเธออย่างดูดดื่มจนเธอหายใจไม่ออก เขาถอนจูบแล้วมองมาที่เธอ “อย่าพูดแบบนั้นอีก เธอคือของฉัน! ถ้าเธอพูดแบบนี้ ฉันจะขังเธอไว้ในกรงแก้ว” เขาตะคอก

“ยังไงก็ได้ ฉันไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว” เธอตอบแล้วเบือนหน้าหนี เขาเอื้อมมือไปจับมือเธอแล้วจูบมันเบาๆ หญิงสาวไม่ได้ห้ามเขา

ฟรานเซสยิ้ม เขาสามารถบอกได้ว่าเธอให้อภัยเขาแล้วแม้ว่าเขาจะไม่สมควรได้รับมันเลยสักนิด

“เธอหิวไหม เดนิสบอกว่าเธอยังไม่ยอมกินอะไรเลย” เขาถาม

"ฉันหิวมาก!" เธอพูดออกมาเสียงเบา เธอไม่ต้องพูดอะไรมากเพราะใบหน้าของเธอซีดราวกับผี

เขาหัวเราะและอุ้มเธอไปที่ห้องอาหารทั้งๆ ที่เธอคัดค้าน

เขาสั่งให้เดนิสนำอาหารมาให้เธอ คราวนี้เซียร่าไม่ทักท้วงที่จะกินอาหารตรงหน้า

“ช้าลงหน่อย ไม่งั้นเธอจะสำลัก” ฟรานเซสเตือนเธอ

“ฉันหิวมาก นี่มันอร่อยจริงๆ!” เธอพูดอย่างตื่นเต้น ดวงตาของเธอเป็นประกาย ใครจะคิดว่าผู้หญิงคนนี้คือคนเดียวกันกับผู้หญิงที่ร้องไห้และปฏิเสธที่จะกินเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว

เธอไร้เดียงสาและให้อภัยเขาเร็วมาก ฟรานเซสมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน

“ทำไมเธอไม่ออกไปชอปปิงล่ะ” เขาพูด "จะซื้ออะไรก็ได้ตามใจเธอ"

“ไม่เป็นไร ฉันชอบอยู่บ้านมากกว่า ฉันไม่มีอะไรจะซื้อ” เธอกล่าวตอบพร้อมกับทำเป็นไม่สนใจเขา เธอกำลังสนใจกับอาหารตรงหน้า

‘ฉันก็ชอบเห็นเธออยู่บ้าน เพราะฉันจะได้พบเธอทุกวัน’ ฟรานเซสคิดกับตัวเองโดยไม่ได้ตั้งใจ

“งั้น..ฉันขอถามอะไรคุณหน่อยได้ไหม?” เธอถามฟรานเซส เขาพยักหน้าให้เธอแทนคำตอบ

"คุณฆ่าคนมามากใช่ไหม?" เธอถามเสียงเบา

การที่เห็นเขายิงดาเรน มันคงทำให้เธอตกใจไม่น้อย

“ฉันเสียใจที่เธอต้องเห็นมัน” เขากล่าวอย่างเคร่งขรึม “ฉันโกรธในสิ่งที่เขาทำกับเธอ

และต้องการลงโทษเขา”

“ฉันรู้” เธอพูดแล้วก้มหน้าลง

“เพื่อตอบคำถามของเธอ…ใช่ แต่เธอไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น” เขากล่าว

เซียร่าไม่พูดอะไรอีกและพยักหน้า