สุดเขตเพื่อน

ไม่เคยแม้สักเพียงครั้ง

          “ คุณพ่อจะจัดงานฉลองเล็ก ๆ ให้กับชลและคุณสงครามที่ทำให้งานของเราสำเร็จลุล่วงไปได้ระดับหนึ่งอย่างรวดเร็วที่รีสอร์ทที่หัวหิน ถือโอกาสไปพักผ่อนและเปิดตัวคุณให้พนักงานที่นั่นได้รู้ด้วย ” ธิเบตเอ่ยขึ้นระหว่างรับประทานมื้อค่ำบนเรือหรูล่องแม่น้ำเจ้าพระยากับผู้หญิงคนที่เขามอบหัวใจให้ไปจนหมดแล้ว แต่คำตอบที่เธอให้กลับมามันทำให้หัวใจที่พองฟูมันเหี่ยวแฟบลงคล้ายบอลลูนที่ถูกเข็มเจาะ

          “ สำหรับเรื่องการเปิดตัวนั้น ชลคิดว่าอย่าพึ่งเลยค่ะธิเบต ขอเวลาให้ชลอีกสักหน่อยนะคะ ”

          เขากลืนน้ำลายลงคอฝืด ๆ มองเธอด้วยสายตาที่แห้งผาก ก่อนตัดพ้ออย่างน้อยอกน้อยใจ

          “ ทำไมล่ะครับชล ตลอดระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา หลังจากที่วิมาลาแนะนำให้เรารู้จักกัน ชลก็รู้ว่าผมมอบหัวใจ          ให้ชล จงรักภักดีกับชลเพียงคนเดียว แต่ผมรู้สึกว่าระหว่างเรามีเส้นบาง ๆ กั้นอยู่เสมอ ผมไม่รู้ว่าเส้นนั้นมันคืออะไร เหตุใดคุณถึงไม่เปิดใจรับผมเสียที ” เธอเอื้อมมือไปวางบนหลังมือใหญ่นั้นเบา ๆ แล้วยิ้มอย่างปลอบใจ

          “ แต่คุณก็คือคนพิเศษสำหรับชลนะคะ ขอเวลาให้ชลหน่อยเถอะค่ะ ”

          ขอเวลา... เธอขอเวลากับเขามาเนิ่นนาน จะอีกกี่วัน กี่ปี กี่เดือนกันหนอ

          ขอเวลา... ขอไปเพื่ออะไร หากว่าจะพิสูจน์ว่าเขาจะรักเธอจริงหรือไม่ ห้าปีกว่าที่ผ่านมาก็น่าจะเพียงพอให้เธอรู้ว่าเขาทั้งรักและซื่อสัตย์กับเธอแค่ไหน

          หรือเวลาที่ว่าอาจไม่ใช่เพื่อพิสูจน์ มันอาจจะเพื่ออะไรบางอย่าง บางอย่างที่เธอไม่เคยลืม...

          กระนั้นเขาก็ยังยกมือขึ้นมากุมทับมือเล็กนั้นแล้วส่งยิ้มให้

          “ ขอบคุณครับ ผมดีใจที่อย่างน้อยก็ได้เป็นคนพิเศษของชล แต่ได้โปรดเถอะครับ ได้โปรดอย่าเปิดโอกาสให้ผู้ชายคนอื่นเข้ามาเป็นคนพิเศษเช่นเดียวกับผม ผมรักชล และผมทนไม่ไหวแน่ ๆ ถ้าชลมีคนอื่น ชีวิตของผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีชล ”  เธอส่งยิ้มให้เช่นเคย หากแต่ไม่ยอมสบตา ก่อนจะดึงมือออกจากมือเขาแล้วเชื้อเชิญให้รับประทานอาหารต่อ                เพียงเท่านั้นหัวใจอันเข้มแข็งของลูกผู้ชายอย่างธิเบตก็ร่ำไห้อยู่ข้างในอย่างแสนอาดูร เพราะเขารู้มาตลอดแต่ก็ยังฝืน ฝืนหลอกตัวเองเสมอว่าเธอจะรักเขาในสักวัน อย่างที่เขารักเธอจนหมดหัวใจ

          แต่มันไม่เคยเป็นจริงเลย ไม่เคยแม้สักเพียงครั้ง..

          แต่เขาก็จะพยายาม แม้แสงสว่างมันมีเพียงริบหรี่ก็ตาม..

          “ แต่ชลว่าจริง ๆ แล้วชลก็ยังไม่ได้ทำอะไรเป็นรูปเป็นร่างเลยนี่คะ ” สายชลชวนคุยเมื่อเห็นว่าบรรยากาศมันอึมครึมลงเรื่อย ๆ จากความเศร้าที่แผ่รังสีมาจากธิเบต เขารีบปรับอารมณ์แล้วตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า

          “ ใครว่าชลยังทำอะไรไม่เป็นรูปเป็นร่างล่ะ รู้ไหมว่าคุณพ่อบอกว่า ชลกับคุณสงครามน่ะ ทำงานโคกันได้ไวที่สุดหลายเท่าตัวกว่าที่บริษัทเคยทำโครงการไหน ๆ มาเลยนะ ชลเขียนแบบร่างแบบภายในได้เป๊ะอย่างที่ผมต้องการในเวลาอันรวดเร็ว ส่วนคุณสงครามก็จัดการคำนวณสิ่งของและร่างโครงสร้างได้ไวไม่แพ้กัน แล้วคุณรู้ไหมว่าตอนนี้ลูกค้าก็จองกันเกือบหมดแล้ว จากตึกเก่าที่คุณพ่อไปได้มาในราคาถูก ๆ ทำเลที่ไม่มีใครสนใจ แต่เมื่อทราบถึงแปลนของโครงการ ทราบว่าเป็นคุณและคุณสงคราม ลูกค้าก็ต่างไว้เนื้อเชื่อใจ ”สายชลส่งยิ้มสดใสกลับไปบ้าง

          “ แต่ชลว่าที่มากกว่าอะไรทั้งหมด คือลูกค้าเชื่อมั่นในอลังการเรียลเอสเตทต่างหากล่ะคะ ว่าสิ่งปลูกสร้างจากอลังการไม่เคยทำให้ผิดหวัง ถ้าชลเป็นลูกค้า ชลก็ต้องเลือกสิ่งที่ตนเองเชื่อมั่นได้ เชื่อถือได้ค่ะ ” เขายิ้มก่อนจะถามกลับไปบ้าง

          “ แล้วผมล่ะครับ พอจะเชื่อถือได้หรือเปล่า ”

          “ ได้สิคะ คุณเป็นผู้ชายที่เชื่อถือได้ที่สุดในโลกสำหรับชลเลยแหละ มาค่ะ ทานปลาหมึกไข่นึ่งมะนาวนี่ดีกว่า คุณชอบทานไข่ปลาหมึกนี่นา นี่เนื้อแน่น ไข่แน่น อร่อยมาก ๆ เลย ชลตักให้นะคะ ” เธอก็ยังคงเลี่ยงไปเรื่องอื่นเช่นเคย แต่นั่นก็ดีที่สุดสำหรับเขาแล้ว ที่เขาเป็นหนึ่งในโลกสำหรับสายชล สำหรับผู้หญิงที่เขารักที่สุด

          วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรไม่รู้ รู้แค่วันนี้ มีเธอแบบนี้ก็สุขใจเหลือเกินแล้ว...

          ***

          หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ณ งานเลี้ยงริมทะเลหัวหินของบริษัทอลังการเรียลเอสเตท

          พนักงานทุกคนของสำนักงานใหญ่ เดินทางมาด้วยรถตู้ของทางบริษัท สายชลนั้นมาพร้อมกับธิเบต ท่านอลังการเดินทางมากับคนขับรถและหุ้นส่วนที่เป็นเพื่อนสนิท ส่วนสงครามเขาแจ้งว่าติดเคลียร์งานด่วน แล้วจะตามมาทีหลังให้เร็วที่สุด โดยทั้งหมดเข้าพักที่โรงแรมหรูริมทะเลที่อลังการเรียลเอสเตทเป็นหุ้นส่วนใหญ่

          เมื่อพักผ่อนกันเรียบร้อยก็ใกล้ถึงเวลาอาหารเย็น ตอนนั้นสงครามยังมาไม่ถึง พนักงานบางส่วนทยอยกันลงมาที่โต๊ะรับประทานอาหารที่ถูกจัดไว้ริมทะเลอย่างสวยงาม สายชลเองก็เดินลงมาพอดีกับที่พนักงานครัวของทางโรงแรมเดินมาสอบถามกับชาวคณะ

          “ พี่คะ หนูจะมาถามว่าทุกคนทานอาหารทะเลได้ใช่ไหมเอ่ย ไม่มีใครแพ้เนาะ เพราะมารอบนี้รอบที่สามแล้ว หนูจำได้ นอกจากว่าจะมีพนักงานใหม่เข้ามา ” พนักงานประชาสัมพันธ์หน้าสวยที่มาจากทางสำนักงานใหญ่แย้มยิ้มแล้วตอบกลับไป

          “ ไม่มีใครเข้ามาใหม่หรอกจ้า บริษัทดี สวัสดิการดี เงินดีขนาดนี้ แถมเจ้านายยังใจดีที่สุดอีก ไม่มีใครอยากออกสักกะคนหรอกนอกจากตาย ” คำตอบนั้นเรียกเสียงหัวเราะอย่างครึกครื้นได้จากทุกคนที่อยู่บริเวณนั้น รวมทั้งพนักงานจากห้องครัวด้วย

          “ ถ้าอย่างนั้นอาหารก็จัดได้ตามสบายเนาะพี่ ยกทะเลมาทั้งมหาสมุทรเลยนะคะ ”

          “ จัดไปค่า ” พลันประชาสัมพันธ์นางนั้นก็หันไปเห็นสายชลที่เดินมาพอดี จึงนึกได้ว่าไม่ได้มีแต่พนักงานของอลังการเรียลเอสเตทเท่านั้นที่มาเที่ยว แต่ยังมีแขกพิเศษอย่างสายชลและสงครามด้วย เธอจึงสอบถามด้วยความนอบน้อม

          “ ขอโทษนะคะคุณสายชล ไม่ทราบว่าคุณแพ้อาหารทะเลหรือมีอะไรที่ทานไม่ได้หรือเปล่าคะ พอดีทางครัวมาสำรวจน่ะค่ะ ” สายชลยิ้มแล้วส่ายศีรษะ

          “ ไม่แพ้ค่ะ ทานได้ทุกอย่าง คุณธิเบตก็ด้วย ”  พนักงานทุกคนต่างอมยิ้มไปตาม ๆ กันเพราะพอจะรู้มาบ้างว่าคุณธิเบต นายน้อยที่กำลังจะผันตัวเป็นนายใหญ่แทนผู้เป็นพ่อนั้นคบหาดูใจอยู่กับสายชล

          “ รับทราบค่ะ ” พนักงานครัวของทางโรงแรมรับคำ ก่อนหมุนตัวกำลังจะเดินกลับ พลันสายชลก็นึกอะไรขึ้นได้  รีบเรียกเธอให้หยุดก่อน

          “ เดี๋ยวก่อนค่ะ ”

          “ คุณแพ้อะไรเหรอคะ ”

          “ เปล่าหรอกค่ะ ฉันไม่ได้แพ้ แต่คุณสงครามน่ะค่ะ เขาแพ้กุ้ง ทานกุ้งไม่ได้ จะเห่อบวมเป็นผื่นคันไปทั้งตัว ”

          “ อ๋อค่ะ ได้ค่ะ เดี๋ยวจะสั่งให้ระมัดระวังเป็นพิเศษสำหรับคุณสงครามคนเดียวเลยนะคะ ขอบคุณมากนะคะสำหรับ      ข้อมูล ” สายชลพยักหน้ายิ้มรับ ก่อนที่เสียงโทรศัพท์เรียกเข้ามือถือจะดัง เธอจึงเดินปลีกตัวไปอีกทางเพื่อสนทนากับปลายสาย