เพียงเศษรัก

ความผิดพลาด

“อื้ม... คุณพฤกษ์”

เสียงครางกระเส่าจากคนใต้ร่าง ทำให้คนที่กำลังบรรเลงเพลงรักอยู่เหนือร่างเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น นิ้วร้ายที่สอดแทรกเข้าไปในช่องทางรักที่คับแน่น ขยับไปมาเมื่อถูกภายในอ่อนนุ่มตอดรัด ร่างบางแอ่นโค้งก่อนจะกระตุกเกร็ง เมื่อเขาส่งเธอไปสุดทางด้วยปากและนิ้วของเขา

ณรมลถอยหนีเมื่อตั้งสติได้ คว้าผ้าห่มที่อยู่ข้าง ๆ มาห่อตัวเอาไว้ มองคนที่อยู่เบื้องหน้าอย่างไม่เข้าใจ พฤกษ์คงดื่มหนัก ถึงได้เผลอทำเรื่องนี้กับเธอ ใบหน้าสวยเห่อร้อนด้วยความอับอายเมื่อตระหนักได้ว่าเธอเปล่าเปลือย ในขณะที่เขายังมีเสื้อผ้า ครบชุด ตากลมโตหลบตาเมื่อเห็นคราบน้ำรักมันวาวที่ติดอยู่กับริมฝีปากหนา

ร่างบางขยับลงจากเตียงเพื่อจัดการตัวเอง แต่ก็ช้าไปกว่ามือหนาที่คว้าข้อเท้าเธอเอาไว้ แล้วกระชากกลับมาที่กลางเตียง พฤกษ์มองคนที่ตกใจอยู่กลางเตียงด้วยสายตาที่เธออ่านไม่ออก เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขาไม่เคยคิดจะแตะต้องเธอเลยสักนิด เธอเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา แต่เขากับเธอต่างก็รู้ดีว่าการแต่งงานเกิดขึ้นเพราะอะไร

ร่างสูงโถมเข้าใส่คนที่พยายามขยับหนี เขาส่งเธอไปจน สุดทาง เธอจะทิ้งเขาไว้กลางทางอย่างนั้นหรือ... คิดเสียว่าสนุกร่วมกัน คืนนี้เขาก็ไม่มีอารมณ์ไปปลดปล่อยกับคนอื่น เพราะรสชาติของเธอยังติดอยู่ที่ปลายลิ้น

“ปล่อยนะคุณพฤกษ์! รู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไร”

ณรมลดิ้นรนขัดขืน มือทั้งสองข้างค้ำอกของเขาเอาไว้ พฤกษ์เมามากเธอต้องบอกให้เขารู้ตัว เธอไม่ใช่เด็กในสังกัด ของเขา

“คุณพฤกษ์! ปล่อย!”

มือที่ค้ำอกหนาถูกรวบไปไว้ที่ศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียว พฤกษ์ขัดใจกับอาการขัดขืนของเธอ เขาเมาก็จริง แต่ยังมีสติ และรับรู้ว่าเธอเป็นใคร

“หยุดดิ้นนะพาย!” เสียงแหบพร่าออกคำสั่งอย่างขัดใจ

“เมาก็ไปนอน อย่ามายุ่งกับฉัน!” ณรมลยังดิ้นรนขัดขืน หน้าอกอวบแอ่นโค้งก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อฟันคม ๆ งับลงมาบนยอดอก พฤกษ์จงใจทำให้เธอเจ็บเพราะรำคาญที่เธอยังดิ้นไม่หยุด

“ฉันเจ็บ!”

“เจ็บก็อยู่เฉย ๆ!”

“คุณเมามากนะ รู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของคุณ ปล่อย!”

คำพูดของคนใต้ร่างทำให้ปากร้อนที่กำลังดูดดึงยอดอก นุ่มหยุ่นหยุดชะงัก ณรมลพูดถึงผู้หญิงอื่นด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วสะดุดหู เธอกำลังหึงเขาอยู่หรือเปล่า

“ปล่อยฉันนะคะ ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากทำแบบนี้หรอก ฉัน ณรมลคนที่คุณรังเกียจและขยะแขยง อย่าแตะต้องฉันเลยนะคะ”

เธอพูดแทงใจดำเพื่อเอาตัวรอด พฤกษ์เกลียดเธอที่สุด หน้าเธอเขาก็ไม่อยากมอง

แต่แทนที่ชายหนุ่มจะปล่อย แต่เขากลับฝังหน้าลงมาที่ อกอวบ ดูดกลืนขบเม้มอย่างแรงเพื่อทำโทษคนปากเก่ง เขามีสติและรับรู้ทุกเรื่อง เขาเป็นคนฉุดเธอเข้ามาในห้อง ปลดเปลื้องเสื้อผ้าเธอออกทุกชิ้น ทำให้เธอเสร็จสมด้วยปากและลิ้น ไม่มีขั้นตอนไหนที่จะไม่รู้ตัว เธอต่างหากที่ไม่รู้ตัว ตอนแรกก็โอนอ่อนไปกับเขา เสร็จแล้วจะมาขัดขืนแบบนี้มันหลอกใช้กันชัด ๆ จะให้เขาทำให้ฟรี ๆ อย่างนั้นหรือ

ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซ้ไปตามลำคอขาวเนียน ปากร้อนปิดปากช่างเจรจา แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตออกจากตัวแล้วสลัดมันทิ้ง ตามด้วยกางเกงผ้าเนื้อดีและชั้นใน ไม่นานพฤกษ์ก็มีสภาพไม่ต่างจากเธอ ร่างหนาแทรกเข้ากลางหว่างขา จับยึดเอวเล็กเอาไว้ เมื่อเธอทำท่าจะถอยหนี มืออีกข้างจับลำรักมาจ่อที่ปากทาง สาวชักสองสามครั้ง แล้วดันมันเข้าไปในช่องทางรักที่คับแน่น คนที่ดิ้นหนีหยุดชะงัก

“จะ... เจ็บค่ะ เจ็บ เอามันออกไป”

“ทนหน่อยพาย”

“มะ... ไม่ค่ะ เอามันออกไป!”

ความเจ็บที่เกิดขึ้นทำให้ณรมลกรีดร้อง ทำไมเธอต้องอดทนเธอไม่อยากให้มันเกิดเลยสักนิด

“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อยู่เฉย ๆ!”

“คุณพฤกษ์! คุณกำลังเมา อย่าทำฉันเลยนะคะ ฉันขอร้อง”

ขอร้องเมื่อเขายังดันส่วนนั้นเข้ามาในตัวเธอ ร่างสูงเกร็งขึ้น ร่องรักของเธอคับแน่นเกินไป ขนาดของเขาก็เกินมาตรฐาน เขารู้ว่าเธอเจ็บมาก แต่เขาก็หยุดไม่ได้ ยิ่งภายในอ่อนนุ่มตอดรัด เขาก็ทรมานแทบขาดใจ

“พาย!”

ปึก!

“กรี๊ดดด... อื้อ” ปากหนาปิดปากบาง เมื่อตอกลำรักเข้าไปจนสุดทาง รับรู้ถึงการฉีกขาดของร่องรัก เลือดสีสดอุ่นร้อนทะลักออกมาอาบลำรัก ณรมลเกร็งเมื่อเจ็บจนแทบขาดใจ

“พาย...” เสียงแหบพร่ากระซิบชิดริมฝีปาก ไม่มีเสียงตอบ ณรมลเบี่ยงหน้าหนี น้ำตาไหลลงจากหางตา ทั้งเจ็บปวดและเสียใจ เธอไม่เหลืออะไรอีกแล้ว พฤกษ์ช่วงชิงสิ่งที่เธอหวงแหนไปอย่างป่าเถื่อนที่สุด

แขนแกร่งค้ำลงบนที่นอน ตาคู่คมมองหน้าหญิงสาว น้ำตาของเธอทำให้หัวใจเขากระตุก สะโพกสอบเริ่มขยับเป็นจังหวะ เมื่อเธอปรับตัวและรับเขาได้

“ผมเป็นสามีคุณ ผมมีสิทธิ์”

คำพูดที่หลุดออกมาจากริมฝีปากหนา ทำให้หัวใจดวงน้อยเจ็บร้าว เขาก็แค่ใช้สิทธิ์ของเขา

“เชิญค่ะ เชิญใช้สิทธิ์ของคุณได้เลย”

คำพูดประชดประชันของหญิงสาวทำให้พฤกษ์โมโหหนัก จากที่ตั้งใจจะเบามือก็เปลี่ยนใจ ปากยังดีอยู่แสดงว่าหายเจ็บแล้ว สะโพกสอบขยับเข้าออกตอกลึกในจังหวะที่หนักหน่วง เมื่อคน ใต้ร่างท้าทายเขา เลือดสีสดกระเซ็นเปรอะเปื้อนที่นอนเมื่อพฤกษ์เอาแต่ใจตัวเอง

ปริ๊น ๆ ๆ ๆ เสียงแตรรถที่ดังมาจากรถคันหลัง ทำให้ ณรมลสะดุ้งสุดตัว ใบหน้าสวยสะบัดไปมาเพื่อเรียกสติ เธอนึกถึงเรื่องคืนนั้นอีกทำไมกัน มันก็แค่ความผิดพลาด สิ่งที่เธอได้มาจากเขาคือความสุข ลูกคือชีวิตของเธอ สิ้นสุดกันแล้ว... สามเดือนที่ ไม่เห็นหน้ากันพฤกษ์ก็ยังปกติดี เรื่องคืนนั้นไม่มีความหมายกับเขาเลยสักนิด มันก็แค่ความผิดพลาด พฤกษ์ก็คงคิดเหมือนเธอ

“เราจะไปอยู่กันสามคนนะคะ แม่จะดูแลพวกหนูให้ดีที่สุด”

พูดกับคนในท้อง เลขาฯ โทร. มาบอกว่าตั๋วเครื่องบิน พร้อมแล้ว เธอต้องเดินทางก่อนที่ท้องจะใหญ่ไปมากกว่านี้ โชคดีที่พ่อกับแม่เข้าใจ ท่านทั้งสองสัญญาว่าจะบินไปหาเธอบ่อย ๆ หลานคือของขวัญที่ทำให้คนในครอบครัวมีความสุข ท่านทั้งสองเสียใจและโทษตัวเองที่เป็นสาเหตุทำให้ชีวิตเธอพัง ณรมลไม่โทษท่านเลยสักนิด แต่งงานเพื่อธุรกิจครอบครัวเธอก็ได้ผลตอบแทนมาอย่างคุ้มค่า พฤกษ์ทำให้ครอบครัวเธอไปต่อได้อย่างสวยงาม

พฤกษ์ทำหน้าของตัวเองอย่างดี ดูแลธุรกิจจนครอบครัวเธอให้ก้าวขึ้นมาอยู่แถวหน้า ความดีข้อนี้ก็พอจะลบล้างสิ่งที่เขาทำไว้กับเธอได้ นอนกอดทะเบียนสมรสสามปี ได้ของขวัญวันหย่าเป็นสิ่งมีชีวิตในท้อง คุ้มค่าแล้วกับความเสียใจและเวลาที่เสียไป ลูกคือของขวัญ ถึงแม้เขาจะเกิดมาจากความผิดพลาดก็ตาม