เพียงเศษรัก

ของขวัญวันหย่า

สำนักงานเขตกรุงเทพมหานคร

“เมื่อคุณทั้งสองเซ็นชื่อตรงนี้ ก็เป็นอันสิ้นสุดสถานะสมรสค่ะ ตั้งแต่นาทีนี้เป็นต้นไปคุณทั้งสองไม่ได้เป็นสามีภรรยากันแล้ว นี่ค่ะใบหย่า เก็บไว้คนละใบนะคะ”

ณรมลแทบไม่ได้ฟังเลยว่าเจ้าหน้าที่เขตฯ พูดว่าอะไรบ้าง เพราะตอนนี้ตาเธอพร่ามัวไปหมด อาการคลื่นไส้ตีวนขึ้นมาตั้งแต่ตอนที่เธอเห็นหน้าเขา พฤกษ์… ผู้ชายที่สิ้นสภาพการเป็นสามีของเธอเมื่อนาทีที่แล้ว

เธอตัดสินใจหย่ากับเขาหลังจากที่ยื้อเวลามาหลายปี เมื่อสองอาทิตย์ก่อนเลขาฯ ของเขาส่งเอกสารมาให้เธออีกครั้ง เธอตัดสินใจคืนอิสรภาพให้เขา ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นในคืนนั้น ทำให้เธอมีอีกสองชีวิตที่ต้องดูแล เธอไม่ได้ตั้งใจปิดบังเรื่องลูก กับเขา หลังจากที่เขาหายหน้าไปในเช้าวันนั้น เธอก็ติดต่อเขาไม่ได้อีกเลย เวลาผ่านมาเกือบสามเดือน เธอได้รับเอกสารและ นัดเจอกับเขาที่เขตฯ

จบกันแค่นี้สินะ... ชีวิตคู่ที่ไม่มีใครอยากให้เกิด ครอบครัวเห็นว่าเธอกับเขาเหมาะสมกัน เลยให้หมั้นและแต่งงานกันโดย ไม่มีใครสนใจความรู้สึกของเธอกับเขาเลยสักนิด คำว่าอยู่กันไป ก็รักกันเองใช้ไม่ได้กับชีวิตคู่ของเธอ เพราะพฤกษ์ไม่เคยรักเธอ เลยสักนิด

“ขอบคุณค่ะ” ร่างบางเซเมื่อลุกจากเก้าอี้ ดีที่ได้แขนแกร่งของอดีตสามีประคองเอาไว้ ไม่อย่างนั้นคงได้ขายหน้าแน่นอน มือบางแกะแขนเขาออกจากเอว ถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อตั้งหลัก ดุคนตัวเล็กในใจที่งอแงไม่รู้จักเวลา อีกนิดเดียวก็จะถึงรถแล้ว

“ไม่สบายหรือเปล่า” พฤกษ์ถามเมื่อเห็นอาการของเธอ

“เปล่าค่ะ” ตอบแล้วทำท่าจะเดินจากไป แต่พฤกษ์ยังขวางเอาไว้

“หน้าคุณซีด ไม่สบายใช่ไหม” พฤกษ์ยังไม่ยอมแพ้ คำถามของเขาทำให้ณรมลฝืนยิ้ม เขาเป็นห่วงเธอด้วยเหรอ

“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ ขอตัวนะคะ” พูดจบก็เดินผ่านหน้าเขาไป

“พาย เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ ผมยังเหมือนเดิมและพร้อมจะช่วยเหลือคุณและครอบครัวเสมอ”

คำพูดของเขาทำให้เท้าที่กำลังก้าวเดินหยุดชะงัก ณรมลยิ้มให้ตัวเอง เขากับเธอยังเป็นเพื่อนกันได้อย่างนั้นหรือ เลิกกันแล้ว ก็อย่ามีอะไรมาเกี่ยวข้องกันอีกเลย ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน เขารังเกียจเธอจนออกนอกหน้า หย่าแล้วจะเป็นเพื่อนกันคงตลกเกินไป หน้าเธอเขาก็ไม่อยากมอง เธอก็ไม่อยากเป็นเพื่อนหรือเกี่ยวข้องอะไรกับเขาทั้งนั้น เธอจะไปจากที่นี่ ไปหาที่เงียบ ๆ อยู่กันสองคนแม่ลูก เธอวางแผนเรื่องนี้เอาไว้แล้ว รอจนพร้อมจึงหย่าให้เขา ณรมลไม่ตอบอะไรทั้งนั้น เธออยากไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ยิ่งใกล้เขา ความรู้สึกของเธอก็ยิ่งแย่ลง

พฤกษ์มองผู้หญิงที่กลายเป็นอดีตภรรยา ขับรถผ่านหน้าไป เขาไม่คิดว่าเธอจะตอบรับและหย่าให้เขาง่ายดายขนาดนี้ หลังจากที่แยกทางกันเขาส่งเอกสารไปหลายครั้ง และเธอก็ปฏิเสธมาตลอด แล้วทำไมครั้งนี้เธอถึงยอมง่าย ๆ และไม่เรียกร้องอะไรจากเขาสักอย่าง

ครืด... ครืด...

มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นขึ้น พฤกษ์รับสายเมื่อเห็นเบอร์คนที่โทร. เข้ามา

“มีอะไร” กรอกเสียงถามเลขาฯ คนสนิท พร้อมกับพลิกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู คมสันคงโทร. มาเตือนเรื่องประชุม เหลือเวลาอีกเป็นชั่วโมงเขาไปทันอยู่แล้ว การหย่าไม่ได้ใช้เวลานานอย่างที่ เขาคิด

“คุณพฤกษ์จำวันที่ผมเล่าว่าเจอคุณพายที่โรงพยาบาล ได้ไหมครับ” คมสันถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“จำได้ ทำไม!”

“คนของผมรายงานว่าคุณพายไปฝากท้องครับ เธอกำลังตั้งครรภ์”

“อะไรนะ!” ตะโกนกลับไปตามสาย ตัวชาเหมือนถูกแช่แข็ง ตาคู่คมมองไปยังถนนที่ณรมลขับรถจากไป

“อย่าเพิ่งหย่านะครับคุณพฤกษ์ คุณพายท้อง”

ไม่มีเสียงตอบรับจากปลายสาย คมสันจึงเรียกเจ้านายซ้ำ ๆ

“คุณพฤกษ์! คุณพฤกษ์ครับ”

มือหนากำแน่นจนใบหย่าในมือยับยู่ยี่ ณรมลท้องอย่างนั้นหรือ... เรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นทำให้เขากำลังจะเป็นพ่อคน

“ณรมล! คุณทำแบบนี้กับผมได้ยังไง!”

ใบหย่าที่ยับจนเป็นเศษกระดาษถูกปาเข้าไปในรถอย่างแรงตามอารมณ์ที่ปะทุขึ้น ณรมลกำลังเล่นอะไรอยู่ มิน่า... เธอถึงยอมหย่าให้เขาง่าย ๆ เธอกำลังแก้แค้นเขาใช่ไหม เธอกำลังทำให้เขาเป็นบ้า

“แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!”

พฤกษ์คำรามลั่น เท้าหนาเหยียบคันเร่งจนมิด รถยนต์ คันหรูพุ่งไปข้างหน้าอย่างเร็ว เขาต้องไปจัดการใครบางคน

“คมสัน เข้าประชุมแทนผมด้วย จัดการตามสมควรได้เลย”

สั่งเลขาฯ เสร็จก็บังคับรถไปตามทางอย่างรวดเร็ว เขาต้องไปจัดการกับเธอ ณรมลผู้หญิงลวงโลก เธอคิดจะงัดข้อกับเขา ใช่ไหม!